Árdís - 01.01.1964, Blaðsíða 65

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
63
Athvarf
EMILY VIGFUSSON
Orsökin að þessum hugleiðingum er sú að ég las í vetur sem
leið grein þar sem minnst var aldar afmælis manns nokkurs. Hann
hafði getið sér frægðar fyrir afskifti sín af stjórnmálum, einnig
hafði hann verið stofnandi stórra verzlunar fyrirtækja og safnað
miklum auði um dagana. Fyrir þetta var honum mikið hælt enn
lítið nefnt hvernig hann hafði komið fram við þá sem honum stóðu
næstir, og hvernig hann var innrættur. Hver á sína sögu, eins þeir
sem lifa sínu lífi í kyrrþey og berast lítið á — „the short and
simple annals of the poor.“
f þessu sambandi minntist ég þess að á þessu sumri eru liðin
hundrað ár síðan móðir mín fæddist, og út frá þeim hugsunum
fór ég að blaða í gömlum kassa þar sem ég geymi gamlar
myndir og bréf sem hún átti. Þar á meðal eru vísur og kvæði
sem amma mín, Guðbjörg Björnsdóttir, setti saman og skrifaði
niður sér til afþreyingar. Kvæðin hennar munu nú vera nær
hundrað ára gömul, bera eðlilega þess merki að höfundurinn var
alveg ómenntuð kona sem með herkjubrögðum lærði að lesa og
skrifa þegar slíkt þótti óþarft.
Við amma áttum ekki lengi leið saman því ég var aðeins
fjögra ára þegar hún dó, þá orðin nærri áttræð. En ég man svo
vel eftir henni og því sem hún kenndi mér. Sumt af því skildi
ég ekki fyrr enn löngu seinna. Eitt var þessi vísa:
„Minn góði Guð ég þakka þér
fyrir þennan dag sem liðinn er,
og hvert það stig sem flutt mig fær
friðsælu þinnar bústað nær.“
Og ég gleymi ekki þeirri ástúð sem hún sýndi mér hvernig sem
á stóð. Þegar ég las kvæðið sem Hannes Hafsteinn orti eftir fóstru
sína, fannst mér það eiga við okkar sambúð. Hann segir: