Bankablaðið - 01.04.1936, Qupperneq 5

BANKABLAÐIÐ
5
hafi lánazt að hafa þá skapsmuni, er
hefja sig upp yfir óþægindi lífsins, þá
hefir hann líka haft það vit og skiln-
ing, að gleyma því ekki, að það er svo
langt frá því, að allir séu jafnsterkir
á orustusvelli lífsins. Eg held, að eg
hafi aldrei þekkt mann, sem hefir vilj-
að reynast vinum sínum og raunar öll-
um mönnum betur en Guðm. Loptsson.
Þar hefir ekki verið unnið með hang-
andi hendi. Um þetta munu allir, sem
Guðmund þekkja, vera sammála mér.
Sama má segja um alúð hans við þau
verk, sem honum hafa verið falin. —
Trúari þjón mun bankinn aldrei eign-
ast, og væri óskandi, að yngri starfs-
menn bankans tæki hann til fyrir-
myndar. Á fyrri árum, meðan fátt var
um starfsmenn og oft mikið að gera,
voru þeir tímar ótaldir, sem Guðmund-
ur sat við vinnu sína, eftir að flestir
aðrir voru farnir úr bankanum. Það
er áreiðanlegt, að Guðmundur Lopts-
son hugsar ætíð fyrst og fremst um
hag þeirrar stofnunar, er hann vinnur
fyrir. — Þegar bruninn mikli varð ár-
ið 1915, gekk hann svo vel fram við
björgun í bankanum, að húsbændum
hans fannst ástæða til þess að sýna
honum sérstakt þakklæti fyrir það. —
Eg held, að allir þeir, sem þekkja
Guðmund, muni vilja taka undir með
mér, er eg lýk þessum orðum mínum,
með því að segja, að mér virðist hann
með allri sinni framkomu og lífi hafa
sannað hin gullfallegu orð Björnsons:
,,Der bra Folk gaar, der er Guds
Veje“. Þ.
Það er margur skrifsiofumaðurínn,
sem ávallt hefir eitthvað gott í skúff-
unni til þess að hressa sig á.
Eg r á ð I e g g yður að hafa ávallt
S I R I U S
átsúkkulaði til staðarer einhvern berað