Nýtt kvennablað - 01.01.1960, Page 13

INGIBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR:
SIGRÚN I NESI
FRAMHALDSSAGA
Þau gátu ekki villt sýn. Þú átti húu hug hans allan. En af hveriu
skrifaði fiann henni ekki? Gat það átt sér stuð, að honuni hefði
snúizt iiugur? Gut það verið, að ung stúlka í franrandi laniii
hefði unnið hug lians, tekið það helgasta, sem hún átti? Gátu
örliigin verið svo miskunnarlaus? Tárin þrengju sér fram í' augu
Sigrúnar, og hún gefur þeim lausan tauminn. Grátur hennar
er sár og þungur. Hún heitir því að segja aldrei neinum frá
leyndarmáli sínu. Það skal geymast í hjarta hennar hreint
og óflekkað, eins og liún á það í ljóma endurminninganna.
Mynd elskulega æskuvinarins skal verða lielgidómur hjarta
hennar meðan hún lifir, þó að hann kunni að hafa gleymt
henni.
Fákur nemur staðar heima á hlaðinu i Nesi. Sigrún sér ljos
í baðstofuglugganum og veit að pabbi hennar vakir og biður
eftir henni. Iiún fer með Fák sinn beina leið suður i hesthús
og teymir hann að ilmandi töðustalli, sem biður hans þar. En
það er eins og hesturinn hafi enga lyst á hinu girnilega fóðri.
Sigrún stendur hjá honum, og hann teygir höfuðið til hennar.
Hún leggur handleggina yfir makkann á Fák sínum og grúfir
andlitið niður i stinnan, mjúkan háls hans. Tár hennar brjót-
ast fram á ný. Blessaður hesturinn hennar, fermingargjöfin
frá mömmu og pabba. Hann bar hana þá sælustu nótt, sem
hún hefur átt. Ifann bar hana lika þyngstu augnablikin, sem
hún hefur lifað og skilaði henni heim. Fákur er æskuvinuriun
hennar, sem ekki brá«t. Sigrún faðmar hann blítt og inni-
lega í þakkar- og kveðjuskyni og reikar út úr hesthúsinu og
heim að bænum. Sigrún nemur staðar heima á hlaðinu. Hún
hikar við að fara inn. Nú bíður hennar nýtt vandasamt hlut-
verk, það að leyna harmi sínum. Ifvernig tekst henni hað?
Bæjardyrnar standa opnar, og hún gengur hlióðlega inn í bað-
stofuna. Björn gamli og Kári sitja þar og biða hennar. Sigrún
heilsar þeim eins glaðlega og henni er unnt. Björn hefur r»l
heitan mat handa henni, en Sigrún hefur enga matarlyst. —
Ertu lasin, góða mín? spyr Björn. — Nei, pabbi minn, ég er
bara þreytt eftir ferðalagið og langar mest af öllu til að hvíla
mig. Björn skilur það vel. Sigrún hans er orðin óvön að ferð-
ast nú í seinni tíð, og leiöin er löng út að Flúðunt. Ifann vill
Þuríður var fædd að Eyjum (Vesturbæ) í Kjós hinn 26. des.
1884, dóttir hjónanna Guðrúnar Ingjaldsdóttur ng Guðna Guðna-
sonar, er þar bjuggtt. Vorið 1913 giftist hún Ólafi Magnússvni
frá Eyjum (Austurbæ) f Kjós. Þau hjónin eignuðust átta börn.
Heita þau: María, Laufey, Magnús, Guðrún, Ólafía, Ásdfs,
Jóhanna og Guðni. — Öll eru börnin mannvænleg og atorku-
söm, enda snemma vanin við vinnu, því að mörg voru verk-
efnin á Þórisstöðum, sem biðu úrlausnar.
í byrjun marzmánaðar 1959 fór Þuríður á sjúkrahús Akra-
ness og átti þaðan ekki afturkvæmt. Hún andaðist 3. maí
eftir erfiða sjúkdómslegu, sem hún bar með sinni venjulegu
rósemi. Hún var jarðsungin að Saurbæ á Hvalfjarðarströnd
12. maí. — Blessuð sé minning hennar.
Steinunn Bjarnadóttir.
ekki þreyta hana með spurningum í kvöld. Sigrún býr upp
rúm handa Kára, þvf að hann ætlar að gista í Nesi. Þegar
hún hefur lokið þvi, hátta þau öll, og hljóð nóttin færist yfir.
Kaldir vetrardagar setjast að völdum i ríki náttúrunnar.
Frostharðir norðanliyljir æða um sveitina og einangra að
mestu íbúa liennar. Hjá ungu heimasætunni í Nesi eru dag-
arnir lengi að líða. í iþungum ljósvana skuggum þeirra vakir
hún ein með bljóðlátan harm sinn. Hann þekkir enginn, nema
hið alskyggna vald, sein ekkert fær dulizt fyrir. Sigrún vill
sízt af öllu varpa skugga yfir elli föður síns með ógæfu sinni.
Hún reynir þvi að sýnast glöð. En Björn gamli er svo skarp-
skyggn, að hann sér greinilega hvað Sigrún er inikið breytt.
Hann veitir henni nánar athygli en áður, og honum finnst
oft sem sárir þjáningadrættir líði yfir fallega. andiitið henn-
ar, sern minna hann svo ákaflega á ungu munaðarlausu \iunn-
konuna f Árbæ fyrir tæpum 20 árum. Eitthvað hlýtur að haí i
kotnið fyrir Sigrúnu. En hvað getur það verið? Við þeirri
spurningu fær Björn aldrei svar.
Sigrún er mikið við hirðingu á skepnunum, því að' Björn
er orðinn heilsutæpur og þolir illa kulda og vosbúð. En unga
húsmóðirin er jafnvíg til allra starfa, sem að búskap lúta
og hlífir sér heldur ekki. Vinnan er bezta deyfilyf hinna duldu
harma hennar......
Frostkaldur vetrardagur grúfir ömurlega yfir sveitinni. Sig-
rún er ein uppi í fjalli og smalar saman fénu. Henni gengur
óvenju illa að koma þvi heim. lfún fer með fæturna niður
um ísinn á læknutn fyrir sunnan túnið og verður blaut, en
sinnir því engu og heldur áfram að strfða \ið féð. Loks kem-
ur hún kindunum inn í húsið og gefur þeim. Að því búnu fer
hún heim í bæinn skjálfandi af kulda. Björn gamli hefur til
heitt kaffi handa henni. Hún drekkur það og fer f þurr föt,
en kuldahrollurinn fer ekki úr henni um kvöldið. Nóttin færist
yfir. Sigrún er orðin fárveik. Björn gamli er alveg f vandræð-
um. Hann þorir ekki að skilja hana eina eftir og freista þess
að brjótast út að Fossi, en það er næsti bær, og þar er hann
öruggur um að fá hjálp. Hann tekur þann kost að bíða næsta
dags, og nóttin líður. Aftur er bjart af degi. Björn hefur
nánar gætur á mannaferðum um veginn, og loks sér hann til
ferðamanns, sem kemur heim að Nesi. Maðurinn kemur með
póst og er á leið út i sveit. Með honum sendir Björn gandi
boð út að Fossi og biður þar um hjálp. Sigga bregður fljótt við,
þegar hún fréttir um veikindi vinstúlku sinnar, og fer strax
fram að Nesi. Björn gamli er harla glaður að sjá hana. Sigga
segir honum, að hún verði hiá vitiu sinni á meðan hún þuríi
sfn með. — Sigrún er mikið veik. Sigga situr ein við rúm hennav.
Björn gamli er úti við skepnuhirðingu. Sigrún byltir sér í
rúminu og horfir sljóum, sóttheitum augum á vinstúlku sína.
— Sverrir, hvislar hún og réttir fram höndina. — Loksins ortu
kominn. Seztu hérna hjá mér. Sigga tekur um liönd vinu sinu-
ar, en segir ekkert. Sigrún horfir á hana, en hvíslar lægra en
áður. — Finnurðu ekki livað blómin anga. alveg eins og þegar
við vöktum saman liérna f Hvamminum nóttina, sem ég gaf
þér ást mína. Sigga hlustar döpur á óráðshjal vinu sinnar og
þrýstir hönd hennar fastar. Henni er það ljóst, að Sigrún veit
ekki liver það er, sem hjá henni situr. Skyndilega lítur Sig-
rún hræðslulega í kring um sig og hrópar i æsingi: — Sverrir,
bjargaðu mér, stóri risinn, sein er á leiðinni hingað, ætlar að
hrenuna mig! Ég er svo hrædd við liann! Hún rís til hálfs
upp í rúminu, en Sigga ýtir henni hægt aftur á koddann og
hagræðir henni. Sigrún starir á vinu sína döprum óráðskennd-
um augum og hrópar á ný: — Sverrir, ætlar þú að fleygja
mér í fangið á stóra risanum? Af hverju vildir þú heldur
NÝTT KVENNABLAÐ
11