Nýtt kvennablað - 01.03.1950, Blaðsíða 9

Hausivétíav dagur
(Einn dagur úr æfi íslenzkrar sveitastúlku).
Við Lína hrökkvum upp við bylmingshögg á her-
bergishuröina, og stórskorna andlitið á honum Valda
gægist inn fyrir dyraslatinn: „btelpugæsir, klukkan
er orðin átta og við eruin búnir að ná í hestana og
bíöum eftir ykkur í smolunina. Bölvaðar sveinpurk-
ur! Komið þiö strax eða við förum á undan ykkur1'.
Og ettir þrumuræðuna lokast dyrnar.
Eg nudda augun og Jít út um gluggann. Bara venju-
legur, grár og pungDuinn liaustmorgunn, samt bezta
réttarveöur. „Jæja. Lina! fram úr með þig. Það er
orðið framorðiö manneskja“. Eg dríf mig tram úr, og
Lína silast á eftir, nuddandi stírurnar úr augunum.
Við erum röskar að búa okkur. 1 gallabuxur og pykk-
ar peysur förum við, því að lilessuö haustgolan getur
venö kold og nöpur. Biltarnir eru að sækja hestana.
Valdi hefur kunnað betur við að segja okkur að þeir
væru tilbúnir. Við Lína gleypum í okkur brauðbita og
sötrum kaffibolla. Og siöan af stað með beizli um
öxl og snöru til að ná Léttl'eta í, hestinum, sem ég á að
vera á. t*að er bezti liesturinn á lieimilinu, en ákaflega
styggur. Eftir nokkurn eltingaleik náum við Léttfeta,
leggjum hnakkana á hestana og svo er lagt af stað í
smolunina.
Við Lína erum látnar smala Hálsalandið. Lína er á
kerruhryssu, sem kölluð er Brynja. Það er frekar lið-
legt hross og ófælið, en ég er alltaf langt á undan á
blessuðum gæðingnum mínum. Eg er líka í ágætu
skapi. Hvílík dásemd! að taka sér Jvvíld frá kartöflu-
upptekningunni og þjóta á viljugum hesti um vegi og
vegleysur.
Okkur gengur vel að smala. Við smölum Hálsa-
landið eftir beztu getu og komuin fjárJiópnum Jieim
tá leið, í veg fyrir Valda og Guðna, sem koma með
stóran hóp vestan af Bökkum. Þarna eru líka komnir
þrír menn frá Brekkugerði, sem er næsti bær við Hregg
staði, en J>ar á ég lieima. Við erum nokkuð lengi að
koma fénu í réttina, en tekst það að lokum og engin
kind sleppur úr.
Við Lína förum svo heim að borða, það er komið
fram yfir lrádegi, en Jiegar í réltina kemur aftur, er
okkur sagt að fara með Höskuldi, yngispiltinum frá
Erekkugerði, út á Hólmatanga að vitja um kindur.
Við tökum þeirri fregn fegins liendi, því auðvitað
finnst okkur skemmtilegra að þeysast um á hestunum
en hanga í réttinni.
Það er hræðilegur vegur út á tangana. Ég er heldur
ekki talin hetja í illfærum. Hestarnir sökkva oft hrylli-
lega djúpt í sandbleytu. Lína er voða kiild, og ég reyni
N'ÍTT KVENNABLAÐ
Ekki eru hvitu skyrturn-
ar hentugar á litlu dreng-
ina —. En fallegt er á
sumrin, þegar fariS er úr
prjónapeysunni, aS vera
í rúðróttum skyrtum.
Böndin upp á axlirnar
eru sjálfsögð og leður-
heltið.
að bíta á jaxlinn og þegja. En bannselt stelpan veit víst
fullvel livernig mér er innanbrjósts. Mér til mikillar
hræðslu lirópar hún hástöfum: „Ó, Hilda varaðu þig!
Léttfeti sekkur, ó, sjáið þið, hann er að sökkva.“
Mér liggur við sturlun af hræðslu. Ekkert kemst að,
annað en hin venjulega upphrópun, sem sagt er að
ég noti bæði í tíma og ótíma:
„Guð, Jerimías, þetta er agalegt!“
Lína skcllililær. Vesalings Léttfeti losar Jrófana upp
úr bleytunni, ekkert sokkinn dýpra en liinir hestarn-
ir. Ég roðna af blygðun yfir liræðslunni og hrópunum.
Þau hlæja, og Lína endurtekur:
„Ó, Jerimías!“
Yngispiltinum, Höskuldi finnst víst ekkert til um
talsháltinn hjá mér. Hann er nefnilega háskólageng-
inn herramaður og kallar ekki allt ömmu sína.
Jæja, skítt með Jiað, Iiugsa ég og reyni að halda í
Léttfeta, sem vill æða á undan, en mér er ekki um það
gefið, fyrr en við erum komin á þurrt land. Eftir að
við komum ujjp á harða bakkana gef ég lionum lausan
tauminn, og er nú sízt óriddaralegri en þau Höskuldur
og Lína.
Þarna á töngunum finnum við enga kind og höld-
um því heimleiðis aftur.
Strax og við höfum sprett af hestunum förum við
Lína heim að ná í „kaffið“. En svo eigum við að fara
með Guðna suður að Nesi að ná í kindur, sem þar eru
í rétt. Við þykjum svo ákaflega duglegar að smala og
reka féð.
Þegar við komum að réttinni í Nesi eru þar ótal
margir karlar. Við Lína erum nú, eins og eðlilegt er
um ungar stulkur, voða montnar og miklar með okkur.
En það lækkar fljótt í mér rostinn, þegar Guðni kall-
ar innan úr réttinni: „Komdu inn fyrir Hilda og hjálp-
aðu mér að draga féð. Lína passar hliðið.“
7