Jazzblaðið - 01.12.1951, Síða 26

HljómsveitarumsÖgn 4:
Hljómsveit Aage Lorange
Nei, þetta er ekki nærri nógu gott hjá
hljómsveit, sem hefur verið skipuð sömu
mönnum að heita má frá 1946 og verið
í Stöðugri vinnu.
Eiginn stíll? Nei, alls ekki.
Jafnvel valsar, tangóar (með fiðlum)
og sömbur, rúmbur <með alls konar
Latin-American græjum) er mesta háð-
ung.
Aage Lorange hljómsveitin hefur lif-
að á völsum og tangóum (álit aimenn-
ings!) síðan hún byrjaði í Sjálfstæðis-
húsinu fyrir hér um bil sex árum. Einar
B. Waage og Ólafur Pétursson settu þá
í byrjun svip sinn á hina mjög svo
„comercial“ danshljómsveit Sjálfstæðis-
hússins, hljómsv. Aage Lorange, stjórn-
andi Þorvaldur Steingrímsson, nótna-
innkaup: Póul Bernburg, og minni
spámennirnir, Skafti Sigþórsson og
Jóans Dagbjarsson, ráku lestina.
Eftir stutt starf haltraðist Einar B.
Waage úr lestihni, sex menn voru eftir,
þynnri hljómur. Og svo eftir all langan
tíma fellur Ólafur Pétursson einnig úr
skaftinu. Þetta var mikið áfall fyrir
hljómsveitina, því að þarna breyttist
þunni hljómurinn í leiðinlegri en engan
hljóm, þar sem Jóhann nokkur Gunnar
Halldórsson kom inn í hljómsveitina.
Svo löngu seinna, eða 1951, kemur
kreppan og það eru ekki not fyrir Skafta
Sigþórsson lengur, en bíðið við, nú fá-
um við hljóðfæraskipan, sem hægt er að
gera mikið með, ef mehn kæra sig um:
klarinet, harmonika, trompet (dempað-
ur), píanó og trommur. En nú væri gam-
an að hafa bassann líka með.
Þá erum við loksins komin að hinni
núverandi hljóðfæraskipan hljómsveitar
Aage Lorange.
Að vísu geta þeir haft meiri fjöl-
breyttni, t. d. trompet, altó (eða klar.),
og tenór ásamt rhythmanum, en samt
sem áður er sú fyrrnefnda eflaust sú
léttasta og skemmtilegasta í þessu til-
felli, og ættu þeir að notfæra sér það
meira. En það þarf nákvæmar og vel
gerðar útsetningar til þess að það njóti
sín. Það þýðir lítið að vera að burðast
með enskar tveggja til þriggja shillinga
,,stock“ útsetningar allan tímann, eins
og það hefur verið frá stofnun hljóm-
sveitarinnar. Er óhætt að segja, að ekki
hafi heyrzt ein „special" útsetning frá
þessari hljómsveit (að undanskyldum
„Indian love call“ og „Clarinet takes a
lead“, sem reyndar eru ,,stock-specials“).
Þorvaldur Steingrímsson er fyrsta
flokks hljóðfæraleikari. Sem fiðluleikari
stendur hann í fremstu röð, en aftur á
móti hefur hann ekki fylgzt nógu vel
með tímanum og notfærir sér ekki nýj-
ar fraseringar. Stíll hans á klarinet og
altó tilheyrir miklu fremur árunum fyrir
1940, en eftir 1950.
Jónas Dagbjartsson er í stöðugum upp-
gangi sem trompetleikari. Hann hefur
góðan jazz-„feeling“, en hefur ekki lagt
nógu mikla rækt við að þroska hann.
Framhald á bls. 40.
26 jazztfaiÍ