Útvarpstíðindi - 09.08.1948, Blaðsíða 14

278
ÚTVARPSTÍÐINDI
Jiuga að það gréti svona alveg upp
úr þurru, án þess að nokkuð væri að
því. Skyldi konan vera fátæk? Hún
var þó vel klædd, og hnakkurinn
hennar er svo fallegur. Nei, hún er
áreiðanlega ekki fátæk. Kannske hún
hafi misst barnið sitt og sjái eftir því
ennþá. Elín gamla segir, að þyngsta
bölið sem til sé, sé að horfa á eftir
börnunum sínum ofan í gröfina.
Hjarta telpunnar titrar af með-
aumkun og hún grúfir sig niður í
rúmfötin til þess að konan skuli ekki
heyra til hennar. Gráturinn heldur
áfram, niðurbældur og lágur, þrung-
inn orðlausri sorg og angist í myrkri
næturinnar. Og smám saman rennur
hann saman við andardráttinn og
svefnlætin í baðstofunni, og telpan
sofnar, þreytt eftir erfiði dagsins.
Morguninn eftir fara géstirnir á
fætur fyrir allar aldir. Þau borða
morgunmat og tygja sig. Telpan
sækir hestana, það er lagt á, og þeir
eru bundnir við hestasteininn á
meðan fólkið kemur dótinu sínu fyrir
í hnakktöskunum. Svo koma gestirnir
út á hlaðið, og telpan stendur þar
líka og bíður eftir því að tekið sé í
höndina á henni í kveðjuskyni eins og
hinu fólkinu.
Ókunnugu hjónin kveðja húsbænd-
urna kurteislega. Maðurinn klappar
bóndanum á öxlina og segist ætla að
heimsækja hann næst þegar hann
komi í sveitina og sjá hvernig gangi
með súrheyið hans. Og bóndinn hlær
líka og segist vona að það gangi vel.
Konar kveður alla með handabandi
án annarra orða en kveðjuorðanna.
Hún tekur í hönd telpunnar og segir
það sama við hana og hina. En mað-
urinn fer ofan í vasa sinn og gefur
telpunni 25-eyring fyrir hestasókn-
inguna, og telpan verður himinlifandi
glöð, því hún hefir aldrei á æfi sinni
eignast 25-eyring fyrr. Svo stíga þau
á bak og ríða niður traðirnar. Telpan
er rétt að því komin að hlaupa af
stað til þess að opna hliðið fyrir þau,
en svo dettur henni í hug, að verið
geti að hún týni peningnum á hlaup-
unum, svo hún stendur kyrr.
,,Ojæja“, segir húsmóðirin hugs-
andi og dræmt og horfir á eftir gest-
unum. ,,Það er ekki allt lífið þó lifað
sé“.
,,0-o“, segir húsbóndinn, „margur
hefir nú komist í verra. Hann er að
minnsta kosti góður við hana og aum-
ingjann hennar, það var fyrri mað-
urinn ekki“.
,,Nei“, segir konan og gengur inn
í bæinn. „Það var hann ekki“.
Telpan stendur úti á hlaðinu og
veltir peningnum í lófa sér. Það
glampar á hann í sólskininu og tölu-
stafirnir eru svo fallegir. 25 aurar!
En hvað hún er rík! Hún getur keypt
sér stóreflis kandísmola í kaupstaðn-
um, eða þá sveskjur, eða rúsínur. Það
er hægt að kaupa sitthvað fyrir
25 aura.
Hún bregður hendi fyrir augu og
horfir á eftir gestunum, sem ríða
niður melana. Aumingja konan, sem
grét, þó að maðurinn hennar væri
góður við hana, og fyrri maðurinn
hennar, sem hafði verið vondur við
hana, væri dáinn. Skelfing er að
hugsa til þess að ekki skuli vera
hægt að hjálpa henni neitt eða gleðja
hana með neinu. Nú hverfur hún
fyrir brekkubrúnina og svo sezt hún
ekki fyrr en niðri við vaðið. Og telp-
an andvarpar með sjálfri sér um leið
og hún gengur inn í bæinn með 25-
eyringinn sinn í lófanum.