Árdís - 01.01.1966, Blaðsíða 67

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
65
1.0. G.T.
INGIBJÖRG S. GOODRIDGE
Saga íslenzka þjóðarbrotsins vestan hafs, frá frumbýlingsárun-
um fram að miðri tuttugustu öld, væri ekki fullsögð, ef starfsemi
þess í þágu bindindismálefnisins væri ekki minnzt. Blómaöld þessa
félagsskapar mætti telja árin um og rétt fyrir aldamótin og nokkur
ár þar á eftir. Þá tilheyrðu langflestir íslendingar Good-Templara-
reglunni lengri eða skemmri tíma.
Athugunarvert er það, að þótt íslendingar væru alls ekki sam-
taka hvað trúmál snerti, þá var allur skoðanamunur settur til síðu,
er gengið var inn í stúkurnar. Þessi einingarstefna einkenndi þenn-
an félagsskap alla hans starfstíð, og margir voru þeir áhugamenn
og konur, sem unnu af elju og mætti reglunni til stuðnings.
Hvernig stóð á því, að þessi stefna festi svo djúpar rætur meðal
svo margra íslendinga? Var það samfélagsþrá, sem olli því? Eða
var það einhver önnur ástæða, sem stóð þar að baki?
Þetta litla þjóðarbrot var að eðlisfari mjög félagslynt, og hér, í
nærri óþekktu landi, svo fjarri ættlandinu, var það brýn nauðsyn
að taka saman höndum og stofna sinn eigin félagsskap. Vegna
fámennis og féskorts varð að leita til þess, sem uppflytti kröfur
samtíðarinnar. Tíminn reyndist ofur langur þeim, sem voru ný-
komnir. Heimþrá og leiðindi, jafnvel efasemdir læddust stundum
inn í meðvitundina, og þá leituðu flestir til samfunda við aðra
íslendinga.
En, því miður, leituðu sumir til annarra kunningja á öðrum
slóðum. Þeir, sem urðu fyrir vonbrigðum í atvinnuleit eða áttu
erfitt og ef til vill voru ekki mjög sterkir fyrir, voru stundum
leiddir afvega. Það var ævinlega einhver við hendina til að bjóða
samferðamanni inn með sér til að neyta áfengis. Þar var glatt á
hjalla, hlýtt og bjart inni fyrir, menn kátir og vingjarnlegir, og
þar mátti gleyma áhyggjum og fátækt stundarkorn. Þar fannst
gervikjarkur, sem uppörfaði mann. Oftar og oftar lá leiðin þangað,
en ekki í atvinnuleit....