Árdís - 01.01.1966, Blaðsíða 63

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
61
gefa líf og heilbrigði þeim sem hafa tilbeðið Guð í nafni hans og
heilags anda. Mörgum hefir orðið að trú sinni í þeim efnum, en
þó ekki öllum. Þeir trúuðu sem ekki fá heilsuna aftur, hafa þá i
liuga þessi orð Jesú fyrir krossfestinguna: „Faðir minn, ef þessi
bikar getur eigi farið fram hjá, án þess að ég drekki hann, þá
verði þinn vilji.“ Þeir taka við krossinum sem á þá er lagður og
bera hann möglunarlaust, með þeim andlega og sálarlega styrk
sem Guð gefur þeim í nafni sonar hans.
í minningu um fæðing Jesú og gjafirnar sem vitringarnir þrír
i'ærðu honum, hefir sá siður tíðkast lengi í mörgum löndum að
gefa gjafir á aðfangadag jóla eða á jóladaginn. Skyldfólk og vinir
gefa hver öðrum gjafir, smáar eða stórar. Margir gefa til kirkjunn-
ar, til fátækra og bágstaddra, til þess að vitna um Guð og gleðja
sitt þurfandi samferðafólk á þessari hátíð. Þessi siðvenja gleður
ekki einungis þá sem taka á móti gjöfunum, heldur einnig þá sem
gefa. Það er ekki æfinlega stærð gjafarinnar sem mest er um
vert, heldur hugurinn sem fylgir gjöfinni. I kvæðinu, „The Vision
of Sir Launfal“, eftir James Russell Lowell, segir sá líkþrái (sem
var Jesús sjálfur í dulbúningi) við Sir Launfal sem hafði brotið
bita af mylglaðri skorpu af grófu, brúnu brauði og gefið honum
með vatni í viðaraski: „Hin heilaga kvöldmáltíð er haldin hvenær
sem við tökum þátt í annarra þörf. Það er ekki það sem gefið er,
heldur það sem skipt er á milli sem mestu máli gegnir, því gjöfin
án gjafarans er tóm og lítilsháttar. Sá sem sjálfan sig gefur ásamt
ölmusugjöf fæðir þrjá, sjálfan sig, hinn hungraða náunga sinn
og Mig.“