Sameiningin - 01.12.1918, Qupperneq 18

306
um það sjálfur, hvort óspektirnar urn kvö.’diö heföi veriö nógu alvar-
legar til þess að fyrirgjöra lífi prestsins. Um hitt verkiö — 'húsbrun-
ann og aftöku þe-irra mæögna — voru heilabrotin minni. Þar þóttist
hann ihafa iherlaga-ákvæðin sikýr og skörp á bak viö sig. En um
prestinn var annað má.l, verkið var óunnið, dómurinn ibafði að hálfu
leyti hvílt á honum sjálfum. Hann hefði ekki átt aö láta járnsmiðinn
sleppa, það fann liann nú, þegar hann hugsaði um málið. Lífgjöfin
var sprottin af nokkurs konar ertni, h-ann viildi auðmýkja járnsmiðinn
sem allra niest, svifta hann píslarvættisdyrðinn'i. Það var nú gott
og blessað — ihefði hann ekki þurft að finna upp á því sjálfur. Ur-
skurðurinn kvaldi ofurstann með ótal vafaspurningum og heilabrotum;
sjálfsagt hefir ofþreytan og svefnleysiö átt sinn þátt í þessu, en
honum fanst hann ómöguliega geta boriö þennan vanda einsaimall.
Og ekki var hægt að komast út úr vandræðunum með því að gefa
Brabrant líf. baS var of tnikiM ábyrgðarhluti líka. Með' því móti
léti hann fólkið finnla á sér bilb.ug, og eins á herlögunum, drægi úr
þeim heilnæma ótta, sem yfrrunnum lýðnum ætti að standa af hvoru-
tveggja. Nei iþað var ómögulegt — verra en að hafa sýnt vægð í
fyrstu, og stærri ábyrgð en að stenda við það, sem bann hafði
þegar gjört.
Loksins kom honum ráð til hugar. Það var hægt að smeygja af
sér vandanum, án þess að rifta nokkru. Yfirmaður ofurstans var
von Grauling hershöfðingi, sem um þær mundir hafði umráð yfir
þessum hluta Belgíu. Undirmenn hershöfðingjans máttu auðvitað
leyta til hans í sérstökum vandamálum, og þá gilti úrskurður hans,
ein9 og lög væri. Von Grauling hafði1 aðsetur á herragarði í grend
við næsta stórbæ. Hann var mesta náttugla og hafði annríkt þessa
dagana. Ein’s víst, að hann sæti enn uippi. Ekki þyrfti annað en að
ná tali af honum i fóni, og spyrja hann ráða. Auðvitað mundi hann
samlþykkja gjörðir Keltners, því von Grauling var ekki fisjað sam'an;
hann ihafði orð á sér fyrir illhryssing; prús'sneskan var hörð í honum
eins og -tinn'a. Eftir þá staðfestingu frá yfirmanni sínum þyrfti
Keltner ekki að gjöra sér rellu út af þesisu máli framar.
Keltner hringdi og bauð dátanum, sem inn kom, að ná í von
Grauling á fóni fyrir sig. Það tókst eftir litla hríð, og ofurstinn brá
sér á simatal við yfirmann sinn, öruggur um úrslitin.
Mánnlífið hangir oft á bláþráðum svo veikum og óveruleguim að
fáa grunar. Það var farið að lýsa af degi. Brabrant beið rólegur
hinistu göngunn-ar og vi’Ssi sér enga lífsvon. Og á þeirri stundu var
líf hans eða dauði komið undir geðsmunum prússniesks 'hershöfðingja,
sem hann hafði adrei heyrt getið um. Þeir voru að talast við,
Keltner og von Grauling. Bláþráðurinn var þessi: Hefði legið vel
á hershööfðingjanum, þá var engin lifsvon fyrir Brabrant. Þá hefði
von Grauling itekið léttilega þessari næturkveðju frá undirmanni sín-
um, samþyikt gjörðir hans, hughreyst hann, stappað í hann stálinu.
En atvikin höfðu' spunnist öðru vísi. Von Grauling var í illu skapi.
f Belgíu gekk margt á tréfótum. Hernaðurinn gekk seint og
illa. Þessi býræfna smáþjóð sýndi allskonar mótþróa. Og nú hafði