Faxi - 01.07.1943, Blaðsíða 7

F A X I
7
M inning
11 m liúsfrií Crnðriínn Torfadóttnr, Framnesi
Minningargrein þessi birtist í
ísafold 30. apríl s. 1., en þar sem
það mun vera það eina, sem
skrifað hefur verið um Guðrúnu
látna, einhverja þá göfugustu
konu, sem ég hef kynnst, og þar
sem ísafold er lítið sem ekkert
lesin hér suður frá, þar sem
flestir vinir Guðrúnar heitinnar
búa, þá fannst mér rétt að fá
leyfi greinarhöfundarins til þess
að birta í Faxa þætti úr grein-
inni, því í heild var hún of stór
fyrir blaðið. — Ég átti því láni
að fagna, að fá að þekkja Guð-
rúnu heitina nokkur síðustu ár
æfi hennar og í minningunni
geymi ég þá kynning eins og
heilög vé. — Mitt í öllum hrum-
leika sínum og þjáningum, var
hún stöðugt að safna ljósi og
fegurð inn í líf vina sinna — og
vinir hennar urðu allir þeir, sem
kynntust henni.
Guð blessi minningu hennar.
H. Th. B.
Þessi mæta kona andaðist að
heimili sínu Framnesi í Kefla-
vík þann 7. des. fyrra árs. Okk-
ur vinum hennar kom sú fregn
ekki á óvart, því árum saman
hafði hún átt við mikla van-
heilsu að búa. Og þótt hún hefði
haft nokkra ferlivist hvern
dag, vissum við að hverju dró.
• Guðrún var fyrir margra hluta
sakir merkileg kona. Hún var
skarpgáfuð, spök að viti, glöð
og hóglát í öllu dagfari, hrein-
skilin og hjartagóö. Mild var hún
sem góö móðir við hvert barn,
er að garði hennar bar og svo
örlát við snauða menn og bág-
stadda, að frábært var.
Guðrún var fædd að Hóli í
Norðurárdal 2. júní 1861. Voru
foreldrar hennar Torfi Timothe-
usson bóndi þar og kona hans
Guðríður Guttormsdóttir.
Guðrún Torfadóttir giftist 15.
nóv. 1889 Guðjóni formanni og
skipasmið á Vatnsleysu á Vatns-
leysuströnd.
Guðjón var gáfumaður, dulur
og fáskiftinn, en einkar skemti-
legur í vinahóp.
Þau hjón bjuggu á Vatnsleysu
þar til árið 1901 að þau fluttu
til Keflavíkur.
Nokkru síðar byggðu þau sér
lítið hús á rúmgóðum lóðarbletti
við svonefnda Vatnsneskletta,
nokkurn spöl frá Keflavíkur-
kauptúni, en þá var land allt þar
umhverfis óbyggt. Þaðan sá vítt
á haf út, en aldan lék við brim-
sorfna klettana neðan við bæ-
inn. Þau nefndu bæinn Framnes
og bjuggu þar síðan.
Eftir að þau komu til Kefla-
víkur, tók Guðjón fyrir alvöru
til við skipasmíðar og var mikill
verkmaður.
Hann smíðaði skip og báta
fyrir formenn og útvegsbændur
um öll Suðurnes og var eftirsótt-
ur skipasmiður.
Engin hús voru þá til að vinna
í að slíkum stórsmíðum. Guðjón
vann því að öllum skipasmíðum
undir berum himni, bæði sumar
og vetur og lætur að líkum að
slíkt hafi ekki verið á allra færi
að standa við smíðar á köldum
vetrardögum, en ekki vissi ég
til að honum brygði við slíkt.
Og góð var heimkoman að af-
loknum degi til ástkærrar konu
og barna.
Guðjón andaöist 9. jan. 1922,
hafði hann þá smíðað að stofni
194 fleytur, þar af 46 áttæringa
auk allra viðgerða á skipum og
bátum, er ekki mun hafa verið
minni að vöxtum.
Þau hjón eignuðust tvær dæt-
ur Guðlaugu kennara í Keflavík
og Jónínu, báðar heima á Fram-
nesi.
Auk þeirra ólst upp hjá þeim
dóttir Guðjóns, er hann átti áður
en hann kvæntist, Ágústa kona
Sigurðar Erlendssonar fiski-
matsmanns í Keflavík. Elsti
sonur þeirra, Magnús, ólst einnig
upp hjá þeim Framneshjónum.
Hann fórst með mótorbátnum
Huldu á leið frá Reykjavík til
Kefavikur 21. jan. 1932, þá ný-
kvæntur. Eftir það áfall fluttist
unga ekkjan heim að Framnesi
með dóttur þeirra á fyrsta ári.
Og Guðrún hlúði að öllum þess-
um börnum sínum, elskaði þau
og umvafði í sorg og gleði.
Þetta er í fáum dráttum hin
ytri ævi Guörúnar. Hún hafði
komiö frá fagurri fjallasveit og
sest að „suður með sjó“ á hinum
hrjóstruga skaga, en hún tók
tryggð við byggðina og hafði á
orði, að allstaðar mætti sjá feg-
urð.
Ég var á barnsaldri þegar
Guðrún fluttist til Keflavíkur,
en þar bjuggu þá foreldrar mínir.
Höfðu þau haft kynni af þeim
hjónum áður fyrr og hugðu gott
til nábýlis við þau.
Ég hafði nokkrum árum áður
verið samvistum við Guðrúnu
einn dag. Síðan hafði barnshug-
urinn geymt mynd af fríðri konu
með blá augu og ljóma á yfir-
bragöi. Ég fór full eftirvænting-
ar að kynnast henni á ný. Það
urðu heldur ekki vonbrigði að
heimsækja hana. Ég komst brátt
að raun um að hún bjó yfir dýrri
gáfu. Hún var snillingur að segja
sögu. Og sögurnar voru ótæm-
andi og ljómuðu af lit og lífi.
Hún kunni kynstrin öll af kvæð-