Nýtt kvennablað - 01.01.1960, Qupperneq 12

fOutu)ii£ CfudfiadóttLt
MINNINGARORÐ
Hjónin ÞuríSur GuSnadóttir og Ólafur Magnússon byrjuðu
búskap á Þórisstöðum í Svínadal vorið 1913. Þaðan var örstutt
leið að Geitabergi, þar sem foreldrar mínir bjuggu. — Tókst
fljótlega góður kunningsskapur milli beimilanna, sem varð nán-
ari með hverju ári sem leið, unz leiðir hlutu að skiljast. Var
nágrennið með þeim ágætum, að ég hygg, að óvenjulegt megi
teljast.
Ekki var búið stórt hjá þeim hjónum í fyrstu, og auk þess
var um þær mundir slæmt árferði, sem mörgum bóndanum
varð þungt í skauti ekki sízt frumbýlingnum. En þau voru
ung og atorkusöm og ákveðin í að komast af af eigin ram-
leik, og með miklum dugnaði tókst þeim að rétta við fjárhag-
inn, er fram liðu stundir. Ólafur hafði á hendi verkstjórn
hjá vegagerðinni og vann þvi mikiö utan heimilisins, einkum
haust og vor.
Börnunum fjölgaði ört, en blessun fylgir harni hverju, og
það voru margvísleg störfin, sem hvíldu á húsfreyjunni þráit
fyrir það, að Ólafur notaði hverja stund, sem gafst, til að
vinna heimilinu. — Bar þá stundum við, að móðir min tók
yngsta barnið um stundarsakir, svo að hún ætti hægara með
að sinna öðrum 9törfum, eða hún lagði henni liö á annan hátt,
ef illa stóð á hjá henni. En engu fólki held ég foreldrar
mínir hafi gert greiða, sem jafn vel hafi verið launaður bæði
í orði og verki. Allt, sem þau hjón gótu gert fyrir foreldra
mína, var svo sjálfsagt, að uin það þurfti ekki að tala. Skaí
ég geta hér um eitt dæmi.
Eitt sinn snemma vetrar 1928 var ég stödd heima hjá for-
eldrum mínum og kom þá Ólafur á Þórisstöðum þar einnig.
Heyrði ég þá, að móðir mín þakkaði honum fyrir eitthvað,
sem hann hafði nýlega gjört, og svaraði hann þá: „Ég heyrði
ó ykkur mæðgunum að ykkur þótti miður, að hann þyrfti að
fara þetta einn, svo að ég fór með.“ — Ekki vissi ég þá, hvað
við var att, en innti eftir þvi, er Ólafur var farinn.
Þanni'g hafði staðið á, er Ólafur kom þar stuttu áður, að
næsta dag á eftir átti að fara fram jarðarför að Saurbæ á
Hvalfjarðarströnd. Ólafur hafði ekki haft mikil kynni af hinum
látna manni, og hafði hann ekki hugsað sér að vera viðstaddur
jarðarförina, og var ekki meira um þetta rætt. Faöir minn,
sem var organisti í Saurhæjarkirkju, hafði verið eitthvaö las-
inn um skeið, enda veðurfar róstusamt. Þess vegna þótti
mæðgunum leitt, að hann væri einn á ferð. Hafði Ólafur þá
fylgzt með ferðum hans, er hann fór aö jarðarförinni.
Fáum dögum eftir þennan atburð veiktist faðir minn alvar-
lega og lézt nokkru síðar.
Þuríður var greind kona, hókhneigð og minnug og kunni
ógrynni af ljóðum. Hún var fyndin og skemmtileg í kunningja-
hópi, og þótti systrum inínum, sem voru ungar og lífsglaðai,
koma góður gestur, er hana har að garði. Voru þá stundura
tekin spil eða eitthvað annað gert sér til skemmtunar. Var hún
I»urðíður Ouðnadóttir.
þá hrókur alls fagnaðar. Ekki vakti koma liennar minnstan
fögnuð hjá yngstu systur minni, sem var harn að aldri.
Þótt henni vairi lagiö að gleðjast með glöðum var henni
ekki síÖur lagið að taka þátt í erfiðleikum annarra. Var ætið
gott að leita til hennar, ef eitthvað mótdrægt har að höndum.
Hún var minnug á það, sem henni fannst hafa verið vel til
sín gert, svo að henni fannst það aldrei að fullu launað, og
aldrei heyrði ég, að hún hæri kala til nokkurs manns.
Æskustöðvarnar voru henni einkar kærar, og fylgdist hún
alla tíð af áhuga með liðan fólksins, sem þar hjó, bæði eldri
og yngri.
Ég var heima hjá foreldrum minum, er þau hjónin fluttust
að Þórisstöðum. Þótt ég flyttist litlu seinna lengra fram í dal-
inn, héldust kynni okkar Þuriðar áfram. Börnin okkar eru á lík-
um aldri. Þau voru saman í harnaskóla og urðu samferöa til
harnaspurninga að Saurbæ á Hvalfjarðarströnd. Var þá komið
við á Þórisstöðum í báðum leiðum. Á heimleiðinni var gott að
hvílast þar. Var þá tilhúinn matur á horði handa börnunum,
svo að töfin yrði ekki of löng, því að ekki veitti af að nota
tímann. Var það vel þegiö, þrátt fyrir sjálfsagðar góðgerðir á
prestssetrinu. Ef farið var á hesti, var hey handa honum við
hæjardyrnar, og væri rakki með í förinni var honum ekkt
gleymt.
Eftir að ég fluttist aftur að Geitahergi ásamt fjölskyldu
minni eftir alllangt árahil, urðu kynni okkar enn nánari. Er
margs að minnast eftir næstum hálfrar aldar kynni. Er þar
allt á einn veg, svo að þar har engan skugga á. Ilún var alllaf
boöin og búin til hjálpar, ef einhvers þurfti við, hvort sem um
sjúkdóma eða aöra erfiðleika var að ræða. Veturinn 1952 varð
Þuríður fyrir því óhappi að detta og meiðast illa. Varð hún
)iá að vera lengi undir læknishendi og fékk það aldrei að fullu
bætt. Um svipað leyti missti hún mann sinn, en allt þetta har
hún með stillingu og æðraöist ekki.
Eftir lát Ólafs bónda bjó hún áfram á Þórisstöðum ásamt
tveim hörnum sínum og tengdadóttur. Ilefði hún þá getað átt
rólega daga, en kaus fremur að vinna meðan dagur entist.
Andlegt þrek var óhreytt, þótt likamleg orka virtist á þrotum,
og var ótrúlegt, hverju hún gat afkastað. Oft var margt af
hörnum og unglingum, bæði skyldum og óskyldum á heimili
hennar einkunt á sumrin, og kölluðu þau hana öll ömmu.
Útvarpið var mikið happ fyrir þessa fróðleiksfúsu konu, þvf
að oft má liaga störfum þannig, að hægt er að hafa not af þvf,
sem þar er sagt, án þes's að fella niður vinnu. Kvaðst hún
sízt vilja vera án þess af þeim þægindum, sem hún hjó við
síðari árin.
10
NÝTT KVENNABI.AÐ