Jazzblaðið - 01.09.1949, Blaðsíða 16

_ JJfjómMH'U atðufe clííingloni
Hiiin að lifa isitt fegursta
efíir Michael Levin
Levin.
Eftirfarandi grein birtist í bandaríska tónlista-
blaöinu Down Beast fyrir fáeinum vikum. Höf-
undur hennar, Michael Levin, er einn bezti jazz-
gagnrýnandi Bandaríkjanna og vakti greinin mik-
ið umtal meðal jazzvina og kom á stað blaðaskrif-
um í tónlistablöðum, þar sem menn voru ýmist
með eða á móti Levin. Charlie Barnet hljómsveit-
arstjóri, einn mesti aðdáandi Ellingtons, svaraði
greininni í Down Beat fyrir nokkru og er liann
i mörgu samþyklcur Levin, en segir að greinin
eigi elcki við Duke eingöngu, heldur allt jazz-
hljómlistalíf Bandaríkjanna upp til hópa. f enda
greinar sinnar segir hann svo, að ef Duke haitti,
þá sé úti um jazzinn. — S. G.
Duke.
Er ekki tími til kominn að Ellington-
hljómsveitin verði lögð niður, áður en það
sem eftir er af fornri frægð dregst alveg
niður í svaðið? Mikið hefur verið skrifað
um hina gömlu og grónu í hljómsveitinni
og hvílíkt sköpunarverk liggur eftir hana
og hvað fyrir henni muni liggja. Lítið hefur
verið talað um fálætið, sem mætt hefur
mörgum hinna í hljómsveitinni, og um það
hræðilega hismi, sem frá hljómsveitinni hef-
ur komið síðustu þrjú árin.
Ellington er nýbúinn að leika í Para-
mountleikhúsinu í New York fyrir fagn-
andi mannfjölda. En fólkið þyrptist þangað
til að fagna söngvaranum Billy Eckstine
og engum öðrum.
í næturklúbbnum „Bop City“ áttu þeir
Ellington og Eckstine að taka á móti Pitts-
burgh Courier verðlaununum. Eckstine var
tekið með fögnuði, Ellington með kurteisi.
Þetta átti eftir að koma fyrir mann, sem
í tuttugu og fimm ár hefur lagt hvern
skerfinn á fætur öðrum til amerískrar tón-
listar, einhver upprunalegustu innleggin
í ameríska menningu. Þetta átti eftir að
mæta manni, sem hefur verið ýmist höf-
undur eða meðhöfundur að hundruðum laga,
sem mörg hafa varanlegt gildi. Þetta átti
að liggja fyrir manni, sem stjórnað hefur
þeirri hljómsveit, sem frekar en nokkur
önnur hefur verið innblástursfyrirbrigði í
jazz nútímans.
Slíkt átti eftir að lifa sá maður, sem með
alla sína öfga hefur sífcllt verið sómi stétt-
ar sinnar og þjóðar. Og samt sem áður er
meðferðin makleg.
Nýlega tók ég dálítið rispað eintak af
Columbiaplötunni Don’t Get Around Much
Anymore, ásamt eintaki af RCA-plötunni
Never No Lament, báðar með Ellington,
og iék þær fyrir tvær tylftir af fólki, sem
geðjast að jazz og kann skil á tónlist.
Það samþykkti nærri einróma, að nýja
platan Lament væri miklu betri, bæði radd-
setning og kaflavinna, einleikur og tón-
hneigð, sem öllu væri áfátt á Anymore og
söngur A1 Hibblers þar væri smekklaus.
Þá varð ég að sýna það og sanna, að
Lament væri nærri tíu ára gömul, eða frá
því um vorið 1940, þar sem aftur á móti
16 jazzlLíií