Ársrit Vélstjórafélags Íslands - 01.01.1930, Qupperneq 39

37
Jeg þori að fullyrða, að fjelagsstjórninni væri mjög
kærkomið að fá tækifæri til þess að ræða málið á
þennan hátt við meðlimina, ef þeir sýndu verulegan
áhuga fyrir þeirn. Með því kyntist hún skoðunum
þeirra og fengi gögn í hendur til þess að styðjast
við. En það er öðru nær en að fjelagsmenn geri sjer
far um þetta. Að 2—3 mönnum undanskildum, hafa
meðlimimir ekki eytt tíma sínum nje tækjurn í það,
að standa í brjefaskiftum við stjórnina, og hefir
það án efa dregið úr framtakssemi hennar. Jafnvel
þegar hún hefir óskað eftir tillögum, hafa þær kom-
ið ærið dræmt. Eru skýrslurnar um starfstíma tog-
aravjelstjóranna þar gott dæmi. Þátttakan í stjórn-
arkosningunni er og árlega svo ljeleg, að best er sem
minst um það að tala.
Kæru fjelagar! Hjer þarf að verða breyting á —
gerbreyting. En sú breyting er ekki á valdi þeirra
manna eingöngu, sem stjórnina skipa. Það er fyrst
og fremst í engu samræmi við anda fjelagshyggj-
unnar, að fá nokkrum mönnum í hendur, gagnrýnis-
laust, það vald, sem fjelagsmenn í sameiningu eiga
að hafa. Jeg endurtek hjer orðið gagnrýnislaust,
því á meðan meðlimirnir láta sig fjelagsmálin svo
litlu skifta sem reynslan hefir sýnt undanfarið, þá
hefir stjórnin ekkert aðhald og ekki heldur þann
styrk frá fjelagsmönnum til framkvæmda, sem ve. a
ætti. IJún verður því að láta stjórnast að mestu af
eigin getu og geðþótta. Svo er þetta hjáverkastarf,
eins og nú er málum skipað. Er það, sem vonlegt er,
slitrótt, og naumast að vænta, að það skáni með
auknum störfum.