Útvarpstíðindi - 20.11.1944, Síða 7

Aristide og hló. — „Ég man nú reyndar
ennþá eftir því, að — að —“
Hann skellihló, hátt og hrottalega..
„Það var smellinn leikur; ha, hn, ha!
Það var sniðugt bragð!“
En allt í einu varð hann alvarlégur.
„Nú eruð þið bæði hamingjusöm, eða
er það ekki? Ykkur líður báðum vel.
Nú, þegar við erum öll ánægð með lífs-
kjörin, getum við sagt hvert öðru frá
strákapörunum, sem við gerðum, þegar
við vorum ung. Veiztu, Jouanin, hvers
vegna lambið hætti að jórtra, þegar þú
komst í þessa stofu? Þú reiðist mér lík-
lega ekki, þó að ég segi þér það? Við
erum gamlir vinir. — Sjáðu til, ég hafði
nánar gætur á því, hvenær þú komst
hingað, og þegar þú varst kominn inn,
fór ég bak við húsið og klóraði gætilega
í vegginn, þar sem lambið var fyrir inn-
an. Og þá hætti lambið að jórtra. Mér
þótti líka vænt um Roeline, og ég var
ákaflega afbrýðissamur".
Honum fannst orð hans hafa valdið
kulda í stofunni, og hann fann, að Roe-
line horfði á hann með sorgarsvip, svo
hann flýtti sér að segja:
„Það er satt, Roeline, þú getur fengið
maísinn, sem við höfum talað um, fyrir
það verð, sem þú bauðst“.
„Það er gott“, sagði Roeline, eins og
í leiðslu.
Bóndinn keypti af farandsalanum
nokkrar nálar og þráð handa konu sinni,
og hafði enga hugsun á því að heimta
afslátt.
„Góða nótt og guðs friður“, sagði
hann og fór.
Hin tvö, sem einu sinni höfðu unn-
ast svo heitt, urðu nú ein eftir. Þau töl-
uðu ekki margt. Jouanin fór í hægðum
sínum að láta vörurnar niður í kassann.
Roeline horfði á hann á meðan, og
mögru fingurnir rjáluðu í sífellu við
gamla silfurkrossinn, sem hún bar altaf
í festi um hálsinn. Hana langaði að falla
um háls honum og njóta þó ekki væri
nema augnablik þeirrar sælu, að vera
í faðmi þess, er hún unni, en hún vann
bug á þeirri hugsun. Hún var nú orðin
gömul kona, sem ekki gat veitt nein ást-
aratlot.
„Góða nótt, Roeline“, sagði farand-
salinn og setti kassann á bakið.
„Góða nótt, Jouanin“.
Þau tókust í hendur og skildust.
Iíami hélt áfram gegnum skóginn í
tunglsskfininu. Hún stóð í dyrunum og
horfði á eftir honum. En í króknum hjá
eldstónni jórtraði lambið svo ánægju-
lega, eins og það vildi minna Roeline á
alla þá hamingju, sem hún hafði farið á
mis við í lífinu.
Við böfum ávalt mikiS tirval af
allskonar skófatnaði.
LARUS G. LUDVIGSSON
■KÓVK8ZL0M
ÚTVARPSTÍÐINDI
148