Faxi - 01.01.1983, Blaðsíða 6

MINNING:
Á heilagri minningar- og
kveðjustund hér í húsi Guðs koma
þau fyrst fram í huga minn, þessi
orð úr jólafrásögn Mattheusar-
guðspjalls, í sögunni alkunnu af
vitringunum frá Austurlöndum:
Og sjá, stjurnan, sem /xir höfðu
séð austur frá, fór fyrir þeim, þar til
er hún staðnœmdist þar yfir, er
harnið var. En er þeir sáu stjörn-
una, glöddust þeir harla mjög.“
(Matth. 2,9-10)
Guð talar til okkar mannanna á
margan hátt og næsta margvísleg-
an. Vafalaust er hann alltaf, á
hverri stundu lífs okkar að flytja
okkur boðskap sinn í hinum ólík-
ustu myndum, þó við hins vegar
séum oftast nær svo skilningssljó á
helgimál eilífðarinnar, að við ger-
um okkur þess sára litla, og mjög
oft alls enga grein, að Guð er að
tala. Sjáendur og spámenn eru hér
undantekning. Vitringar jólafrá-
sögunnar vissu, að Guð mundi á
táknlegan hátt kunngjöra þeim
komu Mannkynsfrelsarans í þenn-
an heim. Og þegar stjarnan birtist
þeim, þá voru þeir ekki í nokkrum
vafa um, að þar var Guð að tala.
Án þess að hika fylgdu þeir himin-
ljósinu bjarta, lutu fagnandi veg-
sögu þess, og stjaman vísaði þeim
veginn þangað, sem barnið var.
Sumir halda því fram, að þessi
frásaga og aðrar henni áþekkar,
sem Biblían greinir frá, séu aðeins
bamaleg ævintýri, hugþekk að
vísu, en eigi sér þó enga stoð í
raunveruleikanum. En slíkt skul-
um við fara varlega í að taka undir
eða fullyrða. A.m.k. virðist mér,
að öll mannleg reynsla staðfesti
HELGl
SIGURGEIR
JÓNSSON
FÆDDUR 21. ÁGÚST1910
DÁINN18. DESEMBER 1982
Jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju 29. desember 1982
hið gagnstæða, þegar til grunns er
grafið og í einlægni spurt. Jesús
Kristur bendir okkur sjálfur á, að
með hugarfari barnsins fáum við
fyrst höndlað hin guðlegu sann-
indi. Og litla barnið sér í stjörnum
himinsins kærleiksbros Guðs
ijóma á móti sér. Já, þegar þú bið-
ur til Guðs og horfir til hans með
hugarfari barnsins, þá munt þú sjá
dýrð hans og þreifa á mætti hans.
Þetta er okkur alltaf hin brýnasta
nauðsyn að hafa hugfast, en aldrei
þó eins og þá, er sorgin sækir okk-
ur heim, þegar söknuður vegna
burtköllunar hjartfólgins ástvinar,
sem um lengri eða skemmri tíma
var hinn vígði þáttur í lífi okkar,
byrgir alla sólarsýn. Einmitt þá er
Guð okkur allra næstur. Þá flytur
hann okkur hvað ákveðnast og
skýrast friðarmál kærleika síns.
Hann vill sýna okkur fram á, að
þrátt fyrir allt og allt er lífið sterk-
ara en dauðinn, og að ekkert getur
hrifið okkur úr kærleiksfaðmi
hans, eða gjört okkur viðskila við
þann kærleika hans, sem birtist í
Kristi Jesú, Drottni vorum.
Þegar ég í dag lít um öxl, og horfi
í anda yfir farinn veg með sérstöku
tilliti til þeirra minninga, sem hug-
urinn geymir um hollvin minn,
Helga S. Jónsson, þá verður jóla-
hátíðin blessuð svo sérstaklega lif-
andi í vitund minni. Það var m.a.
þess vegna, sem ég valdi mér að
leiðarljósi orðin helgu úr sögunni
af vitringunum og stjörnunni. En
út úr þeim orðum getum við einnig
að vissu leyti dregið okkur dýr-
mætan lærdóm um líf, lífsstefnu og
Kista Helga S. borin í líkbíl. Mikill mannfjöldi var viðstaddur útförina - kirkja og safnaðarheimili þétt selin - einhver fjöl-
mennasta og virðulegasta útför einstaklings, sem fram hefur farið frá Keflavíkurkirkju. Ljósm. Heimir.
lífshugsjón okkar látna vinar, og
síðast en ekki síst er eðlilegt að
minna á þau nú, þegar hin heilaga
fæðingarhátíð Frelsarans hefir
ekki ennþá endað sitt skeið, sam-
kvæmt fyrri tíma skilningi.
Helgi S. Jónsson var einn þeirra
manna, sem skipar svo stórt rúm í
huga mínum, að mér verður „tregt
tungu að hræra“, þegar það fellur í
minn hlut að minnast hans við
jarðnesk leiðarlok. Ekki svo að
skilja, að Iítið sé um hann að segja,
eða erfitt um hann að tala. Því fer
víðs fjarri. Hitt er sanni nær, að ég
á í raun og veru engin orð til þess
að lýsa honum á þann veg sem
verðugt væri og ég sjálfur vildi.
Helgi S. var eitt allra fyrsta nafnið,
sem ég heyrði nefnt þegar ég sem
ungur guðfræðingur hafði tekið þá
ákvörðun að sækja um Keflavíkur-
prestakall. Og þegar ég kom hing-
að og hóf starf mitt hér, þá var
Helgi S. meðal þeirra fyrstu sem
urðu á vegi mínum. Milli okkar
tókust svo kynni, sem smám sam-
an leiddu til þeirrar gagnkvæmu
vináttu, er hafði lífstíðar varanleik
í sér fólginn. Þar var þó aldrei um
neina jábræðravináttu að ræða.
Vissulega vorum við oft á sama
máli. En hitt kom líka oft fyrir, að
við deildum hart og hélt þá hvor
um sig fast við sína skoðun. Slík
einvígi fóru þó jafnan fram í fyllsta
bróðerni, og ekki ósennilegt, að
einmitt þau hafi átt sinn þátt í því
að treysta vináttuböndin.
Hann hét fullu nafni Helgi Sig-
urgeir Jónsson og fæddist hinn
21. ágúst árið 1910 í Hattardal í
Álftafirði í Norður-ísafjarðar-
sýslu. Foreldrar hans voru hjónin
Jón Helgi Ásgeirsson bóndi og tré-
6-FAXI
MINNING:
HAFSTEINN
AXELSSON
NJARÐVÍK
Ég varð sem steini lostinn þegar hringt var í
mig á jóladag og mér sagt lát vinar míns, Haf-
steins Axelssonar, en hann lést á aðfangadags-
kvöld jóla.
Ekki óraði mig fyrir því daginn fyrir Þorláks-
messu, þegar hann sat við skrifborðið hjá mér,
eins og svo oft áður og við ræddum um daginn
og veginn, að það yrði í síðasta skipti sem við
hittumst í þessu lífi, en það er nú svo, að enginn
veit sinn næturstað.
Ég var búinn að þekkja Hafstein síðan 1960
og tókst fljótlega með okkur mikil og góð vin-
átta sem dafnaði með árunum.
Hafsteinn var maður, sem hafði sínar
ákveðnu skoðanir á málum dagsins og fór þá
ekkert leynt með þær, en hann hafði jafnframt
gaman af að krydda umræðuefnið ýmissi kímni
sem hitti vel í mark, og samræður við hann voru
alltaf líflegar og orðheppni hans kom manni
alltaf í betra skap.
Oft kom það fyrir að við ræddum eilífðarmál-
in og áttum við þar saman áhugamál og var
sannfæring hans um framhaldsh'f ótvíræð.
Hann var trúmaður og skoðanir hans í þeim
málum heilsteyptar.
Hafsteinn var maður með mikla lífsreynslu
að baki og búinn að sigla um heimshöfin í
heimsstyrjöldinni síðustu undir hinni miklu
verndarhendi og þó að þessi síðasta ferð þessa
góða drengs sé farin alltof fljótt veit ég að vernd
Guðs er yfir henni einnig.
Hafsteinn vargiftur Aðalheiði Guðmunds-
dóttur, sem lést fyrir 5 árum, en böm þeirra 7
og stjúpsonur eru öll á h'fi og færi ég þeim og
mökum þeirra, barnabörnum hans og móður
og öðrum ættingjum innilegustu samúðar-
kveð jur og minnist þið þess að þessi ferð er ekki
endirinn á lífshlaupinu.
Við Hafstein vin minn vildi ég segja að við
hittumst aftur og tölum margt saman þegar tím-
ar líða.
Við hjónin kveðjum vin okkar að sinni.
Karl Pálsson og
Lára Bjömsdóttir
smiður, og Sigríður Sigurgeirs-
dóttir, búendur þar. Þau eignuð-
ust fjóra syni, og kveður Helgi nú
þennan heim síðastur bræðra
sinna. Hinir hétu Olgeir, Frið-
steinn og Björn. Tvær stúlkur,
Guðrúnu Helgadóttur og Sigríði
Benediktsdóttur ólu þau hjónin í
Hattardal einnig upp sem sínar
eigin dætur. Guðrún er nú látin, en
Sigríður er á lífi, búsett í Reykja-
vík. Æskustöðvamar áttu alla tíð
mjög sterkar rætur í vitund Helga.
Hann ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Hattardal, og átti þar heima
til ársins 1925, en þá brugðu for-
eldrar hans búi og fluttust til
Reykjavíkur. Var þá um það rætt,
að Helgi hæfi nám í Menntaskól-
anum í Reykjavík. Það var þá
löngu augljóst orðið, að hann var
gæddur góðum námshæfileikum,
þá þegar orðinn víðlesinn og fjöl-
fróður, þótt ekki hefði hann langt
barnaskólanám að baki, fremur en
flest önnur sveitabörn á þeim ár-
um. Því horfðu foreldramir björt-
um augum fram til veru hans í
menntaskóla, og sjálfur var hann
albúinn til átaka á vettvanginum
þeim. En margt fer öðmvísi en
ætlaö er, og svo fór um fyrirhugað-
an námsferil Helga S. Jónssonar.
Utn haustið sem skólagangan
skyldi hefjast veiktist hann hastar-
lega af liðagigt og varð að liggja
túmfastur í heilt ár. Þann tíma not-
aði hann dyggilega til þess, eftir
því sem heilsan leyfði, að lesa og
lesa allt sem hann náði í, einkum
þó það, sem miðaði til fróðleiks,
uppbyggingar og víðara útsýnis í
andans heimi. En þegar hann svo
•oksins fékk að rísa úr rekkju á
ný, þá var skólanáminu slegið á
frest um óákveðinn tíma, til að
•’yrja með, og svo kom kreppan
með alla þá erfiðleika til að brjóta
sér braut, sem henni fylgdu. Brátt
fóru svo verkefnin að kalla, ótal
rnörg og heillandi, og fyrr en varði
var Helgi S. Jónsson orðinn svo
onnum kafinn við þau störf, sem
attu hug hans allan, ekki síst
hlaðamennsku og verslunarstörf,
uö allar vangaveltur um skólanám
hurfu í skuggann og urðu að lokum
sem fjarlægur draumur. Á þessum
arum fór Helgi talsvert að gefa sig
uö félagsmálastarfi. Kom það
fljótt í ljós, að hann var vel til for-
ystu fallinn og gæddur ótvíræðum
•eiðtogahæfileikum. Það fór held-
ur ekki á milli mála, að hann var
feddur listamaður, og það á mörg-
um sviðum. Það lætur því að lík-
Urn, að verkefnin urðu yfrið nóg
fyrr en varði. Honum opnuðust
svo sannarlega víðar dyr og verk-
miklar, eins og okkar heilaga bók
kemst að orði á einum stað. Hann
var einn af stofnendum Litla leik-
félagsins í Reykjavík og formaður
þess 1928 - 1933. Þá var hann
einnig í forystusveit í Félagi
íslenskra frístundamálara um langt
skeið. í Reykjavík kynntist hann
einnig skátahreyfingunni, og gekk
henni heilshugar á hönd.
Miklu víðar kom Helgi við sögu
á vettvangi félagsmála, að
ógleymdum stjórnmálunum, sem
hann lét alla tíð verulega til sín
taka. Árið 1934 fluttist Helgi hing-
að til Keflavíkur. Hér festi hann
rætur og hér átti hann heima alla
tíð upp frá því. Og ég fullyrði, að
hann gerðist einn af bestu sonum
Keflavíkur, einn þeirra, sem iengst
mun verða með þakklæti minnst.
Hann kom hingað sem skrifstofu-
maður hjá Óskari Halldórssyni,
útgerðarmann. Árið 1941 hóf
hann störf við verslunina Vatnsnes
hér í Keflavík og rak hana til
1952. Eftir það vann hann við
ýmiss konar skrifstofustörf, m.a. á
Keflavíkurflugvelli, til 1958, þá
var hann ráðinn heilbrigðisfulltrúi
Keflavíkurkaupstaðar og slökkvi-
liðsstjóri um svipað leyti. Þessum
störfum gegndi hann, sem og öðr-
um þeim störfum, er hann lagði
hug eða hendur að, af dugnaði og
trúmennsku, sem ekki brást. Ég
man sérstaklega eftir því, hve vök-
ull hann var og traustur í sambandi
við slökkviliðsstarfið. Þar var svo
sannarlega réttur maður á réttum
stað.
Hér í Keflavík átti Helgi litríkan
og glæsilegan feril á vettvangi fé-
lagsmála. Öll þau óteljandi nefnd-
arstörf, sem hann tók þátt í læt ég
liggja í þagnargildi að mestu leyti.
Aðeins skal þess getið, að hann var
formaður þjóðhátíðarnefndar um
12 ára skeið, og um langt árabil var
hann formaður Byggðasafns
Keflavíkur, og mörg fyrstu árin má
segja, að hann hafi róið þar einn á
báti, svo mjög var skilningur tak-
markaður, bæði hjá bæjaryfirvöld-
um og almenningi á því brýna
menningarsögulega nauðsynja-
máli.
í tveimur félögum hér syðra
skapaði Helgi sér alveg sérstakan
sess. Það var í Ungmennafélagi
Keflavíkur og í Skátafélaginu
Heiðabúar. Hann átti sæti í stjóm
Ungmennafélagsins um 10 ára
skeið, og átti hann, ásamt með-
stjómendum sínum, mikinn þátt í
því að rífa félagið upp úr þeim
djúpa öldudal sem það komst í eft-
ir bmnann mikla, þegar Ung-
mennafélagshúsið Skjöldur brann
30. des. 1935, með þeim hræðilegu
afleiðingum, sem eldri Keflvíking-
um er enn í fersku minni.
Skátafélagið Heiðabúa stofnaði
IFRAMHALD Á BLS. 26.1
FAXI - 7