Árdís - 01.01.1964, Blaðsíða 59

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
57
„Sumarið líður — sumarið líður.
Það kólnar og kemur haust.
Bylgjurnar byrja að ólga
og brotna við naust.
Af liminu fýkur laufið.
Börninn breyta um svip.
Fuglarnir kveðja. í festar toga
hin friðlausu skip . . .
Ég lýt hinum mikla mætti
það leiðir mig hulinn hönd,
og hafið, — og hafið kallar,
það halda mér engin bönd.
Ég er fuglinn, sem flýgur
skipið, sem bylgjan ber,
kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem, og ég fer.
Stormurinn liggur frá landi
brimið brotnar við naust.
Ég kom að sunnan í sumar
og sigli í haust.
Bænir aftra mér ekki
Ég hegg á helgustu bönd —
yfirgef ástvini mína
og æskunnar heimalönd.
Af skipinu horfi ég heim . . .
Faðir, fyrirgef mér.
Kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem, og ég fer.
Ég berst fyrir bylgjum, og stormi
frá landi til lands.
Ég bið ekki lýðinn um lof
eða lárviðar krans.
Ég þrái að vera með vinum
en þó er ég alstaðar einn;