Sameiningin - 01.06.1927, Blaðsíða 27

i85
til þess aS láta þjóna sér, heldur til þess að þjóna og til þess aS
gefa líf sitt til lausnargjalds fyrir marga.” ÞaS er yfirskriftin
yfir píningarsögunni og raunar guSspjallinu öllu. O'g hver, sem
vill fylgja Jesú, verSur aS afneita sjálfum sér, taka upp kross sinn
og fylgja honum. Krossinn er leyndardómurinn heilagi, sem alt
beinist aS. Svo mundi Páll hafa viljaÖ kenna, og lærisveinninn
skrifar í anda hans. Enn kemur Markús aS öSrum minningum
um Jesú, er lifðu þá manna á milli, þar sem hann skrifar guð-
spjall sitt. En það mun vera í Antíokkíu, aSal-miðstöð kristni-
boðsins' anari en Róm, og hefir Markús leitaÖ þangað eftir dauða
Péturs á fund vina þeirra beggja og dvaliS eystra upp frá því.
GuÖspjalliS er fyrst og fremst ætlað rómverskum mönnum
austur þar, er kristni hafa tekið, og svo öðrum i söfnuðunum. Þá
þyrsti aS fá að heyra meira um Jesú, son GuSs. Þeir þráðu þaS,
að geta horft til hans í anda, er dáinn var fyrir þá, og safna sam-
an minningunum urn hann eins og dýrásta auÖi hjarta síns. Þess-
ari þrá þeirra allra vill Markús reyna aS svala. Hann hefir
langað til þess, aS hver sá, er guÖspjallið heyrði eða læsi, mætti
sjá persónu Jesú í hugarsýn og sannfærast um þaS, aS hann væri
upprisinn og Drottinn sinn til hægri handar GuSi.
Erásögnin um Jesú er sönn og sögulega áreiSanleg, að svo miklu
leyti, sem “saga” kemst þar að. Enda líður ekki nema hálfur
fjórði tugur ára frá því, að atburSirnir gerast og þangað til þeir
eru færðir í letur. Auk þess er Markús framúrskarandi sam-
vizkusamur rithöfundur og man vel þaS, sem honum er svo hug-
stætt og kært. AS vísu eru veilur í lýsingu hans á aldarhættinum
á GySingalandi og þaS kemur fyrir, aS hann misskilur atburði og
orS Jesú; en honum auðnast engu aS síÖur að leiða í ljós sanna
mynd af persónu Jesú, sem er ofar öllu því, er skáldi gæti komiS
til hugar, sjálfri sér samkvæma, heilaga, kærleiksrika, guðlega.
Og hver sem í auðmýkt og trú tekur sér stöSu við hliÖ honum
litur einnig í anda ásjónu Jesú.
>—'Prestafélagsritið.
Eg vil taka undir það, sem einn af okkar mætustu kirkjunnar
mönnum kvað urn heilaga ritningu:
“Hún er mér kær sú blessuð bók,
sem boöar mér það líknarráð,
að sjálfur GuS aS sér oss tók,
hin seku börn, með föður náö.