Sameiningin - 01.07.1919, Síða 16

138
hefir umvafið þessi mál á allar hliðar? pess vegna þarf hér
um fram alt að leita hans aðstoðar og leiðsagnar.
pað er því enginn vafi um grundvöllinn, sem starfa
ætti á í þessu efni. Kirkjan verður að leggja sig fram og
hjálpa til að leysa úr þessum mikla vanda á þeim grund-
velli. öfgastefnurnar spilla fyrir hollum og góðum fram-
förum, og sannri kristilegri úrlausn. En kirkjan má þö
ekki gefast upp í tilraunum sínum í þá átt að hjáipa þessurn
málum inn á sem hollastar brautir, svo að allir mannflokk-
ar, sem þessi mál snerta, fái í sannleika að njóta hins fylsta
réttlætis.
En í þessu sambandi kemur mér önnur spurning í hug,
sem eg vil ekki ganga fram hjá: Getur nú kirkjan talað í
anda og krafti Krists, með þrumandi raustu réttlætis og
laðandi rödd kærleika, og afstýrt öfgum og uppreistum og
kúgun, sem spilla góðum málstað? Heíir hún það orð til
að tala, sem að haldi megi koma og hefir hún lag og líf og
kraft til að tala það orð við hjörtu manna, eins og nú þarf
að tala til hjartnanna? Getur hún talað það orð til mann-
anna, svo að þeir megi til með að hlusta og láta skipast ? Er
sá kraftur til í kirkjunni nú, að hún geti sagt við æðandi
öldur mannlegra tilfinninga: “Stillist, — stillist og fram-
gangið í anda og krafti Krists. Hann hjálpar til að ráða
fram úr vandanum.” Um þetta þarf kirkja.n að hugsa ai-
varlega, og ásetja sér að auka svo kraft sinn, fyrir náð
heilags anda, að hún sé þess umkomin að gegna sinni
helgu köllun.
Ef kirkjan starfar í anda Krists og krafti; ef hún ber
á skildi sínum merki sannarlegs lifandi kristindóms, hlýtur
hún að geta ráðið yfir þessu nauðsynlega afli. pess vegna
er þörf að kirkjan vaki, — vaki og þekki þá köllun, sem hún
er kölluð með, — vaki og íklæðist alvæpni Guðs, — vaki og
láti Krist vera leiðtoga sinn í sannleika. pví ef drottin
kirkjunnar er í allri alvöru og einlægni meðtekinn af kirkj-
unni og gjörður leiðtogi hennar, þá mun það andlegt and-
rúmsloft skapast, sem holt er og gott, og 1 því andrúmslofti
verður oss auðið að leysa úr hinum örðugu vantíamálum
vorum.
Að svo mæltu vil eg beina hugsunum vorum að vanda-
málum, sem í vissu tilliti snerta kirkjuna jafnvel meir
beinlínis en það, sem vér höfum verið að hugsa um. Hér á
eg við þau mál, sem snúa sér að þörfinni til umbyggingar-
starfs (reconstruction) í kirkjunni sjálfri. pað er af ýms-