Sameiningin - 01.12.1918, Qupperneq 2

1
290
Hátíð englanna.
Eftir Séra Rúnólf Marteinsson.
----i-
Ýms orÖatiltæki eru notuð, til þess að tákna lnð sér-
staka eðli jólanna. Með þeim orðum er 'bent á þann sér-
bennilega blas, sem mönnum virðiist jólin ihafa og með þeim
eru þau aðgreind frá öðrum hátíðum.
Þau eru kölluð hátíð ljósanna, því þá er leitast við að
láta öll heimkvnni safnaða og einstaklinga vera björt.
Kirkjurnar standa nærri því eins og í björtu báli af ljósa-
dýrð. Jafnvel í “fátæiklingaibæ” er logandi ljós svo að
segja í hverri smugu. “Jesús, þú ert vort jólaljós” er
það, sem alt þetta ljóshaf á að merkja.
Þau eru einnig köiluð ihátíð barnanna, því boðskapur
þeirra er um barn í jötu. Þessvegna á þá svo vel við að
minnast alls þess, sem er í saunleika barnslegu eðli sam-
róma. Þá hverfur spekingurinn að því, sem gagntók huga
hans í saklausri æsku og hann sér stærstu öfl mannlífsins
í nýju ljósi. Þá minnist skáldið þess með viðk\ræmum
unaði þegar hann var “lítið barn með rauðan vasaklút.”
Börnin skipa heiðurssæti í kristnu mannfélagi á jólunum.
Miðpunkturinn í jólafagnaðinum er börnin, og bezt nýtur
fullorðna fólkið hans, ef það getur aftur orðið að börnum.
Betri bæn geta menn tæpast borið fram í sambandi við jól-
in en bæn Lúters. “Því bú til vöggu í brjósti mér, minn
bezti Jesú, handa þér. ’ ’
Jólin eru enn fremur kölluð “kærleiks ,jól”; því
þá upptendrast mannlegt hjarta af aðdáun á föðurnum,
sem elskaði heiminn svo, að hann gaf honum hina beztu
allra jólagjafa, og með himneskum unaði og krafti snertir
þetta svo mannleg hjörtu, að þau þrá að slá livert við ann-
ars ihlið, elska hvert annað. Þau leita að hinu “særða,
fallna og týnda”, til að ilmgga og hjálpa til að líkna og
lækna, til þess allir geti með þeim notið jólagleðinnar,
vermt sig við ylinn af guðlegum og mannlegum kærleika.
En jólin eru líka iliátíð englanna. Það var engill frá
Guði, sem boðaði fjárhirðunum hin fyrstu jól: “ f dag
er yður frelsari fæddur. Og þetta sé merkið fyrir vður:
Þér munuð finna ungbarn reifað og liggjandi í jötu.”