Morgunblaðið - 23.11.2009, Blaðsíða 18

18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. NÓVEMBER 2009
✝ Sigríður M. Gísla-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. maí
1915. Hún lést á Hlév-
angi í Keflavík 13.
nóv. sl.
Foreldrar hennar
voru Gísli Gíslason
verslunarmaður, f. 5.
feb. 1892 á Valdastöð-
um í Kjós, d. 1973, og
Guðlaug Magn-
úsdóttir, f. 17. apr.
1892, frá Hólmfast-
skoti í Innri-Njarðvík,
d. 1970. Systkini Sig-
ríðar eru Gunnar Gíslason, f. 28.
nóv. 1916, d. 1994. Aðalsteinn Th.
Gíslason, f. 22. júní 1918, d. 2000, og
Petra Gísladóttir, f. 26. nóv. 1927.
1969, maki Jóhann H. Grétarsson,
þeirra barn er Þorsteinn Berg-
mann, f. 2001. 3) Gunnar G. Berg-
mann, f. 11. júní 1945, kvæntur
Önnu Gunnarsdóttur, f. 6. okt. 1942,
barn þeirra er Jóna Katrín Gunn-
arsdóttir, f. 1980, maki Tryggvi Þór
Róbertsson, þeirra börn eru Róbert
Bergmann, f. 2002, og Lilja Berg-
mann, f. 2006. Fyrir átti Gunnar
Sigríði Beníu Bergmann, f. 1965,
maki Gísli Einarsson, þeirra börn
eru Þórdís, f. 1987, Einar, f. 1989,
og Anna Katrín, f. 1993. Fyrir átti
Anna 1) Gunnar Sæþórsson, f. 1968,
maki Heiðdís Jónsdóttir, sonur
Gunnars er Alexander, f. 1990. 2)
Jóhann Axel Thorarensen, f. 1974,
maki Ásdís Björk Kristinsdóttir,
dætur þeirra eru Júlía Björg, f.
2005, og Thelma Sigrún, f. 2007.
Sigríður vann ýmis störf um æv-
ina, lengst af hjá Flugleiðum eða í
20 ár.
Útför hennar fer fram frá Kefla-
víkurkirkju mánudaginn 23. nóv-
ember og hefst athöfnin kl. 13.
Sigríður ólst upp hjá
afa sínum og ömmu,
þeim Magnúsi Magn-
ússyni f. 16. júní 1863,
d. 24. sept. 1943, og
Beníu Sigríði Ill-
ugadóttur, f. 22. maí
1870, d. 12. sept. 1943
í Hólmfastskoti í
Innri-Njarðvík.
Sigríður giftist 20.
maí 1938 Þorsteini
Bergmann, f. 14. júní
1914, d. 2003. Þau
slitu samvistir. Börn
Sigríðar og Þorsteins
eru 1) Magnús Bergmann, f. 14. apr-
íl 1943. 2) Sigurður Bergmann, f. 14.
apríl 1943, d. 27. des. 1990. Dóttir
hans er Helga Fanney Bergmann, f.
Elskuleg amma mín er fallin
frá. Að hugsa til þess að hún sé
ekki lengur inni á Hlévangi er erf-
itt. Þangað var gott að koma,
drekka með henni kaffi og fá sér
nammi. Hún var algjör sælgæt-
isgrís og því var alltaf til nammi
hjá henni. Börnin mín voru fljót að
átta sig á því að hjá Siggu ömmu
fengju þau alltaf nammi, þó að ég
segði nei.
Það var gott að vera í kringum
ömmu. Hún hafði góða nærveru,
talaði aldrei illa um neinn. Stund-
um sat ég hjá henni og við þögð-
um, enda báðar lítið fyrir að tala.
Að koma til hennar þegar hún
átti heima á Sólvallagötunni var
skemmtilegt. Hún að leggja kapal
og ég að horfa á Tomma og Jenna.
Oftar en ekki spilaði hún við mig
eða kenndi mér að leggja kapal.
Það var gott að vita af ömmu í
næsta húsi þegar ég var í Myllu-
bakkaskóla. Í löngu frímínútunum
hljóp ég yfir til hennar og fékk
peninga til að kaupa mér pulsu og
franskar.
Hún var alla tíð mikil pjattrófa.
Heimili hennar var ávallt snyrti-
legt sem og hún sjálf. Hún fór
ekki úr húsi nema vel tilhöfð. Í
einu orði sagt glæsileg kona enda
var hún kölluð Sigga sæta á sínum
yngri árum.
Að lokum vil ég þakka starfs-
fólki Hlévangs fyrir frábæra
umönnun og hlýju í hennar garð.
Elsku besta amma mín
sem náðir svo mörgum árum
ég sakna þín, ég sakna þín
og kveð þig með mörgum tárum.
Þín
Jóna Katrín.
Í dag verður elsku amma mín
lögð til hinstu hvílu. Mér er þungt
í brjósti að horfa á eftir henni og
er ég ekki ein um það. Hún Sigga
amma átti 3 einstaka syni, þá Sig-
urð, Magnús og Gunnar en því
miður náði ég aðeins að kynnast
tveimur þeirra. Ég hef svo margar
góðar minningar um þig, amma,
og munu þær varðveitast til ókom-
inna ára. Þó ég hafi aðeins fengið
16 ár með þér munu þau ár aldrei
gleymast.
Aldrei var langt í hláturinn í
kringum þig. Þú hafðir svo
skemmtilegan orðaforða og sitja
enn orð í mér sem þú sagðir þegar
ég var ung. Þú varst hinn mesti
sælkeri sem ég hef kynnst. Þótti
okkur vinkonunum fátt skemmti-
legra en að kíkja á Vinaminni og
gæða okkur á nýjasta kexinu og
kökum, aldrei fór maður svangur
frá þér. Maður lærði alltaf eitt-
hvað nýtt eftir heimsókn hjá þér,
hvort sem það var bátur úr blaði
eða kapall. Aldrei leiddist manni
hjá þér, það var spilað, skoðaðar
Járngerðarstaðarættarbækurnar
eða legó.
Eins erfitt og það er að horfa á
eftir svona yndislegri manneskju
þá hefjum við öll núna nýjan kafla
í okkar lífi og varðveitum allar
bestu minningarnar um elsku
ömmu.
Að lokum er ég með vísu sem
passar svo vel við þig. Hún hljóðar
svona:
Þú varst alltaf svo flott og fín
með bros og rjóðar kinnar.
Þú varst ávallt góða, góða
amma mín
gimsteinn þjóðarinnar.
Með söknuði og þakklæti fyrir
góðu stundirnar,
Anna Katrín Gísladóttir.
Elsku besta amma mín,
ávallt glæsileg og fín,
minningar um þig geymi,
þó táraflóðið frá mér streymi.
Á besta stað ertu nú komin,
drottinn segir ávallt „Velkomin“.
Elsku amma, ég kveð þig um
stundir.
Þar til verða endurfundir.
Elsku amma, ég vil þakka fyrir
allt sem þú varst mér, sakna þess
að komast ekki til þín í heimsókn
og sjá fallega brosið þitt.
Þín,
Þórdís Gísladóttir.
Ég man fyrst eftir mér hjá
ömmu þegar hún var að baða mig,
hún hélt á mér í handklæði og setti
mig alltaf á eldhúsborðið og þar
var dúllað við mig, neglur klipptar
og síða þykka hárið mitt greitt,
sem hún var alltaf að dást að. Ég
var alin upp hjá henni meira og
minna frá 2ja ára aldri, líkt og hún
sem var hjá Beníu ömmu sinni og
Magnúsi afa sínum í Hólmfastskoti
í Innri-Njarðvík, þetta var báru-
járnsklæddur torfkofi og þar
standa enn tóftir við tjörnina,
Þar leið henni ömmu best. Hún
talaði alltaf mikið um þau hjónin,
hún mikill kvenskörungur og hann
léttur á fæti, ekki lengi að hlaupa
út í Keflavík ef eitthvað vantaði. Á
kvöldin las afi hennar Passiusálm-
ana og sagðar voru sögur.
Hún amma var svo mjög heil
kona, sagði aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann og var svona
dæmalaus íslensk kona, saumaði út
og handlagin með saumavélina.
Ung að árum eða um tvítugt höfðu
hún og vinkona hennar leigt her-
bergi (á horni Norðfjarðargötu og
Vallargötu) sem þær bjuggu í og
voru með saumastofu. Þessi vin-
kona hennar var kölluð Helga
fagra og amma Sigga sæta. Hún
eignaðist 3 syni, þá Sigurð, Magn-
ús og Gunnar. Sigurður fórst af
slysförum á varðskipinu Tý aðeins
47 ára gamall, blessuð sé minning
hans.
Þegar ég var 11 ára fór ég í
fyrstu Glasgow-ferðina mína með
henni ömmu minni og urðu þær
nokkuð margar, sú síðasta þegar
hún var orðin 75 ára, Þessar ferðir
voru alltaf tilhlökkunarefni og
margs að minnast, það voru líka
allar ferðirnar í Ölfusborgir sem
við fórum ásamt fleira góðu fólki.
Ég þakka starfsfólki Hlévangs,
þar sem hún eyddi síðustu árunum
sínum, fyrir alla þá væntumþykju
og alúð sem það sýndi ömmu
minni. Ég þakka henni elsku bestu
ömmu allt sem hún var mér og
mínum börnum og það góða vega-
nesti sem hún gaf mér, ég var
einstaklega heppin að eiga hana
að. Megi verkurinn í brjósti okk-
ar fljótt breytast í ljúfar minn-
ingar.
Þín,
Sigríður Benía.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Nú er heiðurskonan Sigríður
Gísladóttir látin. Sigríður var alin
upp hjá móðurforeldrum sínum á
Hólmfastskoti í Innri-Njarðvík,
þeim Beníu Illugadóttur og
Magnúsi Magnússyni. Átti hún í
fyrstu að vera þar í stuttan tíma,
en amma hennar hélt fast í að
hafa hana áfram. Átti hún mjög
góðar minningar þaðan og þótti
vænt um þann stað.
Ég kynntist syni hennar Sig-
urði Bergmann árið 1968, þegar
við vorum samskipa á Brúarfossi.
Saman eignuðumst við einkadótt-
urina Helgu Fanneyju. Mér var
strax vel tekið af fjölskyldu hans
og fórum við oft í heimsókn til
Keflavíkur. Eftir að móðir mín
fór í heimsókn til Sigríðar, sagði
hún; mér finnst hún eins og
Keflavíkursól. Sigríður var mjög
gjafmild. Hún vann hjá Icelandair
að útbúa mat í flugvélar, og fór
stundum í innkaupaferðir til Glas-
gow. Þá keypti hún jólagjöf
handa dóttur minni og lét sig
ekki muna um að kaupa falleg föt
handa mér í leiðinni. Hún var sér-
staklega lagin við að laga og
skreyta kökur. Bakaði hún fyrir
okkar heimili í mörg ár. Magnús
sonur hennar fór á hverjum degi
að heimsækja móður sína á Hlév-
ang. Var sérlega hlýtt samband á
milli þeirra. Ég kveð Sigríði með
þakklæti og virðingu.
Ingibjörg Larsen.
Við sem fengum að njóta ná-
vistar Siggu móðursystur minnar
berum nú söknuð í brjósti. Sigga
var yndisleg kona sem gott var að
koma til. Fjölskylda mín gleymir
seint öllum kræsingunum sem á
borð voru bornar bæði á Sólvalla-
götunni og síðan Vinaminni.
Strákarnir tala ennþá um brún-
tertuna sem var hvergi eins og
hjá Siggu frænku.
Frænka mín var glæsileg kona
og alltaf vel til höfð. Síðustu fimm
árin hefur hún dvalist á Hlévangi
við frábæra umönnun. Nú er
langri ævi lokið og hún sjálfsagt
hvíldinni fegin. Móðir mín saknar
yndislegrar systur og biður fyrir
saknaðarkveðjur og þakkir fyrir
allt sem hún var henni. Elsku
Maggi, Gossi og fjölskylda, við
sendum ykkur hugheilar saknað-
arkveðjur vegna fráfalls elsku
frænku minnar.
Guðlaug og fjölskylda.
Sigríður Margrét
Gísladóttir
✝ Þórunn Sigurð-ardóttir fæddist að
Hjalla í Ölfusi 26. maí
1915. Hún lést að
Hrafnistu í Reykjavík
16. nóv. sl. Foreldrar
hennar voru Sigurður
Steindórsson bóndi að
Hjalla í Ölfusi og kona
hans Arndís Jónsdóttir
húsfreyja. Þórunn var
elst 6 systkina sem eru
Jón, Sigurlaug, Ása,
Magnús og Haraldur
og lifa Ása og Magnús
systur sína.
Þórunn giftist Guðmari Stef-
ánssyni frá Götu í Hrunamanna-
hreppi árið 1946. Eignuðust þau 2
börn Sigurð og Árdísi. Sigurður
kvæntist Kristínu Óskarsdóttur en
þau skildu. Eignuðust þau 3 börn,
Inga Þór, Pétur og Þórunni, en fyrir
átti Kristín soninn Einar Hansson
sem Sigurður gekk í föðurstað. Sig-
urður lést árið 2007. Árdís Guðmars-
dóttir kvæntist Einari
Jónassyni, eignuðust
þau 3 börn, Guðmar,
Sigríði og Einar Örn.
Einar maki Árdísar
lést í maí á þessu ári.
Samtals eru barna-
barnabörn Þórunnar
17 talsins.
Þórunn og Guðmar
hófu búskap að Ásvegi
11 í desember 1945 og
bjuggu þar allan sinn
búskap.
Þórunn var heima-
vinnandi hluta af ævi
sinni en starfaði um tíma hjá Slát-
urfélagi Suðurlands, Hjúkr-
unarskóla Íslands og Hrafnistu í
Reykjavík, við matreiðslu og umönn-
un.
Síðustu æviár Þórunnar dvaldi
hún að Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Þórunnar fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 23. nóvember, og hefst
athöfnin kl. 15.
Á fögrum haustdegi lauk Tóta mín
lífshlaupi sínu, langri ævi lokið, land tek-
ið „þar sem tíminn sefur“.
Tóta var hjartahlý kona, viðkvæm í
lund og tilfinningarík. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á málefnum líðandi
stundar en var aldrei ósveigjanleg í um-
ræðu. Ættingjum sínum og vinum sýndi
hún kærleika og umhyggju. Þegar sorg-
in knúði dyra og áföllin dundu yfir sýndi
hún hugarró, sá alltaf sólina og átti von-
ina.
Að leiðarlokum þakka ég Tótu minni
hjartanlega fyrir vináttu, trygglyndi og
elsku sem hún sýndi ætíð mér og fjöl-
skyldu minni. Ég kveð hana með ljóðinu
Lofsöng eftir skáldið Einar Braga og
votta dóttur hennar, Árdísi og allri fjöl-
skyldunni mína dýpstu samúð og bið
þeim blessunar.
Ég dái runna
sem roðna undir haust
og standa réttir
þótt stormana herði
uns tími er kominn
að láta laust
lauf sitt og fella
höfuð að sverði.
(Einar Bragi.)
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Nú hefur hún Tóta mín, eins og ég hef
alltaf kallað hana Þórunni Sigurðardótt-
ur, kvatt þennan heim. Tóta og Guðmar
voru nágrannar foreldra minna þegar
ég fæddist og börnin þeirra, Sigurður og
Árdís, urðu mínir bernskuvinir. Við Tóta
héldum áfram sambandi hvor við aðra
alla tíð og hún hefur átt alveg sérstakan
sess í hjarta mínu.
Tóta var einstök gæðakona sem vildi
öllum vel og mátti ekkert aumt sjá. Hún
var afskaplega myndarleg húsmóðir,
hvort sem var í matargerð og bakstri
eða fatasaumi og hannyrðum. Hún vildi
hafa allt vandað sem hún gerði og einnig
allt sem í kringum hana var. Henni var
mjög umhugað um að garðurinn hennar
á Ásveginum væri vel hirtur og sinnti
honum vel á meðan hún hafði heilsu til –
allt varð að vera eins og best varð á kos-
ið.
Þegar Tóta var búin að vera ekkja í
mörg ár og fann að hún gat ekki heilsu
sinnar vegna annast lengur heimilið og
garðinn sinn eins og hún kaus að gera
best, þá ákvað hún að nú væri tímabært
að fara á Hrafnistu. Ég man þegar hún
sagði mér frá þeirri ákvörðun sinni og
hún bætti því við að hún hefði fyrir löngu
sótt um og kviði því ekki að fara þangað
því hún hefði unnið þar sjálf og vissi að
það væri svo vel hugsað um fólkið þar.
Fyrst þegar ég kom að heimsækja
hana Tótu á Hrafnistu þá brá mér að
koma inn í herbergið hennar. Það var
uppi í risi, svo pínulítið að fyrir utan
rúmið og kommóðu þá var bara pláss
fyrir stólinn hennar, en gestir gátu feng-
ið sér sæti á rúminu. Ég minntist á það
við hana að herbergið væri nú ekki stórt.
Þá sagði hún brosandi: „Þetta er bara al-
veg ágætt og það eru allir svo góðir við
mig hérna og vilja allt fyrir mig gera.“
Seinna þegar hún var komin í ágætlega
rúmgott herbergi á fyrstu hæðinni þá
lýsti ég yfir ánægju með að það færi nú
betur um hana hér. Þá sagði hún af
sinni alkunnu hæversku: „Ég var nú
ekkert að biðja um þetta og leið bara
ágætlega þar sem ég var.“ Þetta lýsir
henni Tótu minni svo vel. Nægjusemi
og þakklæti voru hennar einkenni. Hún
talaði um það í hvert skipti sem við hitt-
umst hvað allir væru góðir við sig, fjöl-
skyldan, vinir og starfsfólkið á Hrafn-
istu – allir voru svo góðir. Það er ekkert
skrýtið að allir hafi verið góðir við hana
Tótu mína því hún var sjálf svo góð við
alla.
Það var henni mikið áfall þegar hún
missti hann Sigurð einkason sinn af
slysförum og síðan Einar tengdason
sinn sem henni þótti mjög vænt um.
Þegar við hittumst síðast var hún
orðin mjög bogin og gekk við göngu-
grind. Hún hafði verið frekar slöpp um
morguninn, en samt var ekki við annað
komandi en að ganga með mér ganginn
á enda og alveg út á tröppur til að
kveðja mig þar.
Ég fékk það hugboð að þetta yrði í
síðasta sinn sem við hittumst og það
varð raunin.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn, Tóta
mín, og þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar okkar og fyrir það hvað þú
varst mér alltaf góð.
Ég bið Árdísi og öðrum í fjölskyld-
unni Guðs blessunar og votta þeim
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Þórunnar Sig-
urðardóttur.
Ragna Kristín Jónsdóttir
(Didda).
Stjúpmóðir mín Þórunn Sigurðar-
dóttir hefur lokið hérvistarskeiði sínu
og það með sóma. Hún var sátt við lífið
en var tilbúin að fara.
Það streyma fram minningar um
mæta konu, þetta verða kveðjuorð mín
með þakklæti fyrir samferðina.
Tóta var alin upp á kirkjustaðnum
Hjalla í Ölfusi, þar sem var snyrtileg og
falleg umgengni bæði úti og inni. Hún
sem elsta systirin tók snemma þátt í
heimilisstörfum á barnmörgu heimili,
þar sem alltaf var margt fólk og mikill
gestagangur. Í vöggugjöf hlaut hún
dugnað og umfram allt samviskusemi.
Hún lét ekki mikið á sér bera en var
alltaf ljúf, traust og góð.
Tóta var pabba mínum dásamlega
góð eiginkona. Samband þeirra ein-
kenndist af gagnkvæmri ást og virð-
ingu. Þegar heilsu pabba hrakaði gerði
hún allt sem í hennar valdi stóð til að
bæta líðan hans. Virðing mín og þakk-
læti eru takmarkalaus. Systkinum mín-
um var hún yndisleg móðir og hlúði að
þeim af ósérhlífni.
Tóta var einhver sú besta manneskja
sem ég hef kynnst. Hún ræktaði garð-
inn sinn og vináttuna, lét sér annt um
hag ættingja sinna og vina, mætti öllum
með jákvæðu viðmóti.
Guði séu þakkir fyrir hana Tótu
mína og að hún fékk hægt andlát 94 ára
gömul. Það er gulls ígildi að eiga góða
stjúpmóður og vin.
Samúðarkveðjur frá okkur öllum,
börnum mínum og fjölskyldum þeirra.
Helga Guðmarsdóttir.
Þórunn
Sigurðardóttir