Organistablaðið - 01.11.1969, Side 1

OIU.AMSIABIADII)
2. TBL. NÓVEMBER 1969 2. ÁRG.
„U M KENNARA M í N A“
Nýlega hlustaði ég á upplestur úr „óskrifaðri skáldsögu“ og átti sá
lestur að taka aðeins nokkrar mínútur, en þegar lestrinum var lokið
var liðinn klukkutími frá því að hann byrjaði. Því ákvað ég að
fara ekki að ráðum Páls Kr. og „improvisera“ í ca. 10 mínútur,
lieldur hafa þessa sögu skrifaða og treysta þannig frekar á að geta
hætt áður en í algjörl óefni væri komið. Haukur Guðlaugsson, sem
mun liafa átt hugmyndina að því, að við stæðum upp og segðum
frá kennurum okkar og kennsluaðferðum þeirra, hefði vitanlega átt
að riða fyrstur á vaðið og segja frá sinni reynslu, og gaman hefði
ég haft að heyra hann komast frá því vegna þess, að fyrir mér er
þetta ekki svo auðvelt. Ég hef reynt að losna frá mínum kennur-
um, eflir fremsta megni, og gleyma því, sem þeir boðuðu eins og
það væri heilög og óbrigðul lög. I staðinn hef ég reynt að finna
sjálfan mig og minn eigin spila-máta. Vitanlega þýðir það ekki, að
maður liafi lítið lært af kennurum sínum, síður en svo því það, sem
hljóðfæraleikarinn kann, er að miklu leyti þeirri eða þeim kennslu-
aðferðum að þakka, sem hann hefur hlotið og áhrifum þeim, sem
hann hefur orðið fy rir frá kennurum sínum. Orgelspil hefur líklega
orðið fyrir hvað mestum umbrotum og byltingum, miðað við annan
hljóðfæraslátt, allt frá því, að barið var á nóturnar með hnefum og
fram að því, að fraseringar verða að vera svo nákvæmar, að ekki
má skakka um minnstu sveiflu, svo allt fari ekki úr skorðum eða,
að stakkatóið verður svo nákvæmt, að til furðu verður að teljast.
T- d. minnist ég eins kennara míns, sem ég var að æfa hjá verk
Ntir 0. Messiaen. Kennarinn, (sem var þýzkur) vildi hafa rétt rétt