Nýtt kvennablað - 01.01.1960, Qupperneq 6

tiíl tjLtamandi danda
Þegar draumarnir rœtast. (Dagbók frú Lilju Björnsdóltur í meginlandsferð 1959).
Eftirminnilegustu atburðir lifsins eru oft með ólík-
um hætti. Sólskinsfagran sumarmorgun, 8. júni 1929,
vaknaði ég sncmma og fæddi 20 merka dreng. Hinn
20. júní 1959, vaknaði ég einnig árla morguns. Þá
ætlaði ég að leggja af stað til útlanda í fyrsta sinni,
fljúga eins og fugl yfir haf og hauður. Um nóttina
hafði geisað stríður stormur, og þegar til loftsins vai
litið sáust svo svört ský, að ég hafði aldrei svartari
séð. Samt bjóst ég til ferðar og kom á fulgvöllinn á
tilskildum tíma og beið þar róleg, því að allt virtist
í bezta lagi. En þegar fara skyldi í gegn hjá útlendinga-
eftiriitinu, áttu allir að sýna vegabróf, og það gátu
allir sýnt nema ég. Það hafði enginn sagt mér, að þess
væri þörf. Þegar mér varð það ljóst, að án vegabréfs
fengi ég ekki að fara úr landi, varð ég skelfingu lostin
og sneri mér til Baldurs Ingólfssonar, sem þarna var
nærstaddur. Kvaðst hann engin úrræði sjá. — Ef
ég færi í flugvéiinni til London án vegabréfs,
yrði ég send með henni heim aftur. Það eina, sem
hann gæti ráðlagt mér, væri að bíða til morguns og
útvega mér þetta tilskilda bréf. Ég brást reið við,
liafði í heitingum og lét fljúga ófögur orð við Bald-
ur. Ég taldi og tel, að Ferðaskrifstofan eigi að segja
mönnum, hvað nauðsynlegt er að hafa meðferðis í
slíkar langferðir. En hin góðu öfl voru mér hliðholl,
eins og alia tíð í ferðinni. Þarna var nærstaddur mætur
maður, sem kannaðist við mig og hefur víst haft sam-
úð með mér vegna vandræða þeirra, sem fáfræðin hafði
skapað. Hann benti Baldri á, að úr þessu væri hægt
að bæta með því, að Ferðaskrifstofan sendi umboðí-
manni sínum í London símskeyti þess efnis að taka
á móti mér. Að því búnu steig ég upp í flugvélina,
þetta glæsilega og hraðskreiða farartæki, þar sem veitt
er hin æskilegasta þjónusta.
Meðal farþeganna til London var Jónas Haralz hag-
fræðingur og hans geðþekka frú, og fékk ég sæti við
hlið Jónasar. Ég þekkti hann í sjón og þótti hann æski-
legur sessunautur, sakir ætternis hans og andlegs at-
gerfis, sem ég hafði kynnzt á opinberum fundi hjá
Stúdentafélaginu, þar sem hagfræðingar gerðu grein
fyrir skoðun sinni á hinum lítt skiljanlegu efnahags-
málum ríkisins. Hafði Jónas haldið þar svo greinar-
góða ræðu, að mér virtist þetta mér áður óskiljanlega
mól liggja ljóst fyrir. — Það var flogið ofar skýjum,
svo að ég sá hvorki haf né hauður, þar til Ient var á
4
liinum stóra flugvelli í London. Þar komst ég í uppnám
aftur, því að ég hafði heyrt, áður en ég lagði af stað,
að Elísabet Englandsdrottning væri að setja einhverja
Friðarráðstefnu í borginni. Hvílíkt himinhrópandi ó-
samræmi, hún að setja friðarráðstefnu samtímis og
þegnar hennar fara með ófriði á hendur okkar íslenzku
friðelskandi þjóð og setja á sig og brezka heimsveldið
allt það brennimark háðungarinnar, sem að eilííu
verður ekki af henni skafið. En greind kona, sem var
ferðafélagi minn, benli mér á, að það væri hyggilegra
fyrir mig að vera róleg, það gæti skilizt, hvað ég væri
að segja, og þá mundi ekki greiðast úr vegabréfsvand-
ræðunum. Lét ég mér það að kenningu verða. Á hinu
stóra flugvallarhóteli í London tók umboðsmaður
Ferðaskrifstofunnar á móti mér og veitti hina dýrmætu
fyrirgreiðslu, svo að ég gæti haldið óhindrað áfram i
útlendri flugvél til Parísar. Þótt mér verði margt
minnisstætt úr þessari ógleymanlegu ferð, hygg ég, að
ég minnist þess lengi, hve óhugnanlegt það var að vera
skilin frá hópnum, sem hafði sín skilríki, og flækjast
aftur og fram í fylgd með lögregluþjónum í heila
eilífð, að mér fannst. En umboðsmaðurinn bað mig
að taka þessu rólega, sitja þar, sem hann segði mér
og bíða sín, þar til hann hefði komið þessu i lag, og
hlýddi ég honum í auðmýkt. En þeirri stund var ég
fegnust, er hann að lokum fylgdi mér til samferða-
fólksins, sem gladdist yfir því, að ég væri ekki lengur
meðhöndluð sem óbótamaður. Það var ákveðið, að
viðstaðan í London yrði tvær klukkustundir, en flug-
vélin, sem við áttum að fara með til Parísar, gat ekki
orðið tilbúin fyrr en eftir þrjár klukkustundir, og lét
þá flugfélagið bjóða okkur inn í vistlegan sal. Þar
var veitt kaffi, te eða það sem hver óskaði að drekka,
og smurt brauð í smekklegum umbúðum. Einnig sætl
brauð. Þessar veitingar komu mér í bezta skap og
minntist ég þeirra oft, er til Frakklands kom, þar sem
mér fundust flestar veitingar jafnafleitar. Síðan var
stigið upp í flugvél þá, er flaug með okkur til Parísar.
Á leiðinni gerðist ekkert sögulegt. Ég sat við hlið
svertingjakonu, sem hafði kjöltubarn, er ekki virtist
vera orðið eins árs. Mér varð dálítið starsýnt á þann
hluta höfuðsins, þar sem hárið átti að vera. Það ^ar
eins og tjara hefði verið borin á litla kollinn, og vott-
aði aðeins fyrir smáójöfnum, þar sem hárið var að
byrja að vaxa. En barnseðlið virtist vera það sama og
NÝTT KVENNABLAÐ