Víkingur - 17.03.1933, Blaðsíða 10
10
V I K I N G U R
Lítil efni ínín leyfðu mér
ekki að fullnægja ferðalöng-
un minni, að hætti hinna ríku.
Ég náði mér f>ví í stöðu,
sem umferðasali fyrir verzl-
unarhús nokkurt.
Ferðaáætlun mín, sem var
gerð af húsbændum mínum,
gaf mér tækifæri til að koma
við í yfir hundrað borgum.
Það var í einni af fiessum
óhugðnæmu borgutn, sem ég
lifði hina hræðilegustu nótt lífs míns.
Til borgar fie.ssarar kom ég klukkan
sex að kvöldi. Eftir að liafa látið inn-
rita mig á gistihúsinu og fengiö mér
hressandi bað, gekk ég niður í borðsal-
inn til miðdegisverðar. Pegar lagt hafði
verið á borð fyrir mig, tók ég eftir manni nokkrum,
sern sat við borð, beint á móti mér, í hinuin enda
salsins. Svo virtist, sern ég hefði vakið sérstaka
eftirtekt hans, fiví að hann starði á mig án af-
láts. I’egar hann tók eftir að óg liorfði á hann,
brosti hann svo einkennilega, að ég varð ákaflega
skelkuð. Ég horfði strax undan. Jafnvel
fió að ég liti ekki á hann nema af hrein-
ustu tilviljun, fann ég á mér, að hann
starði stöðugt á mig. Loks olli mér augna-
ráð hans svo miklu fáti, að hönd mín
titraði pegar ég bar drykkjarglasið upp
að vörum rnér.
Ég var orðin vön frví að karlmenn
litu á mig á öllum þessum löngu ferðum
mínum, en augnaráð pessa manns var
alt öðruvísi en annara. Hin smáu og
svörtu augu hans voru eitthvað svo ein-
kennileg og skutu hatursleiftrum, eins
og hann áliti inig svarinn óvin. Ég gat
ekki skilið athygli f>á, sein liann veitti
inér og flýtti mér f>ví að ijúka við mál-
tíðina, til að sleppa sem fyrst frá þess-
uin djöfullegu augum.
Síðan gekk ég upp í herbergi mitt,
SKELF-
INGAR-
NÓTTIN
Hann kastaði henni
upp í rúmið og . . .
háttaði og tók mér blað í hönd, sem ég
hafði nýlega keypt. Pannig lá ég og las
til klukkan tíu að ég lagði mig til svefns.
Nokkrum klukkustundum síðar var bar-
ið að dyrum. Ég neri stýrurnar úr aug-
unuin og spurði: »Hver er par?« »Pað
er símskeyti til yðar, ungfrú«, var svar-
að með karlmannsrödd. — Hálf-sofandi
kveikti ég ljós, kastaði baðkápu yfir inig,
leit á klukkuna — hún var tvö — og
gekk síðan til dyra.
Eg hugsaði alls ekki út í [>að, að
petta var nokkuð undarlegur tími til að
koina símskeytum til skila. Ég opnaði
róleg dyrnar, og nm leið datt Iykillinn
úr höndum mér. 1 skelfingu ininni sá ég
að petta var alls ekki dyravörðurinn,
heldur maður sá, sem hafði athugað mig
svo einkennilega tindir borðum.