Árdís - 01.01.1938, Síða 25

stutt; stjúpburnum, er áttu sinn hlut að máli, vinum er studdu í
einni eða annari merkingu, og sem með sannið og skilningi hafa
með henni séð draumsjónir er við augum blöstu, þótt að stundum
væri dimt á hversdagsvegum lifsins.—
Ásta málari á atburðarika og fágæta sögu, svo enga slika getur
að líta í samtið vorri. Áræði hennar er fágætt, þar sem hún um
aldamót — er konum voru allar leiðir lokaðar — þá ung mær á
fermingaraldri gekk óruddar hrautir — að erfiðustu vinnu — til
hjálpar móður og systkinum; en aldrei dó listaþráin, og þótl æfi-
leiðin hafi oft verið torsótt, samfagna allir vinir hennar og manns
hennar þeim yl'ir því að listahæfilegleikar hennar eru þektir og viður-
kendir og má mikils af henni vænta.
íslenzkar konur standa í stórri þakklætisskuld við Ástu málara,
og dæmið er hún hel’ir systrum sínum í Vesturheimi eftir látið, er
einstætt, svo að af því lýsir. Þrátt fyrir ærið stórt og hrevtilegt
dagsverlc er fórnfærsla og þjónusta hefir einkent, þrátt fyrir stór-
virki dagsins, á hún enn sín draumalönd og hugðarefni. Á henni
sannast orð skáldsins Jakobs ,1. Smára:
“Barnstraustið eitt
og barnsins hjartalag
beini þér veg um höfin,
nótt og dag.”
En listaþráin og listarkendin göfgvar sálina, lyftir huga og liefur
liann til Guðs í tilbeiðslu og trú.
Ásta málari dvelur á hinni fögru Ivyrrahafsströnd, þar sem að
sólglituð sund, hávaxnir skógar, grænir akrar og hafið dimmhlátt
mynda eftirminnilegt útsýni. Þó stefnir hugur hennar óskiftur heim
til ættlandsins, heim til fegursta staðar sunnanlands, heim til Reykja-
víkur, þar sem svo margar minningar eru við tengdar — og margir
kærir ástvinir dvelja. Þannig eru oft örlög íslendinga er dvelja á
erlendum slóðum. Þeir þrá stöðugt heim!
Myndu ekki vestur-íslenzkar konur geta greilt henni för heim
til ættlandsins er hún svo heitt þráir?
23