Árdís - 01.01.1964, Blaðsíða 70

68
ÁRDÍ S
Um þessar mundir, dvaldi þar í landi sendiherra frá Portugal
ásamt sálusorgara sínum og Kristína fór að leita fundar hans.
Skömmu síðar byrjaði bréfaskipti milli hennar og kirkjuhöfð-
ingja ýmissra í Rómaborg og samsærið dafnaði. Það leið ekki á
löngu þar til hún lýsti því yfir að hún væri ráðin í því að gjörast
kaþólsk, jafnvel þótt hún yrði að leggja niður völd.
Þann 24. júní 1654 var Kristína afkrýnd. Ráðherrann sem
setti kórónuna á höfuð hennar í Stokhólmi er hún tók við völdum
neitaði að taka kórónuna af höfði hennar og varð hún að gjöra
það sjálf. Margir tárfeldust við þessa athöfn og var þjóðin hrygg
í anda að sjá á bak dóttur Gústaf Adolfs og fyrir slíka ástæðu,
trúna sem hann varði til sinnar dauðastundar.
Kristína fór rakleiðis úr landi brott og tók með sér ótal marga
dýrmæta muni og minjagripi. Setti hún það allt um borð á skipi
og fór svo sjálf landveg til Hamborgar. Kaþólsku trúna tók hún
opinberlega í Brussels og hélt svo áfram til Rómaborgar. Þegar
þangað kom var henni fagnað með opnum örmum og tók hún
aukanafnið Alexandrina til heiðurs Páfanum.
Hvernig orsakaðist það að þessi gáfaða kona snéri baki við
öllu sem faðir hennar og þjóð elskuðu af hjarta og lögðu lífið í
sölur fyrir? Vafalaust þekkti hún föður sinn afar lítið vegna þess
að hann var stöðugt að heiman frá því hún var hvítvoðungur.
Hvergi er minnst á móður hennar. Hún var munaðarleysingi þrátt
fyrir það að hún var konungborin. Hún virðist hafa verið mjög
óhamingjusöm, eins og nærri má geta og einmanna. Ef til vill,
naut hún aldrei samfélags við önnur börn. Þarafleiðandi, varð
hún að þjálfa ímundunaraflið sér til dægrastyttingar og flúði svo
inn í sinn eigin hugmyndaheim. Þjónustur hennar hafa, ef til
vill, verið strangar og óþolinmóðar og sýnt henni lítið af hlýleik
eða ástúð, þaðan hefur komið hatur hennar til kvenna. Aftur á
móti hefur hún heyrt, líklega, mikið um hugrekki og dáð föður
síns og heyrt honum hælt og hrósað og af því vildi hún líkjast
honum í öllu. Er mjög líklegt að hún hafi kennt forsjóninni um
örlög sín og í barnssál sinni hefur hún gefið bæði þjóðinni og
kirkjunni sinn skerf af sökinni og gerst andstæðingur alls þess
sem sænskt var. Allt líf hennar var einskonar uppreisn gegn upp-
eldi og umhverfi.
Þótt hún væri ekki lengur drottning hélt hún áfram að lifa