Embla - 01.01.1945, Blaðsíða 50

„Það ev ekki liægt að hjálpa mér,“ sagði hún svo vonleysislega,
að mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds.
Ég ýtti kaffiborðinu frá, færði mig alveg til hennar og spurði:
„Hvað hefur eiginlega komið fyrir? Hefur lionum f’arizt illa við
þig? Ég hefði þó aldrei trúað því, að Einvarður Eldjárn væri rudda-
legur maður.“
„Nei, það er hann lieldur ekki, og það er bara verra. Hann
gengur á það lagið, að láta manni þykja vænt um sig.“
„Þykir þér þá vænt um hann, barn?“
„Ekki síðan ég fór að þekkja hann vel, og kannske var mér
bara hlýtt til hans áður. Hann var svo nærgætinn við mig, þegar
ég kom í skrifstofuna, ókunnug og óvön starfinu. Hann sagði mér
vel til og var ekki óstilltur, þó að ég væri sein, eða gerði einhverj-
ar skyssur. Og þess vegna var mér svo Ijúft að gera honurn smá-
greiða."
„Smágreiða?"
„Já, hann bað mig stundum að koma aftur í skrilstoiuna og
hjálpa sér við eitthvað. Þá gaf hann mér konfekt og sígarettur. Ég
hafði ekki reykt áður, en eftir það fór mér að þykja það gott. Svo
veitti hann mér stundum vín, létt, bragðgott vín. En hann liélt
því ekki að mér meira en ég vildi, og gaf mér sen-sen á eltir, eða
eitthvað annað, sem tók af vínlyktina. Hann bað mig oft að kyssa
sig, þegar við vorum tvö ein. Ég lét til leiðast. Ég hef sjálfsagt ver-
ið örari vegna vínsins, en það var þó mest fyrir það, hvað mér
fannst hann góður og ástúðlegur. Ég vildi, að ég hefði dáið þá,
meðan enn var bjart og glatt yfir öllu.
Mér kom naumast til hugar, að það væri ósæmilegt að .sitja
þannig bak við læstar dyr nteð giftum manni og kyssa hann.
Hann er mikið eldri en ég, svo að mér fannst eðlilegt, að hann
liti á mig sem hvern annan krakka, og ég er háskalega vön því að
heiman, að við mig sé gælt. í fyrstu gekk hann ekki rnjög fast
eltir því, að ég léti vel að honum, en stríddi mér stundum með
því, að ég væri tepruleg og mér væri sárt tím sjálfa mig, og sv<j
væri ég hrædd við hann. Mér þótti leiðinlegt, að liann Itéldi, að
ég væri hrædd við hann, en hins vegar fór mér að þykja nóg um
ásókn hans. Ég var í vanda stödd, því að ég vildi ekki styggja hann,
og mér fannst ég alltaf eiga honum eitthvað að þakka. Hann lét
48