17. júní - 01.06.1924, Blaðsíða 6
22
17. JÚNl
Vor í París.
Finn Hoffmann, sem dvelur
i Paris, frjetfaritari danskra blaða
þar, sendir oss eftirfarandi brjef
frá Parfs.
VORIÐ hjelt innreið sína í borgina
miklu við Signu, með töfradýrð
og veldi. Norðankuldinn hafði grúft
yfir borginni með fangið fult af poku
og regni. En regnið svalaði gróðrinum,
og einn góðan veðurdag stóðu brum-
knapparnir grænir og proskaðir á trján-
um í görðum og bulevörðum. Og pá
kom sólin. Oá kom gyðjan eilífa, sem
hefir svifið á himinhvelfingunni eins og
kringlótt skíva frá alda öðli, til óbland-
ins unaðar fyrir ótal kynslóða. Nú
kom hún með vorið og ylinn til manna,
dýra og jurta — príeindar tilverunnar.
Sólblik undir Luxenbourghöfn undir
himninum bláum og heiðum! Eiffel-
turninn sjálfur, pessi risavaxna járn-
skrímslisbeinagrind, verður pýðari á
svipinn í sólskininu. Geislarnir smjúga
inn á millli járnsúlnanna, svo að tómið
á milli peirra verður að einkennilegum
ljómaheimi.
Signa tekur litbrigðum. Dessi ópal-
græni blær verður ljettari, andar meira
lífi, ekki lengur pessi vofugráa dul,
petta svipleysi hversdagsins.
Skuggarnir gefa hinar miklu sýnir,
hið dularfulla. En í sólskininu eru allir
hlutir, hús og kirkjur, götur og hallir
eins og hafið upp í æðra víðfaðmara
veldi. Darna gnæfir Sacre Ceur-kirkja
við himin, pessi forna sviptigna bygg-
ing. Dað skín á piljurnar glampandi
livítar hæst uppi á Montmatre tindi.
Dað er eins og stolt vitaskip, vitaskip
trúarinnar, sem sendir klukknahljóminn
málmskæra niður yfir pök Parisarborg-
ar. Degar göngumaðurinn heyrir
klukknahljóm um lágnættið, og nemur
staðar til pess að hlusta, pá er pað
Sacre Ceur, sem minnir á klukku næt-
urinnar. Degar klukkuhljómar nætur-
innar víkja fyrir morgunsöngunum, fer
lest af vögnum gegnum París. Deir
koma með matvörur frá útborgunum
og matjurtagörðum iyrir utan borgina
til hinna stóru söluskála, svo að hin
milka borg geti verið ánægð og í fullu
fjöri daginn eftir. Dað eru ekki aðeins
fáeinir vagnar, heldur púsundir, sem
koma á kreik í götunum löngu fyrir
dögun. Skröltið verður að prumugný.
Myrkrið kveður við af svipuhöggum og
formælingum, pegar ailir pessir stór-
hjóluðu gömlu vagnar (eins konar kerr-
ur) skrönglast gegnum borgina. Dessar
vagnalestir eru „með sínu lagi“. Dað
fer að glymja í steinum með einskonar
söngblæ, sem hækkar og hækkar, en
verður Ioks eins og prömugnýr í fjarska.
Detta eru fyrstu forboðar dagsins, en
löngu áður en París er komin á fætur
er petta fólk horfið heim í garða sína
til dýranna sinna. Frá söluskálunum
eru vörurnar síðan sendar út til allra
sem kaupa og selja. Sá sem vill kynn-
ast reglulegu ómdnguðu götulífi, má
halda ofan í hinar gömlu pröngu götur
við Signu, (Rue de Seine, Rue Mazarine).
Dar er alt selt, sem nöfnum má nefna,
í opnum búðum á götunni; iðnaðar-
vörur, grænmeti, fulglar, veiðidýr, flegn-
ir hjerar, heitar pylsur og kartöflur, ný-
færðar upp úr sjóðandi pottinum. All-