Nýtt kvennablað - 01.01.1960, Blaðsíða 9

Síðar um daginn var skoðað safnið um manninn og
skoðaði ég mcr til mikillar ánægju manninn á fóstur-
skeiði, allt frá þriggja vikna og þar til hann fullburða
barn var búinn til að fæðast í þennan heim. Þessi
fóstur voru geymd í einhvers konar rotvarnarvökva.
Um kvöldið bauð Fanney mér út. Fyrst fór hó'purinn
í neðanjarðarbraut og síðan á kaffihús. — Setið var
úti, því að veður var mjög gott og þægilegt að fylgj-
ast með umferðinni á breiðri og fjölfarinni götu. Það
var ósamstæður hópur, sem fram hjá fór, skartklæddir
elskendur og allt niður í tötrum klædda, skítuga
betlara, sem krepptu hnefana og litu heiftaraugum til
þeirra, sem ekkerl létu í hinar skítugu framrétlu hend-
ur. Eftir stundarsetu yfir svölum drykk, var farið í
strætisvagni á annað kaffihús og setið Jtar stund, en
síðan ekið í leigubílum heim að hótelinu. Við Fannev
og fleiri lentum með bílstjóra, sem var ókunnugur í
borginni, en ekkert okkar s’kildi orð í frönsku, svo að
það leit illa út í bil i, en endaði þó vel.
12. júní: Risið var árla úr rekkju, því að fyrirhugað
var að komast liina næstlengstu dagleið ferðarinnar,
um 400 km. Ekið var lengi um hinn frjósama Sónar-
dal. Þvílíkan gróður hafði ég aldrei augum litið. Þar
skiptust á og voru samhliða skógar, graslönd og akrar.
Miðdegisverður var etinn í skemmtilegu sveitahóteli.
Þar fékk ég ljúffengan, steiktan silung, sem mér varð
kærkomin nautn eftir allar svínapylsurnar og hálfhráu
kjötréttina, sem ég aldrei gat etið. Klukkan átta um
kvöldið komum við til Lyon, hinnar fornfrægu silki-
iðnaðarborgar, en þangað er sagt, að silkiormurinn
hafi verið fluttur frá Austurlöndum. Þar var gist í
fyrsta flokks hóteli, skraut og íburður var þar mikill.
Mér þótti borgin falleg einkum sá hluti hennar, sem
stóð í hinum skógi vöxnu hæðum.
13. júní: Fyrir hádegi var skoðaður mjög fagur
skemmtigarður. Þar var stórt vatn. Fjöldi fólks var
þar að skemmta sér, ýmist með því að veiða í vatninu
eða róa á smákænum út á það. Síðan var ekið tjl
Grenoble. Þar var farið í lyftu upp á Bastilluhæðina.
Það var merkilegt fyrirbæri, ákaflega fagurt útsýni
til Alpanna og yfir alla borgina. En ekki var skyggnið
svo gott, að Mont Blanc sæist, þessi konungur Alp-
anna, en hann á að sjást, ef skyggni er ágætt. En
skuggi er líka yfir þessari frægu hæð. Enn þá hærra
uppi en við fórum gat að líta byggingar. Það voru
fangabúðir stríðsáranna. Bifreiðarstjórinn okkar, sem
var þýzkur, hafði setið þar í fangabúðum í fjögur ár
eftir stríðið.
14. júní: Ekið var yfir frönsku Aljjana og héi-
uðin vestan þeirra. Þar var víða mjög fallegt og sums-
staðar minnti landslagið mig mjög á Þórsmörk. Mig
langaði oft til að hrójia í hrifningu: Fallega smíðar
NÝTT KVENNABLAÐ
Drottinn! Þarna í 1100 metra hæð var snæddur mið-
degisverður, en meðan við biðum eftir honum, lituð-
umst við dálítið um. Nokkrir og þar á meðal ég, fóiu
upp á hæð. Þar stóð fjárhirðir yfir hjörð sinni, fjalla-
geitum að mér virtist. Ég fór líka niður að á, sem
rann þar í gegn, og fékk mér kalt vatn að drekka.
Það var svalandi í hinum mikla hita. Að máltíð
lokinni var ekið áfram, en síðar numið staðar og far-
ið aðeins út úr bifreiðinni á háum og fögrum stað, en
þar beit mig eiturfluga í báða fætur. Ég varð töluvert
skelkuð, en þetta varð mér ekki að meini. Þegar niður
kom úr þessu hálendi, sást Miðjarðarhafið blasa við í
sinni bláu tignarlegu víðáttu. Við komum fyrst til
Nizza, en þar var engin viðdvöl höfð, aðeins beygt út
af aðalvegi og ekið til Grasse, sem er þekktur fyrir
framleiðslu á góðum ilmvötnum, síðan til Cannes,
sem þekktastur er fyrir kvikmyndagerð. — Þar sern
þetta var á sunnudegi, hafði mikill mannfjöldi safnazt
á baðströndinni í Cannes og bílamergðin var svo mikil
á undan okkur, að það tafði ferð ökkar um meira en
klukkustund að komast til Mionte Carlo. En fyrir bragð-
ið sáum við líka ljósadýrð Rivierastrandarinnar í mikl-
um töfraljóma síðar um kvöldið.
15. júní: Um morguninn fórum við að skoða hið
merka sjávardýrasafn. Það er alltaf jafnundravert hve
fjölbreytnin er mikil í náttúrunnar ríki, bæði á sjó og
landi. Síðar sáum við furstahöllina í Monaco, fallegt
hús, en án mikils íburðar hið ytra að sjá. Hvítklæddir
menn og vopnaðir stóðu þar vörð. Á torginu utan við
höllina sá ég að ég hygg hina mestu sundurgerð eða
tilbreytingu í klæðaburði kvenna, en klæðnaður ind-
verskra kvenna vakti mesta furðu, þar sem hin skó-
síðu klæði virtust aðeins vafin utan um líkamann. Þá
var ekið um borgina og skoðaðar hinar glæsilegu
auðmannahallir, sem standa hátt uppi í hæðunum
og gnæfa langt yfir sjávarmál. Þá var ekið aftur til
baðstrandarinnar, snæddur þar miðdegisverður og
dvalið þar lengi dags. Margir karlmannanna gátu synt
þar og farið á sérkennilegum skemmtibátum langt frá
landi, en ég, sem engin baðföt hafði, varð að láta mér
nægja að fá mér fótabað og sitja síðan og horfa á
dýrð þessarar baðstrandar í sólarljómanum. — Um
kvöldið var skoðað hið fræga spilavíti. Spölinn, sein
gengið var til þessa fræga húss, var ég samferða Guðna,
elzta manni flok'ksins. Hann hafði um daginn verið
með dóttur sinni og manni hennar, frönskum sjúkra-
húslækni, og var dálítið ör af víni. Hann tók mig undir
arminn og kvað þessa vísu, sem ég varð ekkert hrifin af:
Ekki kveð ég óð til þín
undir dýrum háttum,
en værirðu yngri, vina mín,
væri ég á báðum áttum.
7