Nýtt kvennablað - 01.01.1960, Blaðsíða 14

eiga sænsku stúlkuna? Sigga gefur ekkert svar. Hún veit,
að slíkt er tilgangslaust. Sigrún lokar augunum og hvíslar:
— Finnur þú ekki, hvað Hvammurinn angar, alveg eins og.... ?
Röddin deyr út i ógreinilegu hvísli, og sjúklingurinn feliur i
svefnmók. Sigga situr kyrr við rúmið. Henni er nú ljóst leyn 1-
armál vinstúlku sinnar. Hún heyrði líka frásögn Þórs í vetur,
þegar hann varð þeim samferða er þau fóru frá Flúðum, en hún
á svo bágt með að trúa því, að Sverrir hafi brugðizt. Hann
sem er svo drenglyndur. Ilún styður hönd undir kinn og horfir
döpur og hugsandi fram fyrir sig. Orlög mannanna eru oft
svo köld og miskunnarlaus.--------—>
Björn er mjög órólegur út af veikindum Sigrúnar. Hann
fær Jón á Fossi til þess að fara á fund læknis með lýsingu af
sjúkdómi hennar. Jón kemur aftur með meðul og leiðbeining-
ar. Sigrún notar meðulin, og henni fer að smábatna. En hana
langar ekkert til þess að komast á fætur aftur. Hinn kaldi
dauði væri henni kærkominn gestur. En hann vill ekki heim-
sækja hana að sinni. Lífið kallar hana til sín á ný. Sigga
reynir á allan hátt að liressa vinstúlku sína með glaðværðinni,
en Sigrún getur varla brosað lengur. Siggu er ve) Ijóst, að það
er annað þyngru og rneiru en bin líkamlega vanliðan, sem
þjáir Sigrúnu. En hún getur í engu breytt því viðkvæma mál-
efni Sigrúnu í hag og minnist þar af leiðandi aldrei á Svervi
við vinu sína. —
Sigrún er komin á fætur aftur eftir þriggja vikna legu, en
hún er mjög máttfurin og ekki fær til erfiðisverka, en Siggu
er ekki lengur þörf í Nesi, og hún hugsar til heimferðar.
IJin bjarta miðsvetrarsól ljómar inn um baðstofugluggann i
Nesi. Sigrún situr á rúmi sínu, en Sigga býr sig í ferðaföt.
Hún er á förum heim til sín. Sigrún horfir döpur á vinu sína
og segir blýtt og innilega: — Með hverju get ég endurgoldið
þér alla hjálpina, Sigga mín? — Það er nú lítið að endur-
gjalda, Sigrún mín, og ég ætla að eiga það inni hjá þér, þav
til siðar. — Ætli ég fái þá nokkurn tima tækifæri til að
launa þér. — Já, áreiðanlega. Bara að þú fáir heilsuna og
getir orðið glöð aftur, þá er allt fengið. — Heilsan kemur nv:ð
tímanum, Sigga mín. — Og gleðin þarf að sigla í kjölfur
hennar. Sigrún brosir raunalega, en svarar því engu. Björn
gamli kemur inn í baðstofuna og snýr sér að Siggu. — í:.g
sé, að þú ert á förum, Sigga mín, segir hann. — Hvað á ég
að greiða þér mikið kaup fyrir tíinann, sem þú ert búin að
vera hér? — Við nefnum ekki kaup. lvg gerði þetta fyrir bev.tu
vinstúlku mína, og peningar koma ekki til greina. — Jæia,
þú ert vina, sem i raun reynist sönn. En ef til vill fæ ég tæki-
færi síðar til að launa þér á einhvern liátt þennan mikla
greiða. — Það held ég geti verið, Björn minn. Sigga er ferð-
liúin. Feðginin fylgja henni út á hlað og kveðja liana þar með
innilegum kærleikum. Hún hraðar sér heim á leið, en þau
snúa aftur heim í bæinn.
Birni gamla er það full ljóst, að hann getur ekki búið í
Nesi, ef Sigrún fær ekki heilsuna aftur, nema fá sér duglegan
vinnumann. Hann leitar í huganum eftir hentugum manni, þar
um slóðir. En liann finnur engan líklegan. Skyndilega dettur
honum í hug Þórarinn frændi sinn. Hann er búsettur vestur á
landi í litlu þorpi, sem Lón heitir við Lónsfjörð. Þeir frændur
liafa lengi haft bréfasamband hvor við annan, og Birni er vel
kunnugt um hagi Þórarins. Hann er ekkjumaður nálægt fimm-
tugu og býr með ráðskonu siðan kona hans dó. Björn skrifar
frænda sínum og segir honum óstæður sínar og biður hann
að koma til sín sem vinnumann.
Veturinn liður og ekki kemur svar frá Þórarni. Björn er
orðinn vondaufur með árangurinn af bréfi sínu. Áhyggjur hans
aukast stöðugt, því að Sigrún er alltaf sárlasin. Vorið breiðir
isína lífrænu fegurð yfir sveitina og færir öllu nýjan þrótt i
faðmi sínum. Hver dagur þess er auðugur af hlýjum geislum
og mildum sunnanblæ. Bjart, rósamt vorkvöld vefur völl og
teiga. Ókunnur langferðamaður nemur staðar heima á hlaðinu
i Nesi og drepur á dyr. Sigrún gengur til dyra og opnar bæinn.
IJinn ókunni ferðamaður heilsar henni alúðlega og kynnir sig.
Ilann er Þórarinn frændi Björns. Sigrún virðir gestinn fyrir
sér nokkur andartök, og henni lízt eitthvað undarlega illa á
þennan ókunna mann, en húsmóðurskyldan nær yfirhöndinni.
— Gjörðu svo vel að ganga i bæinn, segir hún og fylgir gest-
inum inn í baðstofuna. Björn gamli er þar fyrir. Hann fagnar
frænda sínum af miklum innileik og býður hann velkominn.
Sigrún vísar gestinum til sætis og hraðar sér svo fram úr bað-
stofunni aftur. Þórarinn tekur sér sæti við hliðina á Birni og
segir hressilega: — Jæja, frændi minn, ]>á er ég nú kominn
að Nesi. — Já, mikið er ég feginn því. Þú hefur fengið bréfið
frá mér í vetur.— Já, ég fékk það.— Hvað segir þú svo um vinnu-
mennskuna hjá mér? — Hún kemur ekki til greina. Ég sleppi
ekki þeirri fastavinnu, sern ég hef vestur i Lóni. En ég er
hingað kominn til þess að bjóða þér og ilóttur þinni að flytja
vestur til mín. — Það kemur ekki til mála, að ég flytji burt
frá Nesi. — Ekki það, þú ert nú orðinn gamalmenni og dóttir
þín heilsutæp. Eg skyldi láta ykkur báðum líða vel hjá mér.
— Þú segir vel um það. En ég kann liezt við mig hérna í
Nesi. Ilefði Sigrúri riiin ekki misst heilsuna i vetur væri ég
ekki í neinum vandræðum me'ð búskapinn. — Hún fengi nú
heilsuna fljótt aftur, ef hún kæmist undir læknishendi. Og
fyrir vestan hjá okkur er mjög fullkominn læknir, sem ekki
yrði lengi að bæta henni að fullu. — Þú heldur það. Björn
sitnr þögull um stund og hugsar málið nánar. Allt vill hann
til þess vinna, að Si'grún fái heilsuna aftur. Hérna heirna í
Nesi eru litlar líkur til að svo verði í bráð, en þarna fyrir
vestan, hjá þessum ágæta lækni, horfir málið öðruvísi við.
Hann má ekki fórna framtíðarhamingju Sigrúnar fyrir duttl-
unga sina og vanafestu. Björn rís á fætur og segir. — Ég ælla
að fara fram og ræða þetta mál við Sigrúnu inina, það er
bezt, að hún ráði fram úr því. — Já, það lizt mér vel á, frændi,
og þú segir henni frá þessum ágæta lækni, sem við höfum
fyrir vestan. Björn hraðar sér fram úr liaðstofunni, og sigur-
liros færist yfir andlit Þórarins.
Sigrún stendur við búrborðið og tekur til kvöldverð handa
gestinum. Björn kemur inn til hennar og sezt á búrkistuna.
Hann horfir hugsi á Sigrúnu um stund og segir svo: — Hvernig
litist þér á það, Sigrún inín, að við flyttumst búferlum héðan
frá Nesi? Sigrún hættir við verk sitt og lítur undrandi á
pabba sinn. -— Hefur þú hugsað þér að gera það? — Já, mér
hefur komið það til liugar núna í kvöld. — Og hvert ætlar
þú að flytja? — Þórarinn frændi minn býður okkur til sín,
vestur á Lónsfjörð. Ilvað segir þú um það, að við tökum boði
hans og flytjum vestur? Sigrún svarar ekki strax. Henni lizt
miður vel á Þórarin, en oft er hún búin að velta því fyrir srr
síðastliðinn vetur með hvaða ráðum hún eigi að komast méð
pabba sinn burt frá Nesi, áður en Sverrir komi lieim aftur.
Hún getur ekki hugsað til þess að sjá hann við hlið annarrar
konu. Heldur vill hún flytja burt úr sveitinni sinni kæru og
gleymast með öllu. Nú er tækifærið komið svona óvænt upp
í hendurnar á henni. En er pabbi fús að fara? Heldur skal hún
vera kyrr, hversu sárt, isem það kann að verða, heldur en
vita til þess, að hann þurfi að flytja nauðugui frá'Nesi, hugs-
ar hún. — Já, því ekki þuð, þótt ég liefði nú helzt kosið að
deyja hér, en maður fær sjaldan allar sínar óskir uppfylltar í
NÝTT KVENNABLAO
12