Útvarpstíðindi - 31.01.1944, Blaðsíða 9

Ð ©
Eftir AUGUST BLANCIIE.
Vetrarkvöld eitt sat fátæk bóndakona
> litlu húsi úti í miðjum skóginum; barn
hennar, fjögra vikna gamalt, lá við
brjóst hennar. Maður hennar lá í rúm-
inu og svaf, þreyttur af erfiðisvinnu,
sem hann hafði orðið að vinna lands-
drottni sínum. Nokkrar spýtur brunnu
í ofninum, og lagði birtuna af loganum
á barnið og móður þess. Milli þeirra og
ofnsins stóð stór, grár köttur, sem horfði
ýmist á logann í ofninum eða á móður-
ina með barnið, eins og hann væri að
hugsa um, hvorn staðinn hann ætti að
vclja yfir nóttina, ofninn eða þar sem
móðirin sat.
Dyrnar voru opnaðar og inn kom
drengur hér um bil átta ára gamall.
„En hvað þú kemur seint, Axel!“
sagði konan við drenginn.
Hann svaraði engu, en blés í kaun og
stappaði fótunum í gólfið, því að hann
var yfirkominn af kulda.
„Hvernig líður föður þínum og móð-
ur?“ spurði konan.
„Þeim líður illa . . . mjög illa“, svar-
aði drengurinn.
„Og systur þinni?“
„Hún gerir ekkert annað en hljóða“.
„Þú hefðir átt að flýta þér meira hing-
að . . . ég hef dálítið handa henni, til
þess að fá hana til að hætta að hljóða“,
sagði konan, stóð upp, lagði barnið í
vögguna og gekk að ofninum.
En þegar hún kom þangað, hnikkti
henni við, hún andvarpaði og leit með
gremju á köttinn, sem þegar laumaðist
burtu og faldi sig undir rúminu, cins og
hann skildi, hvað augnaráð konunnar
hefði að þýða. Hún hafði nefnilega sett
dálitla leirskál með hálfum potti af
mjólk við ofninn, til þess að mjólkin
skyldi ekki kólna, því að hún ætlaði
hana handa ungbarni nágranna sinna,
sem láu sjúkir. En kötturinn hafði lap-
ið alla mjólkina, því að hann hefur hald-
ið, að þessi réttur væri sér ætlaður.
Konan stóð stundarkorn hnuggin og
úrræðalaus, því að það var ekki einn
einasti dropi af mjólk eftir á hinu fá-
tæka heimili. En hún var ekki lengi að
hugsa sig um, hvað hún ætti að gera.
Hún hlúði að barni sínu, leit á hinn sof-
andi mann sinn, tók síðan Axel litla með
sér, gekk út og læsti dyrunum vandlega.
Þau héldu svo inn í skóginn. Greinar
trjánna andvörpuðu undir hinum þunga,
hvíta vetrarhjúpi sínum; það marraði í
snjónum undir fótum þcirra og ýlfrið í
úlfunum heyrðist langt í burtu.
Þau gengu hratt, því að það var lang-
ur vegur, sem þau þurftu að fara — og
eftir eina klukkustund komu þau að
húsi nágranna sinna.
Þar inni logaði einnig cldur í ofninum,
því að þeir, sem búa inni í skóginum,
hafa allajafna nóg eldsneyti. Þar var
einnig rúm, en með sjúkum manni og
Framh. á bls. 193.
ÚTVARPSTÍÐINDI
185