Nýtt kvennablað - 01.03.1950, Síða 12

GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Kvöldgeislav
Nýja framhaldssagan.
Hún hét Ragna, bóndadóttirin frá Teigi. Sá bær var
skammt fyrir ofan kaupstaðinn. Hún var ein af nem-
endum hans, bráðskynsöm og síhlæjandi. Hún skrif-
aði bráðskemmtilegar sögur, sem hún lofaði honum að
lesa, þótl þær væru náttúrlega fjarska vitlausar, fannst
henni sjálfri. En hann mátti engum segja frá því, að
hún væri að setja þetta saman. En hann sagði samt
Rikku-frá því. Hún sletti bara í góm yfir þessu uppá-
tæki og sagði önug: — Geta þau ekki látið krakkann
gera eitthvað þarfara en þetta, að vera að húa til
skröksögur. Skárri er það nú endaleysan.
Það var engu líkara en hana grunaði hvert krók-
urinn myndi beygjast. Hún var úrill og geðvond. þeg-
hann fór að venja komur sínar að Teigi, hvenær, sem
hann hafði tíma til. — Það er farfð að hlaupa með
það fólkið, að þú sért að snúasf í kring um stelpuna
þarna á Teigi, sagði hún einu sinni. — Ég sagði því
að ég væri viss um, að það dytti þér aldrei í hug. Hún
er lítið eldri en börnin þín, bætti hún við. Hann hló
bara og sagði, að allt gæti komið fyrir.
Þau elskuðu hvort annað og dáðust hvort að öðru
meðan hún var ekki nógu gömul til þess að giftast.
Eoreldrar hennar voru ekki ánægð yfir því hvað ald-
ursmunurinn var mikill. Slíkt setja elskendur ekki fyr-
ir sig.
Strax og aldur hennar leyfði, giftu þau sig. Svo
flutti hann þessa blómarós heim í litla húsið sitt einn
góðan veðurdag. Hann var svo sæll sem nokkur mað-
ur getur verið og vonaði að Rikka færi í burlu eða
yrði ánægð með þessa tilbreytni, sem honum fannst
henni ekkert koma við.
Ragna gerði lítið annað en lesa og skrifa, enda voru
húsverkin svo lítil að Rikka þurfti ekki hjálp við þau,
en henni datt víst ekki í hug að fara. Ragna var kát
og skemmtileg stúlka, sem gat oftast nær haft fýluna
úr Rikku með því að hæla matnum hjá henni og dást
að því, hvað hún þvoði vel og strauaði.
Stundum spurði Rikka, háðslega: — Hvenær ætl-
ar unga frúin að fara að þvo og matreiða? .
— Ég býst ekki við að reyna það. meðan þú ert
nærri mér til að hlæja að mér, var vana svarið hjá
Rögnu.
Allt gekk samt sæmilega, þangað til Rikka fékk blóð-
eitrun í fótinn og var flutt á sjúkrahús. Þá byrjuðu
vandræðin fyrir alvöru. Ragna gerði víst það. sem
hún gat. Samt breyttist heimilið svo ótrúlega mikið.
Borðin og gólfin urðu blökk og maturinn var oft ekki
soðinn, þegar maðurinn hennar kom af sjónum. Stund-
um sá liann að hún var að lauma skriffærunum ofan
í eldhúsborðsskúffuna, þegar hann kom inn.
Þetta fór að verða óþolandi, samt stillti hann sig
lengi vel og bjóst við, að þetta myndi lagast. En næsta
dag gekk það eins. — Þú þarft að láta fyrr upp mat-
inn, sagði hann. — Hún er keipótt þessi eldavél, sagði
lmn. Svo fór hún að segja honum hvernig hún ætlaði
að enda söguna, sem hún var að skrifa og bætti því
við með barnslegri hreinskilni, að sögunnar vegna
hefði maturinn komizt svona seint upp, hún liefði
gleymt sér yfir henni. Hún vissi að hann fyrirgæfi sér
það.
Hann lét það óumtalað í það skipti, en þegar sífelld-
ar endurtekningar áttu sér stað, sagði liann henni, að
hún yrði alveg að hætta öllum skriftum meðan hún
þyrfti að hugsa um matinn. Hún hló og kyssti liann,
bjóst við að þetta færi að lagast.
í næsta húsi, sem var bara óálitlegur torfkofi, bjó
gömul kona, sem Margrét hét, mesta málaskjóða. Hún
hafði verið vinnukona á Teigi, þegar Ragna var smá-
barn og hafði mikið eftirlæti á henni. Hún þvoði fyrir
hana sokkana og bakaði brauðið og fleira. Honum
féll það illa og var því líka óvanur. Fyrri kona hans
og Rikka höfðu báðar hugsað um það eitt að gera
honum til geðs og dekra við hann. En þessi kona var
vön við að dekrað væri við hana sjálfa og hafði alll
þegið af öðrum. Hugsaði því einungis um sinn vilja.
En hún var gotl og ástríkt barn, sem kyssti hann, þeg-
ar hann var þurrlegur og fýldur. Þá reyndi hann að
sýnast kátur, en honum fór að verða illa við skrifbók-
ina, sem vanalega var geymd í eldhúsborðsskúffunni
eða á bak við diskana, í rekkinu.
Stundum var Manga í kofanum hjá Rögnu, þegar
hann kom af sjónum og hjálpaði henni að koma matn-
um á borðið.
— Það ætti nú ekki að þurfa marga til að taka til
mat handa einum manni, sagði hann hálf ólundarlega
einn daginn. Hann kærði sig ekkkert um gömlu
konuna.
— Þú verður að taka það með í reikninginn, Þór-
hallur sæll, að Ragna er eins og hvert annað barn, sem
hefur lítið átt við matreiðslu, sagði þá Manga með
sinni háu raust, sem var eins og úr tveim konubörkum.
— Þá er að læra hana, hafði hann svarað.
Það gerir hún áreiðanlega. En ég vildi ráðleggja
þér, að láta aðra en Rikku gömlu kenna henni.
— En ég álít að hún geti tæplega fengið betri kenn-
ara en liana, svaraði hann þurrlega.
— Þá máttu biðja fyrir þér, að seinna hjónabandið
fari ekki eins og það fyrra, sagði sú ófeimna kona,
hún sló aldrei undan fyrir neinum og lét allt fara,
10
NÝTT KVENNABI.AÐ