Sameiningin - 01.12.1923, Blaðsíða 18

368
aldrei farið illa með skepnur,” — og augu riddarans tindr-
uðu, >egar hann sagði >að.
“En >ú hefir gleymt að vera miskunnsamur við sjálf-
an þig,” sagði dyravörðurinn hógværlega.
“Hvernig á eg að skilja það?” sagði riddarinn, og það
kom undrunarsvipur á andlit hans.
“pú hefir selt bamshjartað í sjálfum þér — bams-
hjartað, sem Guð gaf þér — þú hefir selt það í sárustu
ánauð — s e 11 það fyrir fánýtt glingur og lítilf jörleg völd.
Og þess vegna getur þú ekki notið þeirrar sælu og ánægju,
sem stendur þeim ti.l boða, er leita gistingar í þessari höll.”
“Og get eg þá aldrei framar orðið þeirrar sælu að-
njótandi ?” spurði riddarinn ,og varð enn þá daprari í bragði
en áður..
“Nei, ekki fyr en þú leysir bamshjartað í sjálfum þér
úr ánauð.”
pegar riddarinn heyrði þetta, varð hann fölur sem
nár. “Guð minn!” sagði hann og fyltist djúpri angist.
“Guð minn!” hrópaði hann hástöfum. “Æ, veittu mér aft-
ur barnshjarta!”
Og varla hafði hann slept orðinu, þegar hann tók eftir
því, að lítið bam í hvítum skrúða stóð við hlið hans.
“Komdu með mér,” sagði barnið og tók í hönd riddar-
ans; “eg ætla að sýna þér gullin mín.”
'Hinn mikilúðlegi riddari gjörði eins og bamið bað;
og það leiddi hann innar eftir höllinni, þangað sem lítil
vagga stóð fyrir framan altari úr marmara.
“Líttu á!” sagði bamið.
Og riddarinn leit á vögguna og altarið.
“Horfðu nú fram,” sagði barnið, “og sjáðu gullin
mín.”
Riddarinn sneri sér við og horfði fram 1 höllina. Og
það var eins og skýla væri dregin frá augum hans. —
Höllin var nú uppljómuð eins og framast mátti verða, því
að það logaði glatt á hverju kerti, en þau voru óteljandi.
Klukkumar í tuminum hringdu af sjálfsdáðum. Stórir
skarar af börnum í drifhvítum skrúða fyltu höllina á
svipstundu, sungu fagnaðar-söngva og spiluðu undir á
gullnar hörpur.
Og hinn ferðlúni, aldraði riddari naut nú sömu sælu