Jazz - 01.10.1947, Blaðsíða 3
Rex Stewart bannað að skemmta ó íslandi
Það kom eins og þruma úr heiðskíru lofti
er það fréttist að dómsmálaráðherrann, Bjarni
Benediktsson, hefði bannað hljómsveit Rex
Stewart að skemmta á Islandi, og ekki varð
þetta bann sktiljanlegra við það, að litln
seinna kom út sú tilskipun frá sama manni,
þess efnis að viðurkenndum listamönnum
sé landvist heimil en trúðum bönnuð.
Því var almennt trúað áður en þessi til-
skipan var send út að hinn hljómlistarelsk-
andi ráðherra væri vel að sér í íslenzkri
tungu, þar sem hvert mannsbarn veit, að
„trúður“ er nafn á fjölleikafólki og öðru fólki,
er gerir það að atvinnu sinni að leika á fjórar
munnhörpur, standa á höndum og hafa í
frammi önnur skrípalæti, og getur því ekki
átt við hljómlistamenn, eða vill Bjarni Bene-
diktsson /{alla islenzka hljómlistamenn trúða,
þar sem hann veit að flestir hljómlistamenn
hér leika jazz.
En þar sem íslenzkukunnátta þessa manns
var svo bágborin, hleypti hann inn hinu
munnhörpuleikandi og hoppandi fjölleika-
fólki, en stöðvaði hina frægu hljómsveit
Stewarts, með þeim forsendum að þetta gætu
Íslendingar sjálfir, og vill með öðrurn orðum
halda því fram, að hinum klassisku hljóm-
listamönnum vorum veitti ekki af að læra
Það allra skemmtilegasta við þennan atburð
er hinn mikli hljómlistaáhugi hins sjálfskip-
aða „tónlistamálaráðherra“, og hér eftir er
það Bjarni Beneciiþtsson, sem velur og hafnar
þeim listamönnum, er til landsins vilja koma,
og er það virðingavert hve mikla aukavinnu
„tónlistamálaráðherrann“ leggur á sig, enda
er hann þreyttur mjög um helgar og er
skiljanlegt að hann tali þá ekki við hvern
sem er, sérstaklega ekki ef það á við þessa
vitlausu tónlistamenn, er vilja ekki láta hann
hafa vit fyrir sér, og vita ekki að Bjarni Bene-
diktsson hefir miklu meira vit á tónlist en
þeir.
Ungur maður hér í bæ sagði við mig í
sambandi við þetta mál: „Þetta minnir mig
á þann atburð, er kvenfélög í Washington
bönnuðu Marion Anderson, hinni svörtu
söngkonu að syngja í sönghöllum Washing-
ton-borgar vegna þess að hún var svört, en
Marion var ekki að baki dottin og söng undir
Lincoln-minnismerkinu fyrir 40,000 áheyr-
endum“. Hvílíkur sigur tónlistarinnar yfir
hugmyndasnauðum og kreddufullum and-
stæðingum.
Þetta bann Bjarna Benediktssonar á
skemmtunum Stewarts á Islandi minnir á,
er Duke Ellington var ba-nnað að leika í
Þýzkalandi á stjórnartímum Hitlers sáluga,
en hann var einnig mikill jazzhatari og urðu
þýzku jazzklúbbarnir að fara „undir jörðina“
eins og það var orðað, og sigur bandamanna
í styrjöldinni var einnig sigur jazzins yfir
kreddum í flestum löndum.
JAzz 3