Faxi - 01.12.1962, Qupperneq 8

„Trúa Guði traustur skalt"
Rabbað við Guðmund Afreð Finnbogason, form. sóknarnefndar,
Innri-Njarðvík
Messugjörð er lokið í Innri-Njarðvíkur-
kirkju. Fólkið tínist út. Kirkjan tæmist
óðum.
Meðal þeirra síðustu, sem út úr kirkj-
unni fara eru tveir menn. Þeir eru í áköf-
um samræðum um eitthvað, sem þeim
liggur augsýnilega báðum mjög á hjarta.
Þetta eru organleikari kirkjunnar, Geir
Þórarinsson og Guðmundur Alfreð Finn-
bogason, formaður sóknarnefndar þar í
Innri-Njarðvík.
Vegna tilmæla ritstjóra Faxa, sneri
undirritaður sér að Guðmundi og fór þess
á leit við hann að fá leyst úr nokkrum
spurningum, bæoi í tilefni nýafstað.'ps
fimmtugsafmælis hans og eins til að fá
fróðlegar upplýsingar um Innri-Njarðvík-
urkirkju, sögu hennar o. fl.
— Þú áttir merkisafmæli í síðasta mán-
uði, Guðmundur?
— Já, ekki er hægt að neita því. Arin
eru óðum að færast yfir mann. Eg varð
fimmtugur 8. nóv. síðastliðinn.
— Hvar fæddur?
I Tjarnarkoti, hér í hverfinu. A sama
stað og foreldrar mínir, Finnbogi Guð-
mundsson og Þorkelína Jónsdóttir búa
enn í dag.
— Nokkuð sérstakt að segja frá upp-
vaxtarárunum ?
— Fátt sem markvert mundi þykja. Frá
því að ég man fyrst eftir mér, þá var það
vinna og aftur vinna.
— Sjósókn ?
— Erfiðisvinna bæði til sjós og lands.
— Skólaganga?
— Hún var nú ekki löng. Eg var að-
cins þrjá vetur í barnaskóla. Fékk leyfi
til að taka fullnaðarpróf ári fyrr en venju-
legt var. Námsáhuginn heldur ekki allt of
mikill. Kunni alltaf miklu betur við mig
í beituskúrunum en í skólanum. En
ógleymanleg verður mér ávallt kennslan
hjá henni Guðlaugu á Framnesi. Eg hef
búið að hennar góðu áhrifum, áminningar-
orðum og uppörvunum allt fram á þennan
dag. Það var svo auðfundið, hvað hún
var heilsteypt og innilega velviljuð okkur
Guðmundur Alfrsð Finnbogason.
börnunum. Fyrir það verðskuldar hún
meiri þakkir en orð fá tjáð.
Eftir þetta var minni skólagöngu svo
lokið. En hitt er aftur annað mál, að
margt hef ég lært í lífsins skóla. — Hann
hefur verið nokkuð strangur stundum, en
hollur og uppbyggilegur, eigi að síður.
Vafalaust hef ég ekki alltaf gengið sömu
götur og fjöldinn. Þess vegna hef ég kynnzt
bæði misskilningi og árekstrum og von-
brigðum á farinni leið. En kannski hef
cg líka orðið meira var við steinana á veg-
inum, af því að ég hef haft tilhneigingu
til að fara nokkuð geyst stundum. En
þannig er mín skapgerð, og henni er víst
erfitt að breyta.
— Hver er skoðun þín á manninum
yfirleitt ?
— Því er nú erfitt að svara óhugsað og
í stuttu máli. En ég hef lengi haldið því
fram, að maðurinn sé meira eðlisbund-
inn en formsettur, þ. e. a. s., að það hald-
bezta hjá hverjum manni séu hinir eðlis-
lægu eiginleikar hans, bæði til ills og góðs.
— Oft hef ég verið ósammála skoðunum
fjöldans. T. d. tel ég það ekki mælikvarða
á auðlegð mannsins, hve margar krónur
hann á í buddunni. Miklir peningar og
manngildi fara alls ekki alltaf saman. —
Já:
Maður er annað, en milljónir hitt,
margir þó rugli því saman.
Hitt er annað mál, að við erum of oft
glöggskyggnari á gallana en kostina í fari
náungans. I sambandi við það varð þessi
vísa einu sinni til:
Vill oss mörgum verða á,
víst það dæmin sanna, —
ganga betur galla að sjá
en góða kosti manna.
— Lífsskoðun?
— Lífsskoðun mín kemur nú líklega
ljósast fram í sumum vísunum, sem ég
hef verið að setja saman, mér til dægra-
styttingar. Þeirra á meðal er t. d. þessi:
Það er margt sem mæðir á.
Mikið hart er stríðið.
Líka svart það segja má.
Samt er bjart. Ei kvíðið!
Eða þá þessi:
Tíminn flýgur framhjá oss,
fæðist, — um leið kvaddur
Mjúkur eins og móðurkoss.
Meinharður sem gaddur.
— Það er auðheyrt, að þú ert hagyrð-
ingur góður og hugsar um margt. — En
áttu ekki einhverja vísu í fórum þínum,
sem lýsir þinni persónulegu trúarstefnu
og trúarlegri reynslu?
— I foreldrahúsum ólst ég upp við ein-
læga Guðstrú. Og reynslan hefur kennt
mér hið sama:
Trúa Guði traustur skalt.
Til er lausn frá grandi.
I hans ljósi lifir allt
og leysist sérhver vandi.
Guð lætur að vísu hlutina oft fara á
annan veg en maður helzt mundi óska.
168 — F A X I