Útvarpstíðindi - 31.01.1944, Blaðsíða 15

l>á spurniiigu borna frain í hrcinni alvöru af ;ilu'\'r-
anda, livort maðurinn væri óskilgetinn, fyrst ekki
mælti nefna móðurina, eri reyndar hefði nú móð-
irin ekki átt neitt minni rétt til sonarins, þótt
mætti nefna móðurina, en reyndar hefði nú móð-
svo hefði verið. Hitt dæinið: Kona átti sjötugsaf-
mæli. Utvarpið sagði frá því og gat þess, að hún
hefði nú í svo og svo mörg ár dvalið hjá tengda-
syni sínum, og sagt, hver hann væri. Dóttirin,
sem hún dvaldi hjá, var ekki nefnd á nafn, eng-
inn vissi einu sinni, livort hún var lífs eða lið-
in, það var tengdasonurinn einn, karlmaðurinn,
sein máli skipli. Smekkleysur eins og þetta tvennt
koma sjálfsagt alveg óvart, en það er til máltæki,
scm segir að „af gnægð hjartans mælir munnur-
inn“, mun nokkuð til í því
Kvennatímarnir.
Nú er ekki því að ncita, að útvarpið hafði á
sínum tíma ákveðna kvennatíma, þar sein talað
var um ýmislegt, sem helzt voru talin kvenna-
málefni. Var þeim haldið uppi um nokkurra vetra
skeið, en síðan lagðir niður, að því er mig grun-
ar fremur samkvæmt óskum og áeggjunum karl-
manna, heldur en kvennanna sjálfra. Nú dettur
mér ekki í hug að segja, að ekki liefði mátt
breyta þessum kvennatímum eitthvað til batn-
aðar, sérstaklega með því að gera þá fjölbreytt-
ari, en það var ekki reynt, þeir voru bara þurrk-
aðir út, og þar með hurfu konur svo að segja
alveg úr útvarpin’u. Einn af ráðamönnuin útvarps-
ins frá þessum tíma, sagði við mig, ]>egar ég átti
tal við liann um þettu efni, að það væri mesti
misskilningur, að konur vildu lilusta á konur, ]>ær
vildu einmitt lilusta á karlmenn og eingöngu á
karlmenn. Sá hinn sami maður sagði frá því í
útvarpinu nokkru eftir að kvennatímarnir voru
lagðir niður, að i bréfum til útvarpsins hefði að-
eins komið fram ein einasla kvenrödd, sem kvart-
að hefði yfir því, að kvennatimarnir liefðu verið
lagðir niður, og hvað )>arf nú framar vitnanua
við, mun hann hafa hugsað.
En því er nú einu sinni þannig varið, að konur
eru lítið fyrir að skrila blöðum og útvarpi, þótt
þeim líki eitthvað miður. Af öllum þeim konum,
sem ég hef átt tal við um þetta efni um laud allt,
er það aðeins ein, sem fannst ól>arfi, að litvarpið
hugsaði nokkuð sérstuklega um konur, þar eð þær
gætu sótt um erindaflutning í útvarpinu alveg
eins og karlmenn, ef þeim lægi eitthvað á hjarta.
Þetta er að visu alveg rétt, ef konur almennt
væru orðnar því vanar, að telja sig hlutgengar í
rítstörfum og ræðuhöldum á borð við karlmenn,
en svo eru þær hlédrægar, að enn mun um langa
liríð ekki veita af að hvetja þær og ýta þeim
fram á sjónarsviðið.
Erindi ungfrú Rannveigar Kristjánsd.
Það er enginn vafi á því, að íslenzkar konur
hafa saknað þess á undanförnum árum, hve sjald-
an konur liafa talað í útvarp, og hve lítið hefur
verið talað um þau mál, sem þær telja aðallega
sí n mál. Enda komu síðastliðið vor fram áskor-
anir frá ýmsum kvennafundum um það, að bót
væri á þessu ráðin. Mér er líka kunnugt um það,
að konur víðs vegar um landið biðu með óþreyju
erinda Rannveigar Kristjánsdóttur, sem hún flutti
síðastliðið sumar, og vildu me engu móti af þeim
missa. Það er ekki til neins að neita þvi, að það
eru til málefnaflokkar, sem allar hugsandi konur
telja sig varða alveg sérstaklega, og þær eru þvi
fegnar og þakklátar, að um þau efni sé rælt við
þær af öðrum konum, sem betri tækifæri liafa
haft til þess að kynna sér eitt og annað þeim við-
vkjandi.
Viða í sveitum liefur mér verið sagt, að konur,
sem ekki hafa útvarp, lialdi spurnum fyrir um það,
hvenær konur tala í útvarp, og fari þá á næstu
heimili, þar sem útvarp er. Fjölda margar liafa
sagt mér, að þær vilji ekki missa af einum ein-
asta kvennatíma. (Meira í næsta blaði).
Aðalbjörg Sigurðardóttir.
Otvarpsviðgerðastofa
Ottó B. Arnar
Klapparstíg 16 Reykjavík,
annast allskonar viðgerðir á út-
varpstækjum og öðrum skyld-
um tækjum. Fyrsta flokks
vinnustofa og góðir starfskraft-
ar. Sanngjarnt verð.
— 20 ára reynsla. —
Sími 2799
>—----------------------------
XJT V ARPSTÍ ÐINDI
191