Útvarpstíðindi - 09.08.1948, Blaðsíða 10

274
ÚTVARPSTÍÐINDT
fréttaritari þessara blaða. Kvæntist
hann hér Þuríði Sigtryggsdóttur,
hinni ágætustu konu. Hann starfaði
hér mikið, en hvarf til Danmerkur
1931 og var þar fréttaritari norskra
blaða. Árið 1935 var hann ráðinn
fréttaritari Ríkisútvarpsins í Kaup-
mannahöfn og átti jafnframt að sjá
nm fréttir af Norðurlöndum handa
útvarpinu. Árið 1937 var' hann ráð-
inn ritstjóri við „Pressens radioavis",
en svo nefnist fréttastofa danska út-
varpsins. Sér hann þar fyrst og
fremst um fréttir af Norðurlöndum,
og þá í fyrstu röð frá Noregi, Sví-
þjóð og íslandi.
Meðan við sitjum saman og röbb-
um er hann við og við að stilla út-
varpstækið sitt á Osló eða Stokkhólm.
Það eru fréttatímar í þessum löndum
og Björnsson-Soot vill ekkert láta
fara fram hjá sér. Svo, ef eitthvað
er fréttnæmt í fréttatímanum, hring-
ir hann á fréttastofuna og lætur rit-
ara sinn þar skrifa upp fréttirnar.
Þær eru ekki þetta kvöld neitt merki-
legar, það var kappleikur milli Svía
og Norðmanna og annarhvor vann
en hinn tapaði. Soot símar það í
fréttastofuna og svo hristir hann
höfuðið. — Stundum stendur hann
upp, tekur bréfpoka og gengur út á
svalirnar. Þar eru litlir fallegir söng-
fuglar sem hann brauðfæðir. Og hann
kemur allt af brosandi frá dyrunum.
„Maður verður að hugsa um þessa
litlu vini“, segir hann. „Já“, segir frú
Þuríður. „Sá, sem gleymir fuglunum
við rúðuna sína gleymir mörgu öðru“.
Og svo fer ég að rabba við Björns-
son-Soot um fréttaritarastarf hans
fyrir íslenzka Ríkisútvarpið á stríðs-
árunum.
Hann brosir. Og úr brosi hans og
augnatilliti les ég, að hann rifji upp
fyrir sér gamlar minningar, sem ekki
muni allar vera góðar.
„Ég veit varla hvernig ég á að
koma orðum að því“, segir hann, „en
oftast þegar ég var að skrifa frétta-
bréfin til Islands, var eins og ég væri
að tala við sjálfan mig, eða eins og
ég væri að tala í útvarp, án þess að
hafa nokkra hugmynd um það, hvort
nokluir sála hlustaði. Ég var allt af
í þessu starfi mínu á stríðsárunum
að hugsa um það, að mestar líkur
væru til þess að þetta bréf lenti ann-
aðhvort í ruslakörfum þýzka bréfa-
eftirlitsins eða þá á hafsbotni. Og ég
skal segja þér það, að ég varð mjög
undrandi, þegar ég frétti, strax eftir
stríðslokin hve mörg bréf mín höfðu
komist til skila. En það var sama
hvað ég hugsaði. Mér bar skylda til
að skrifa bréf mín reglulega, hvernig
svo sem um þau færi, eftir að ég
slcppti af þeim hendinni. Þetta var
mitt starf og ég hafði grun um að
allar fréttir frá Kaupmannahöfn
væru kærkomnar heima á Islandi.
Að sjálfsögðu varð ég að vera ákaf-
lega varfærinn í bréfum mínum. I
þeim mátti ekkert vera sem þýzka
bréfaskoðunin gat fett fingur út í.
Ég varð fyrst að senda handrit mitt
í danska utanríkisráðuneytið, þaðan
fór það til þýzku bréfaskoðunarinn-
ar. Síðan var það sent af stað til
Reykjavíkur, það er að segja ef það
fékk fararleyfi, en á leiðinni var það
að fara um hendur brezku og amer-
ísku bréfaskoðunarinnar. Þú sérð því
að ekki vantaði á að fréttabréf mín
frá Kaupm.höfn færu gegnum hreins-
unareldinn. Það kom fyrir að setning-