Sameiningin - 01.06.1944, Blaðsíða 9

87
Aldrei sýndi Jón heitinn ofurkapp, þegar skarst í odda
í umræðum manna, en flutti orð sín skírt og greinilega
um það sem lá fyrir.
Hann skilur eftir -hlýjar endlurminningar og fagra
fyrirmynd þeim, sem standa undir sama merki og hann.
Ekki skal deilt við hina fornu Skuld um fráhvarf þessa
mæta starfsbróður; það er allra örlög að leggja af sér
vopn og verjur, þegar tími er til kominn.
“Þegar brestur þrek og starfi,
þegar laskast æfikarfi,
gott er að ná til hafnar heim.”
s. s. c.
Kvöldbæn
Um dimma nótt, þá dags er liðin stund,
vor Drottinn mildur, gef oss hvíldarblund,
og ljóminn náðar lýsi vora brá;
þá leyndar hættur engar grandað fá.
Hjartanu liðsinn, haldið sorg og neyð.
Heilaga rósemd gef í kvöl og deyð.
Opnaðu land þitt, ljóssins dýrðarskært,
líðandi sálir fái endurnært.
Blessaðu Drottinn bygð og glæstan mar.
Byggi þinn friður löndin allsstaðar.
Útrým þú faðir mannameinum þeim,
sem mesta hörmung vinna í tímans geim.
Þú sem að léttir langa þraut og kvöl.
Með lífstein græðir dýpstu sár böl.
Heilagur Guð, oss huggun veittu þá,
er heimsins gleði aldrei veita má.
Önd mín sér hallir blítt að brjósti þér,
sem bestan unað hefir gefið mér —
Nú hljóðnar alt, og höfgi færist nær
að hjarta mér; svo ríkir friður kær.
s. s. c.