Sameiningin - 01.06.1927, Side 17

175
stjóra. Eg hélt höndunum út frá mér, til þess aö snerta ekki á rúm-
’iötunum. Þær voru saurgaöar f blóöpeningum, sem eg haföi tekiö á
móti frá Sveini útgeröarstjóra.
Eg reyndi aö hugsa og friða sjálfa mig með skynsamlegum rök-
um. Eg mátti ekki taka þetta svona nærri mér, þótt einn maður væri
uppvis aö því að vera óheiöarlegur.i—'“Nei, góða, hann er ekki upp-
vís að því. Þú veist það aðeins fyrir tilviljun.”
Það er hægra að gróðursetja totryggni en uppræta hana. í huga
minn laust niður setningum úr æsingablöðum1, sem eg vissi ekki annað
en eg fyrirliti af öllu mínu hjarta. Kolakaupmaður átti of fjár, af
því hann tók meira fyrir kolin en honum bar. Ú'tgerðarmaðurinn var
auðugur, af því hann borgaði of lítið fyrir framleiðsluna. Menn
keyptu hús og seldu þau ennþá dýrara. Þeir græddu á því margar
þúsundir, en hinir urðu að greiða hærri húsaleigu. Og þeir, sem
kbyptu of dýrt, og þeir, sem fengu minna kaup en íþeim bar, þeir urðu
fátækir og komust á vonarvöþef nokkuð bar út af. Þá var slett í þá
einni krónu af hundruðum, sem búið var að draga af þeim. Og þeir
áttu að þakka og lofa Guð.
Eg var hrædd við þessar hugleiðingar. Upp á yfirborðið skaut
setningum um það, að þetta væru syndsamlegar hugsanir og móti
vilja Guðs.
Móti vilja Guðs? Átti eg að leggja mig fram til að þóknast-
Guði, sem elskaði Svein með alt brennivínið, og lét hann vera fulltrúa
sinn meðal mannanna og stóð langt fyrir neðan mig að göfgi og
mannúð ? Og þá gaf eg öllu aftur lausan tauminn. Og sál mín var
eins og leikvöllur, uppblásinn af stormviðri æstra tilfinninga. Og ein
hugarsýnin annari ægilegri þaut hindrunarlaust fram og aftur, vilt
og vitlaust.”
Næsta dag yfirgaf Brynhildur heimili sitt og æskustöSvar.
Fór fótgangandi austur yfir fjall. Settist þar loks að á fátækum
sveitabæ. Bjuggu þar gömul hjón og sonur þeirra vaxinn. Gamli
maðurinn lá rúmfastur og svo var þar skortur mikill og ilt að
vera, að enginn kvenmaður fékst til að vera þar gömlu konunni
til aðstoðar. Brynhildur breytti öllu með mannúð sinni, hreins-
aði bæinn, hjúkraði sárþjáða sjúklingnum og hjáipaði þungbún-
um og örþreyttum bóndasyninum við útiverkin. Nokkru síðar dó
gamli maðurinn. Hún bauSst þá til að vera kyr og giftast bónda-
syni. Hann var vænn maður, Sögulok segja frá æfi þeirra, bar-
áttu viÖ fátæktina, sigri yfir erfiðleikunum, ástinni einlægri og
hreinni, leikjum barnanna og endurminningu liðinna ára í höfuð-
staðnum.
Þetta er niðurlag sögunnar:
“Þegar eg hefi lokið kvöld^störfum mínum, þá eru öll börnin
sofnuð og gamla konan líka. Eg var óvenjulega lengi að ljúka störf-