Morgunblaðið - 18.10.2009, Síða 13

13
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18. OKTÓBER 2009
fór litli drengurinn í aðra stóra að-
gerð til að fjarlægja ofvöxtinn.
Auður fékk ekki að sjá barnið eftir
fæðinguna heldur var hlaupið með
það inn á vökudeild. Þangað fékk
hún ekki að koma fyrr en hún fékk
máttinn í fæturna á ný, en hún
hafði verið mænudeyfð. „Það varð
því svolítið kapphlaup hjá mér að
sjá hann áður en hann færi í að-
gerðina,“ útskýrir hún. Páll fékk
hins vegar að kíkja á strákinn
tveimur tímum eftir fæðinguna.
„Þarna lá hann og grét ekki einu
sinni. Mér fannst strax að ég næði
einhverjum tengslum við hann og
þótt hann ætti ekki að geta séð mig
hafði ég á tilfinningunni að hann
horfði á mig og segði: „Þetta verð-
ur allt í lagi.“ En það var samt
mjög erfitt að sjá hvað hann var lít-
ill og ekkert nema skinn og bein.“
Skömmu síðar lagðist þetta agn-
arsmáa barn undir hnífinn. „Þarna
hófst annar kafli sem var líka mjög
erfiður,“ heldur Páll áfram. „Það
var þó traustvekjandi að vita að
sérfræðingurinn sem gerði aðgerð-
ina var einn af færustu læknum í
heimi á þessu sviði en hann hafði
gert hundrað svona aðgerðir áður.
Í aðgerðinni kom hins vegar í ljós
að lungnaofvöxturinn var tengdur
við hjarta barnsins með slagæð
þannig að klippa varð á slagæðina
og loka henni með því að binda
þrjá hnúta á hana í höndunum. Það
hefði enginn getað gert nema fær-
asti læknir.“
Það var erfið sjón sem mætti
hinum nýbökuðu foreldrum þegar
þeir sáu son sinn næst. „Hann var
allur í leiðslum og tækjum og
skurðurinn náði frá bakinu allt
undir holhöndina,“ segir Auður.
„Alls lágu átta slöngur inn og út úr
honum. Það var ólýsanlega erfitt að
sjá barnið sitt svona.“ Mikil vakt
var við sjúkrarúm drengsins og til
dæmis var alltaf fyrirburahjúkr-
unarkona stödd innan við fimm
metra frá honum.
Innrituðust á kengúrudeild
Litli drengurinn fékk strax nafn-
ið Þorbergur Anton – Þorbergur í
höfuðið á bróður og afa Auðar og
Anton í höfuðið á lækninum sem
bjargaði lífi hans. Næstu dagar á
eftir voru tvísýnir en fljótlega fór
vonin að aukast um að sá stutti
myndi braggast. Það var stór stund
þegar Auður mátti halda á syni sín-
um eftir þrjá, fjóra daga. „Einn
sigurinn var að eftir rúma viku
fékk hann tvo millilítra af brjósta-
mjólk í fyrsta sinn sem var dælt
beint ofan í maga á honum. Reynd-
ar náði hann ekki að melta hana
svo að henni var dælt aftur upp.
Þannig gekk þetta næstu daga og
vikur; maður fylgdist stöðugt með
því hvað hann innbyrti mikla mjólk
dag frá degi,“ segir Auður.
Eins og gefur að skilja fylgdi öll-
um þessum vendingum mikill
taugatitringur. „Maður vissi frá
fyrstu mínútum á sjúkrahúsinu að
það væri ekki sjálfgefið að barnið
myndi lifa þetta af. Þetta var bara
annaðhvort eða,“ segir Auður og
Páll kinkar kolli. „Þetta voru mjög
erfiðar fréttir strax í upphafi og ég
man að ég fór afsíðis og dró and-
ann djúpt um leið og ég fann fyrir
tárunum. Svo varð maður einfald-
lega að taka þá afstöðu að vera
sterkur og styðja við bakið á Auði.
Eftir átta vikur þarna úti gerðist
eitthvað og það kom tímabil þar
sem ég gat ekki talað. Ég hreinlega
missti málið og svaraði ekki þegar
hún var að reyna að tala við mig.“
Auður segir þetta ekki skrýtið því
sjálf hafi hún verið mjög grátgjörn
á þessum tíma og átt erfitt. „Ég
þurfti geysilega mikið á honum að
halda svo að hann setti sjálfan sig
alveg til hliðar. Ég hefði aldrei
komist í gegnum þetta án hans.“
Auði leið miklu betur eftir að þau
mæðginin voru innrituð á svokall-
aða kengúrudeild á sjúkrahúsinu.
„Upprunalega er hugmyndin frá
Bólivíu þar sem sjúkrahúsin höfðu
ekki efni á hitakössum. Barnið er
lagt upp að brjósti móðurinnar sem
virkar þá eins og hitakassi fyrir
það. Þetta er kölluð kengúruaðferð
og það sýnir sig að barnið þroskast
og þyngist hraðar en í hitakassa.
Þarna lágum við saman á einka-
stofu og ég sá alveg um hann. Þá
fannst mér þetta verða svolítið við-
ráðanlegt, jafnvel þótt ég gæti lítið
hreyft mig úr rúminu.“
Eftir um fjórar vikur á kengúru-
deildinni var tími kominn til að fara
heim. Litla fjölskyldan flaug í byrj-
un desember í sjúkraflugi til Ís-
lands, með áætlunarflugi Iceland-
air. Læknir fylgdi þeim alla leið
auk þess sem sjúkrabíll flutti þau
að og frá flugvélinni og inn á
Barnaspítala Hringsins. Þar voru
þau í fimm daga, áður en þau fengu
loksins að flytja inn á eigið heimili,
og hefja eðlilegt fjölskyldulíf.
Tryggingarnar
höfnuðu reikningnum
Það var þó annað Ísland sem
blasti við þeim en tveimur mán-
uðum áður. „Maður hafði ætlað að
skjótast burtu í nokkra daga svo
þetta var svolítið skrýtið,“ segir
Auður. „Úti hafði maður lítið fylgst
með gangi mála hér heima. Jú,
Frakkarnir sögðu af og til: „Úllalla,
þið eruð frá Íslandi!“ með skrýtn-
um svip án þess að skýra það nán-
ar. En maður skynjaði það á ætt-
ingjum og vinum sem maður talaði
við í síma að þeir voru í svolitlu
losti.“
„Þetta hafði ýmis óþægindi í för
með sér fyrir okkur úti,“ segir Páll.
„Við lentum í erfiðleikum út af
greiðslukortum og gjaldeyri en síð-
Á kengúrudeild Þorbergur Anton kúrði á brjósti mömmu sinnar í nokkrar
vikur og naut líkamshita hennar í stað þess að vera í hitakassa.
Með pabba Svo agnarsmár við hlið
föður síns á spítalanum.
legt og magnað
Morgunblaðið/Kristinn
fimmtudag fagnaði hún svo eins árs afmælis Þorbergs Antons.
ÞRIÐJUDAGUR 14. OKTÓBER
Þetta var ótrúlegt. Aðgerðin hafði
tekist vel og nú var bara að bíða
og vona að meðgangan héldi
áfram sem lengst.
MIÐVIKUDAGUR 15. OKTÓBER
Klippt var á naflastrenginn og
hann tekinn og farið með hann í
annað herbergi. Auður hágrét og
ég stóð og hélt í höndina á henni í
hálfgerðu losti. Þetta var ekki al-
veg samkvæmt bókinni þegar
pabbinn klippir á naflastrenginn
og barnið er fært að brjósti móð-
ur sinnar og allir brosa út að eyr-
um og tárast af gleði. Við vorum
þarna tvö eftir algjörlega í lausu
lofti og með ótal spurningar í
hausnum. Er allt í lagi með hann,
er hann lifandi, andar hann, græt-
ur hann, af hverju heyrum við ekki
neitt?
FIMMTUDAGUR 16. OKTÓBER
Einn dagur liðinn frá því að litli
kom í heiminn. Nóttin var erfið.
Skrýtið að hafa hann ekki hjá okk-
ur. Áttum bæði erfitt með að sofa.
Við kíktum nokkrum sinnum um
nóttina upp á litla, hann er á gjör-
gæsludeild fyrirbura á 8. hæð.
Það er mjög erfitt að sjá hann. Í
ljósakassa með mikið af snúrum
og drasli, pínulítill og grannur.
FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER
Auður er byrjuð að mjólka sig og
því fylgja gífurlegar tilfinningar
og mikið hormónaflæði. Í hvert
sinn sem ég kem inn í sjúkrastof-
una dreg ég andann djúpt. Auður
er þá annaðhvort í miklu grátkasti
eða hlæjandi í símanum. Ég reyni
að segja henni að þetta sé allt
eðlilegt. Ég heimsótti litla nokkr-
um sinnum í gær og er smám
saman að lengja heimsóknirnar.
Ég finn að það skiptir hann miklu
máli að við séum hjá honum.
LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER
Við fengum að fara aðeins út í há-
deginu, í göngutúr og að fá okkur
að borða. Ég beið úti í bíl eftir
Auði og þegar hún kom sá hún
ekki bílinn þar sem hún gekk
framhjá mér og ég var svo ótillits-
samur að flauta og við það hrökk
hún öll í kút og fór að hágráta.
Síðan grét hún mestalla leiðina
niður í bæ. Ég var að reyna að
segja henni að það væri bara eðli-
legt … Við ákváðum að fara á stað
sem okkur leist vel á og komum
inn þar. Hann var mjög þéttset-
inn. Ca. þriggja ára strákur sat við
eitt borðið og var eitthvað að
öskra við borðið meðan við biðum
eftir að vera vísað til sætis. Það
var nóg til þess að Auður fór að
hágráta og við drifum okkur út og
leituðum að öðrum stað og fund-
um hann og var vísað til sætis.
Við vorum ekki fyrr sest en Auður
fór að gráta. Fyrir einstaka til-
viljun var þó stór stafli af serví-
ettum við hliðina á borðinu okkar
og við ákváðum að sitja áfram.
Servíettubunkinn var ca. helmingi
minni þegar við vorum búin að
borða.
AÐFARANÓTT 19. OKTÓBER
Ég fór upp til hans um þrjúleytið í
nótt og sat hjá honum í klukku-
tíma. Hann var sofandi en skynjaði
samt þegar ég kom. Ég talaði til
hans og söng einhverjar vísur og
hélt í hendurnar hans … Það er
vægast sagt mjög erfitt að sjá litla
skinnið við þessar aðstæður, og
síðan líka hvað hann er lítlll, fót-
leggurinn á honum er ekki miklu
stærri en vísifingurinn minn og þó
er ég ekki með stóra putta.
ÚR DAGBÓK PÁLS
Í FRAKKLANDI