Sameiningin - 01.12.1923, Qupperneq 27

377
tilveran hefir tök á aS veita. Engin ský höföu skygt á hamingju-
sól þeirra. Björn hafSi unniö af kappi, eins og ungum og hraust-
um manni, sem vill áfram, er tamt að gera. Efni þeirra fóru smá-
vaxandi: bæSi geröu þau sér grein fyrir því, aS þau væur rík, því
þau voru ung og hraust, og væntu sér mikils úr skauti hins ó-
komna tíma.
Alt þetta,—og ótal margt fleira—rifjaöist upp fyrir SigríSi
þetta aöfangadagskvöld jóla, þessa nótt, sem henni fanst aö aldrei
myndi taka enda.
Hana langaöi til þess aS biSja, tala viS fööurinn himneska, —
eins og þegar barniö talar viö góöan fööur, en henni fanst sem sér
væri ekki unt að biöja. Hún gat það ekki! Oröin dóu ótöluö á
vörum hennar. —Þaö eru til tímamót í lífi manna, þegar lífsbyrðin
þrengir svo aö, aö orðin og tárin eru vanmáttug aö túlka tilfinn-
íngar þær, sem hjartað býr yfir. Þannig var ástatt fyrir Sigríöi.
— Hún titraði af társnauðum ekka. Henni fanst, sem byröin væri
of þung, — að hún ætti ekki þrek til þess aö drekka þennan bikar
í 'botn.
“GóSi GuS! gef þú mér barnið mitt, gef að það lifi!” —
Bænarstunurnar komu meS hvíldum. Eins og brimsog, sem berst
utan af hafinu upp á ströndina, komu orðin slitrótt og harmþrung-
in fram á varir hennar; öldur úr djúpi sálarinnar hreyfðu varirnar
og þrengdu þeim í neyðinni til að mynda orð — biðja nm hjálp.
Stormurinn úti fyrir hamaðist sem áöur. Frostrósirnar huldu
gluggana. Eldurinn í ofninum logaði jafnt og rólega. Þögnin ríkti
í húsinu. Ekkert hljóð heyrðist þar. nema eldsnarkið á arninum og
andvörp hennar. — Og er skamt lifði nætur, dó barnið. —
Þá varð Sigríði tára auðið. Hún vafði andvana barnið að
brjósti sér. Hún kysti á föla vanga þess, og á köldu, líflausu var-
irnar, sem báru á sér hinn hvíta blæ frostsins. Sorgin þýddi ísana
af móðurhjartanu og ruddi tárunum braut. Hún gleymdi því að
hún var ein, — fjærri öllum öSrum. Hún gleymdi vindinum, sem
söng sín örlagaþrungnu ljóð látlaust í eyru hennar; hún gleymdi
manninum sínum, sem á þessari nótt var á fjarlægum stöðvum, en
þó nálægur henni í anda. Hún gleymdi öllu öðru en sorg sinni, og
litla líflausa líkamanum, sem hún vafði sér aS hjarta. Henni fanst
sem væri hún f jarlæg stríði og baráttu mannanna; .hún fann ekk-
ert annaö en sjálfsfórn sína, og henni fanst hún fylla allan heiminn.
Loks lagðist hún i rúmið, og vafði lík barnsins síns fast að
brjósti sér. — Að lítilli stundu liðinni sigraði engill svefnsi.is smg
hennar. Hún féll í fastan, þungan svefn. —
Hún svaf lengi. Svefninn, þessi ljúfi bróðir dauðans, flutti
hana í faömi sér inn á fögur lönd sólríkra drauma. Hana dreymdi,
að hún væri aftur orðin barn — á heimili foreldra sinna. Tilhlökk-
,un jólanna hafSi gagntekiö sálu hennar. Henni virtist Ijósadýrð
mörg þúsund kerta ljóma upp alt' húsið, uppi og niðri. — Og nú