Ármann - 01.02.1961, Blaðsíða 15

í næsta þyngdarflokk fyrir ofan sinn. Það
gcrði ég einnig, vildi ekki missa af keppn-
inni. Millivigt. Þar voru 4 skráðir: Sveinn
Sveinsson, Á. og Lúðvik Nordgulen, Á.,
Halldór Björnsson, K.R. og Stefán Bjarna-
son, K.R. Léttþungavigt: Öskar Þórðarson,
Á. og Valdimar Valdimarsson, K.R.
Eins og sjá má á þessu, var tveim beztu
mönnum okkar ætlað að keppa móti hvor
öðrum og mér ætlaður annar þyngdarflokkur
en ég átti rétt á samkvæmt þyngd, og ég
talinn hafa mikla möguleika á að vinna. Með
þcssu voru hirt af félaginu þrjú meistara-
stig. Að vísu var mér úthlutað meistarapen-
ing fyrir fjaðurvigtina, en það er ekki gaman
að verðlaunum, sem ekki er kcppt um.
Vegna alls þessa varð að fresta mótinu um
tvo daga til þess að bræða saman sárin. Dag-
blöðin sögðu, að vísu, að mótinu væri frestað
vegna bleytu fyrri daginn, en vegna kulda
þann seinni.
Þó að þetta fyrsta íslandsmeistaramót hafi
verið hálfgerð sambræðsla, náði það tilgangi
sínum að því leyti, að vera skemmtilegt,
vekja mikla eftirtekt og það fékk góða dóma
í blöðum bæjarins. Einkanlega voru menn
hrifnir af leikni Sveins Sveinssonar. Hafði
t. d. Morgunblaðið orð á því, að ungir menn
ættu að taka hann sér til fyrirmyndar. Ein-
stakir kappleikir mótsins fóru þannig: Flugu-
vigt: Alfreð Elíasson, Á. vann Guðbjörn
Jónsson, K.R. Bantamvigt og fjaðurvigt: ekki
keppt. Léttvigt: Hallgrímur Helgason, K.R.
vann Guðmund Arason, Á. Veltivigt: ekki
keppt. Millivigt: Stefán Bjarnason, K.R.
vann Ludvik Nordgulen, Á., Sveinn Sveins-
son, Á. vann Halldór Björnsson, K.R. Sveinn
og Stefán áttu síðan að keppa til úrslita, en
Stefán gaf án keppni. Léttþungavigt: Öskar
Þórðarson, Á. tapaði fyrir Ingvari Ingvars-
syni, K.R., er keppti í stað Valdimars Valdi-
marssonar, sem ekki mætti til leiks. Þunga-
vigt: Vilhjálmur Vilhjálmsson, K.R. vann
Aðalstein Þorstcinsson, Fram. Dómarar móts-
ins voru: Reidar Sörensen, er var hringdóm-
afi og dæmdi einnig á stigum, eins og þá
tíðkaðist. Utanhringsdómarar voru Jón D.
Jónsson og Carl Níelsen.
Næsta vetur æfðum við Ármenningar mjög
vel og undirbjuggum þannig þátttöku okkar í
næsta Islandsmóti. Úr því móti varð ekki í
það sinn. Ármann var eina félagið er sendi
þátttöku og olli það okkur miklum vonbrigð-
um að fá enga á móti.
1 janúar 1937 sýndum við hnefaleika í til-
efni 25 ára afmælis Í.S.I. Það var það cina er
markvert gerðist þann vetur. Skorturinn á
keppni, virkaði þannig á kennarana, að þeir
misstu áhugann og hættu að mæta. Flestir
nemendur fylgdu og fordæmi þcirra.
Iðulega kom það fyrir að ég mætti einn á
æfingar, ég lét það ekki á mig fá og æfði
þrátt fyrir það mjög vel.
Þcgar haldið var upp á 50 ára afmæli Ár-
manns, með íþróttasýningum, 3. febrúar 1939,
í íþróttahúsi Jóns Þorsteinssonar, var eitt af
sýningaratriðunum hnefaleikar. Fyrst sýndu
þeir Rögnvald Kjellivold og Ludvik Nord-
gulen og síðan Guðmundur Arason og Hall-
dór Björnsson úr K.R. Sýning okkar Halldórs
líktist meira kappleik en sýningu, og held ég
að sýningargestir, er flestir voru úr Ármanni,
hafi mátt vel við una.
Um haustið 1939 var ég boðaður á fund
þeirra Jens Guðbjörnssonar og Jóns Þor-
steinssonar. Erindi þeirra var að fá mig til
þess að taka að mér kennslu í hnefaleikum
fyrir Ármann og átti kennslan að fara fram í
íþróttahúsi Jóns Þorsteinssonar við Lindar-
götu.
Ég tók þetta að mér með hálfum hug,
vegna aldurs míns og reynsluleysis. En með
stuðningi þessara tveggja ágætu forustu-
manna, tókst að byggja upp, innan félagsins,
fjölmennan hnefaleikaflokk er kom fram fyr-
ir hönd félagsins á ótal sýningum og keppn-
um, sem færði félaginu marga ágæta sigra.
Ég mun í næsta blaði skýra frá hvernig
uppbygging flokksins þróaðist. Minnnast sér-
staklega á ýmsar sýningar, keppnir og önnur
þau atvik er skipta máli.
Armann
ij