Jazzblaðið - 01.07.1948, Qupperneq 22

sunnudögum, sagði hann, lög á móti því.
Það væri tími til kominn að hann færi að
halda heim, sagði hann, bezt að snúa við.
Þeir gengu þeg.jandi til baka. Rikka fannst
heimurinn rotinn, honum var kalt fyrir
brjóstið. Loks sagði Smók: „Ég ætla að
stinga af hérna á horninu. Þakka þér fyrir
vindilinn, lasm.“
í annað sinn þennan dag vildi Rikki ekki
láta í minni pokann. Þegar þeir komu á
hornið, sagði hann ákveðið. „Hvers vegna
þá ekki að fara þangað eitthvert annað
kyöld, Jórdan, og heyra þennan náunga
leika? Við gætum bara staðið fyrir utan
og hlustað, er það ekki, ekki'fara inn frek-
ar en þú kærir þig um?“
Smók horfði hátíðlega á hann og beið
ögn áður en hann svaraði. Síðan sagði
hann: „Jæja, allt í lagi, Martin. „Og hvern-
ig sem á því stóð, tókust þcir í hendur
áður en þeir skildu, sennilega í fyrsta sinn
sem hvor þeirra hafði tekið handaband.
Ekki er ein báran stök. Það leið ekki
heill mánuður frá kvöldinu sem Rikki
Marteins og Smók Jórdan tókust í vináttu-
hendur út af sameiginlegri en ólíkri reynslu
af fyrsta vindlinum þangað til Rikki varð
staðgestur Kattaklúbbsins, bakglugga-
gestur, en gestur samt. Þegar hann og
Smók voru byrjaðir á þessu, fóru þeir þrjú
eða fjögur kvöld í viku að standa eða sitja
undir bakglugganum í Kattaklúbbnuni til
að hlusta á tónlist Jeffa Vilhjálms og fjór-
menninganna hans. Fimmmenningar þessir,
varla nokkur þeirra kominn yfir _ tvítugt,
yoru hreinustu gullnámur, í æðum þeirra
rann hin tæra tónlist. Þeir höfðu hlotið í
veganesti arf kynflokks síns, þrátt fyrir
þá staðreynd, að þeirra staður var Los
Angeles, en ekki sem móðir Náttúra hlýtur
þó að hafa ætlast til í New Orleans eða
•Memphis.
Smók og Rikki héldu sig utanhúss og
létu músikina streyma til sín, og hún var
engin áreynsla fyrir eyrað, allir hefðu get-
að meðtekið hana og skilið, jafnvel kipp-
korn í burtu. Þó var hún ekki hávær, held-
ur svo hnitmiðuð og skýr, ekkert kák. Þeir
vissu hvað þeir voru að gera, hver ein-
stakur og allir í hóp.
22 #azzl,Ui&
Rikki var ekki lengi að komast að því,
hvert markmið þeirra var, komst á línuna.
Hann hafði sjálfur verið búinn sama nesti
eins og Jeffi og fjórmenningar hans —
sömu þörfinni fyrir músik, sama músik-
eyranu. Hann lærði mikið af því að hlusta
á þessa hljómsveit, þar sem hann sat undir
glugganum — fyrsta sinn sem hann cigin-
lega hafði hlustað á hljómsveit, utan her-
lúðrasveitir í skrúðgöngu. Tækifærin til að
heyra músik voru ekki á glámbekk í þá
daga eins og þau eru núna. Þá voru krist-
altækin í fárra höndum. Ef Rikki væri að
alast upp núna, mundi hann sennilega sí
og æ vera með hausinn á kafi í hnotuvið-
tækinu hlustandi á þennan eða hinn. En
atvikin dreifðu honum ekki víða eða leiddu
hann afvega. Hann heyrði ekki annað en
hina tæru tónlist, ferska frá hljómsveit-
inni í Kattaklúbbnum.
Hann fór á stig af stigi. Fyrst heyrði
hann tónana og þeir voru honum fyrir
öllu. Þá, sem hann þekkti þegar, kannað-
ist hann við með innilegri ánægju. Við lok
annarar laglínu var hann líklegur að segja
við Shiók: „Beale Street Mamma", og Smók
mundi segja: „Vissulega", eins og hann
hefði verið að segja honum til. Hann hefði
aldrei farið að álpa út úr sér: „Af hverju
heldurðu það?“, eða einhverja atíra eins
speki og hvítir fræðarar segja við viðvan-
ingana.
Innan skamms var Rikki farinn að taka
lagið sem gefinn hlut og það varð honum
aukaatriði, en aðalatriðið það, hvað gert
væri við það. Þeim vannst alltaf mikið úr
því í Kattaklúbbnum. Tilbrigðin urðu að
aðalatriðinu, en ekki stefið. Það sem skeði
vai-, að Rjkki, lærisveinn leikmannsins, sat
við hliðina á leikmanninum sjálfum og
þjálfaði eyrað í tífalda hæfni með þeirri
einföldu aðferð að hlusta með því. Þeir
sátu á kössum, hölluðu bakinu upp að
Kattaklúbbnum, og hlustuðu. Smók lamdi
stundum lófanum laust í tunnulok, sem
hann hafði liggjandi í keltu sér, og það
náði mjög góðum áhrifum, eins og undan-
tekningarlaust, þegar hann klappaði eitt-
hvað með höndum eða fótum. Hann reyndi
ekkert til að koma að þessum trommuslætti.