Útvarpstíðindi - 09.08.1948, Blaðsíða 13

ÚTVATtPSTÍÐINDT
277
Brúnn karlmannshnakkur með hnakk
tösku spenntri við, svo fullri að ól-
arnar náðu tæpast utan um hana.
Kvenhnakkur með flauelssessu, sem
sýndist næstum því svört í húminu,
og gyltum bólum, sem gaman var að
drepa fingri á og telja af rælni. Og
hestarnir voru dökkir og blautir af
svita, því að þeim hafði verið riðið
hratt.
Maðurinn fer að smáhrjóta, og
telpan leggur við hlustirnar. Það er
skrítið að allir skuli ekki hrjóta eins!
Sumir hrjóta með löngum hrygglu-
hrotum, aðrir með óskaplegum
blæstri og gauragangi, og enn þá
aðrir hrjóta ósköp lágt, næstum því
vingjarnlega, eins og maðurinn þarna
í rúminu. Hann er líka vingjarnlegur
á svipinn. Ljóshærður og bláeygður
með stórar hendur, sem taka hlýlega
í höndina á manni þegar hann heils-
ar. Hann var stundum dálítið vand-
ræðalegur, rétt eins og það væri eitt-
hvað, sem hann væri ekki almenni-
lega viss um, og stundum leit hann
á konuna sina eins og hann byggist
við að hún segði eitthvað, en hún
sagði ekki neitt. Konan er allt öðru-
vísi. Telpan lokar augunum og reyn-
ir að sjá hana fyrir hugskotssjónum
sínum. Hún er há og grönn með dökkt
hár og dökk augu, andlitið er fölt og
dökkir baugar í kring um augun.
Hún hefur hvítar og grannar hendur
með tveimur gullhringum á græði-
fingri hægri handar, og hún lék sér
að því að taka fremri hringinn af
sér, velta honum í lófa sínum um
stund og láta hann svo á sig aftur.
Hvað skyldi hún heita? Hún er syst-
ir konunnar á Hóli. Konan á Hóli
heitir Ásgerður og er af góðu fólki
komin, segir húsmóðirin. Hún er víst
ættuð sunnan úr Borgarfirði. Borgar-
fjörðurinn er langt í burtu, hinum
megin við fjallið, og það er erfitt
að komast þangað, því að það er eng-
inn vegur þangað liéðan úr sveit-
inni.
Fólkið heldur áfram að hrjóta, og
telpan fer að verða syfjuð. Hún
hreiðrar betur um sig í rúminu og
fer að hugsa um eitthvað annað. Um
réttirnar næsta ár, um jólin í vetur
og um sumardaginn fyrsta, því að
það er búið að lofa henni því, að hún
skuli fá að heimsækja frændfólk sitt
á sumardaginn fyrsta.
Þá heyrist allt í einu lágt gráthljóð
í baðstofunni. Telpan hrekkur við, og
svefninn hverfur út í buskann. Hún
heldur niðri í sér andanum og hlust-
ar. Einhver er að gráta, einhver á
bágt. Hún veit sjálf hvað það er að
eiga bágt. Hún hefur oft grátið nótt
eftir nótt, svo henni fannst hjartað
ætla að bresta. Það var af því að hún
var einmana og foreldrar hennar
voru dánir, og hún varð að alast upp
hjá vandalausum. En hún er alveg
viss um að þegar hún er orðin full-
orðin, langar hana aldrei til þess að
gráta. Þá ætlar hún að fara í aðrar
sveitir í kaupavinnu og fá 30 krónur
á viku eins og kaupakonurnar á bæj-
unum í kring. Þá verður hún rík og
getur keypt sér hest og farið í út-
reiðartúr á sunnudögum. Og svo
eignast hún fallegan upphlut með
gylltum millum og fer til kirkju með
hárið í þykkum fléttum niður á bak-
ið. Hún hefur aldrei heyrt fullorðið
fólk gráta nema við jarðarfarir, en
það var auðvitað af því að ættingjar
þess voru dánir, og það hætti líka að
gráta þegar það kom heim og fór að
vinna. Henni hefur aldrei dottið í