Sameiningin - 01.07.1919, Qupperneq 9

131
þangað til kristnir menn læra að helga Guði peningana
sína betur en orðið er. — Ef við viljum vita hve langt við
erum komin í því, að helga Guði peningana okkar, þá ber-
um saman þær upphæðir, sem við verjum árlega til nautna,
skemtana, fataskrauts, þæginda, — fram yfir sjálfsögð-
ustu lífsnauðsynjar —, og hitt, sem við gefum af kærleika
til Guðs; okkur er öllum gott að eyða dálitlum tíma og
hugsun við það reikningsdæmi. Og minnumst þess þá
jafnframt, að sú fórn, sem er samfara allri helgun, byrjar
þá fyrst, þegar við af kærleika til Guðs og til þess að geta
betur komið vilja hans í framkvæmd, tökum svo nærri
okkur, að við neitum okkur um eitthvað, sem okkur lang-
aði til að njóta. —
Mannslíf, sem er helgað Guði, er það bezta, sem til er
á þessari jörðu. Frá því streyma blessunarstraumar til
samferðamannanna. Og maðurinn sjálfur verður ánægð-
ari, sælli og betri með hverjum líðandi degi.
Kæru vinir! Öll þráum við sælu. En sæla lífsins er
ekki fólgin í hverfulum nautnum, heldur í því, að vera
nálægt Guði, — að helga sig honum og vita sig altaf örugg-
an undir vernd hans og umvafinn kærleika hans og bless-
un. Sæla lífsins er ekki í því fólgin, að berast sem mest á
og eignast sem mest af því, sem verður hér eftir þegar vér
förum héðan , heldur í því, að á okkur rætist þessi bænarorð
frelsarans: “Og þeim til heilla helga eg sjálfan mig, til
þess að þeir einnig skuli í sannleika vera helgaðir”.
í dag vígir Árdals-söfnuður þessa kirkju; og innilega
samgleðjumst vér, sem aðkomnir erum, söfnuðinum með
þetta vándaða og fallega guðshús. En til þess að sú athöfn
geti verið Guði þóknanleg, þarf safnaðarfólkið jafnframt
að helga sig sjálft á ný þjónustu Guðs, — ásetja sér það í
nafni hans og biðja af öllu hjarta um hjálp hans til þess,
að vinna að málefni ríkis hans í þessu mannfélagi af heil-
um hug; að sækja kirkjuna vel og laða aðra að henni; að
koma hingað altaf með réttum tilbeiðsluanda og leggja
fram krafta sína til þess að guðsþjónustufundirnir geti
orðið sem uppbyggilegastir; að vinna með heilögum áhuga
að því mikla velferðarmáli, sem því miður er víða lögð alt
of lítil rækt við, að æskulýðurinn verði fræddur sem bezt
um sannindi trúarinnar og að honum verði innrætt sönn
lotning fyrir Guði og helgidómi hans og kærleikur til ríkis
hans. — par sem sá andi ríkir, verður safnaðarstarfið til