Embla - 01.01.1945, Blaðsíða 30

bónorð — en — lieit er hún — iieit sem bullandi hver, og hver
veit, lrvað verða kann, Iiugsar hann.
Ólafur Jósúa snarast út úr eldhúsinu. Arndís stendur eftir alveg
steini lostin. Svona hefur Ólafur Jósúa aldrei komið fram við
liana. Hann virðir mig ekki einu sinni svars, livað þá meira, Iiugs-
ar lnin með gremju og þurrkar af sér svitann með svuntuhorninu.
Þessi óviðeigandi framkoma Ólals Jósúa fær á hana, því að oft
hefur hún gert Ólafi Jósúa gott. F.n það sýnir sig nú, að mann-
kindurnar eru vanþakklátustu skepnur jarðarinnar. Það var þá
til nokkurs að taka pottinn af eldavélinni og hætta að steikja.
Já, það tók því áð tefja sig við karlfauskinn, þennan sísofandi
sauð, hann Ólaf Jósúa.
Hún er nýtekin til starfa, þegar Ólafur Jósúa birtist i dyrun-
um og heldur á glænýrri spröku í hendinni. Þetta, segir hann og
teygir fram langan og mjóan hálsinn, þetta hefði ég ekki gert
fyrir neinn, nema þig — enga einustu manneskju — enga.
Andlit Arndísar ljómar af ánægju. Augun, svört og dimm,
skjóta þeitn leiftrum, senr hitta Ólaf Jósúa alveg sérstaklega og
með þeim hætti, að hann verður gersamlega viljalaus. Guði sé lof,
nú er mér borgið. Þú ert bjargvættur minn og reglulegt tryggða-
tröll, Ólafur Jósúa. Rödd hennar, blíð og unaðsleg, er beinlínis
þrungin þeirri hrifningu og aðdáun, s'em hefur svipuð áhrif á
Ólaf Jósúa eins og gómsætt vín.
Arndís þrífur pottinn aftur af eldavélinni. Það snarkar í feit-
inni, og ef feitin ofhitnar, verða kleinurnar óætar. En nú verður
hún þó að sinna Olafi Jósúa. Hann drekkur kaffi í „prívatinu"
hennar Arndísar, drekkur við dúkað borð. Þegar hann fer aftur,
mettur af kafli, kökum og öli, er hann nokkrum krónum ríkari.
Það var eiginlega ekki við annað komandi en hún Arndís greiddi
sprökuna fullu verði. Þegar Ólafur Jósúa hugsar um þetta ævin-
týri, þá þykir honum það skrambi leitt, að þarna í „prívatinu"
gerðist eiginlega ekkert markvert. Vitanlega sendi hún honum
eldheitt augnaráð, logandi leiftur, sem hefðu brætt alla, nema
Ólaf Jósúa. En hreint og klárt bónorð var það nú ekki, ekki gat
ég merkt það, hugsar Ólafur Jósúa.
*
28