Árdís - 01.01.1938, Side 7

getur myndast. Jafnvel margar jurtir sem l'ullkomin blóm hafa
ínynda ekki fræ eður ávexti utan þær fái blómaduft frá annari jurt
af sömu tegund.
Þessvegna hengja trén út blóm sín snemina áSur en laufin byrja
að vaxa, í þeirri von að vorvindarnir, fiðrildi og flugur beri vor-
kveðju sína, frjó-duftið, til fjarlægra vina. Vorvindarnir eru stopulir
og dutlungafullir þjónar: mörg fiðrildi eru enn ekki vöknuð af vetr-
arblundi sínum. Áreiðanlegustu sendiboðarnir eru býflugurnar.
Hlómin senda út hunangsilm og laða þær til sin. Þær svífa sem
nokkurskonar ástarguðir frá einu tré til annars og hvísla Ijúfum
blíðuorðum að hverju blómi, er i þakklætisskyni lyftir þeim bikar
sinn fyltan hinum sætasta svaladrykk. Um leið og þær teyga djúpt
hina ljúffengu veig stráir blómið yfir þær frjóduftinu. Þar eð bý-
flugan er öll þakin hárum, festist frjóduftið við hana og berst með
henni til næstu jurtar sem er ætið af sömu tegund, því hún flögrar
aldrei frá fífli til fjólu, heldur heimsækir aðeins eina tegund jurta i
hverri ferð. Sumt al' frjóduftinu taka býflugurnar heim með sér
og nota sem fæðu fyrir börn sin. Bera þær það í þar til gjörðum
körfum á afturfótunum.
Þegar trjáblómin þrjóta taka við fiflarnir, er vér fyrirlítum svo
mjög. Býflugurnar fagna komu þeirra. Þeir þekja grundirnar er
mest liggur á gnægtum hunangs og blómadufts, til að ala upp ungar
býflugur svo að heimilið hafi nógan vinnukraft er aðal sumar-vinnan
byrjar.
f miðjum júní byrja býflugurnar fyrir alvöru að safna vetrar-
l'orða sínum. Aðal hunangsuppsprettan i Manitoba er frá hinum
ýinsu tegundum smára. Er ánægjulegt að sitja á smáravelli á heituin
suinardegi og heyra býflugna-samsönginn, fagurlega stiltan, rólegan,
látlausan, eitthvað svo einkennilega samgróinn náttúrunni og ná-
tengdan umhverfinu. Og þó ekki svo einkennilegt: í þúshundruð
ár hafa þær sungið smáranum ástaróð f'yrir hunang hans. Veröldin
hefir breyzt, mannlífið hefir breyzt stórkostlega, en býl'lugurnar eru
hinar sömu. Hunang það er þær búa til í dag er bið sama og Jakoh
sendi Jósef til Egyptalands og Jóhannes skirari lifði á i eyðimörk-
inni. Maðurinn hefir, aðeins með því að athuga nákvæmlega háttu
þeirra, getað aukið gagnsemi þeirra; en þær eru honum ekki undir-
gefnar, heldur haga sér eltir eigin geðþótta og maðurinn getur svo
aðeins haft gagn af þeim, að hann hagi sér eftir þeirra geðþótta. Og
svo þegar haustið kemur, kastar hann eign sinni á hina gullnu fjár-
sjóðu þeirra. En eigi dugar að tarast um það; slíkt er lögmál lífsins.
Þær hafa haft ánægjuna af baráttunni, lagt fram sina krafta lil að
eyðileggja mátt vetrarins með því að safna vl og blómailm suinars-
ins. Þeim “hefir orðið alt að hunangi.” Það verður ekki lengra
komist.
5