Árdís - 01.01.1966, Blaðsíða 64

62
ÁRDÍ S
„Fáir njóta eldanna, sem
fyrstir kveikja þá"
HRUND SKULASON
Þessi síðustu ár hafa breytt mikið afstöðu okkar íslenzka þjóð-
félags hér vestan hafs. Hefur sú breyting haft sundrung og mis-
skilning í för með sér. Þessar stefnur sem um er deilt er hin eilífa
barátta aldanna milli fortíðar og nútíðar. Vegna afstöðu okkar
iitla þjóðarbrots erum við í þann veginn að hverfa út í hringiðuna
og verða aðeins lítil grein í stað stofnsins sterka. Sjálfskaparvíti
er þetta að sjálfsögðu, skapað af getu- og áhugaleysi. Ef viljinn og
áhuginn hefði verið nógur til að leggja allt í sölurnar til að við-
halda kirkjufélagi voru, stæðum við að líkindum ekki í þeim spor-
um, sem við nú stöndum. Erfiðar kringumstæður og allskonar
andstreymi lögðust á eitt með að gjöra okkur ómögulegt að standast
straum viðburðanna, og „sameinaðir stöndum vér, sundraðir föll-
um vér“; og við féllum, því eininguna vantaði.
Ennþá stöndum við á svipuðum tímamótum, og ennþá er spurn-
ingin sú sama. Sundrumst við eða stöndum við saman sem einn
maður til að gera grein okkar beina og sterka, eða á hún að verða
kræklótt og líflaus limur á hinu stóra tré, sem er að leitast við að
mynda eina sterka heild úr mörgum smáum. Tíminn einn mun
leiða þetta í ljós. En ef við ætlum að láta það ennþá einu sinni
sjást, að við séum íslendingar, „þjóð, sem Drottinn sjálfur vakir
yfir“, verðum við að láta svo til okkar taka í Central Canada
Synod, að við verðum þar í tölu konunga en ekki kotunga.
íslenzku konurnar hafa ekki staðið hjá í þessari baráttu, bæði
sem einstaklingar og félög. Það mætti kannske með sanni segja,
að þær hafi verið í broddi þeirrar fylkingar, þar sem bardaginn
hefur verið harðastur. Frá landnámstíð hafa þær barizt fyrir öllu
því, sem bezt hefur verið í þjóðfélagi voru.
í fámenninu og allsleysinu stofnuðu þær félög til styrktar
áhugamálum sínum, sem ætíð voru að vinna að sameiningu kvenna,
svo að þær sem heild gætu beitt sér fyrir menningarmálum og út-