Skólablaðið - 01.02.1956, Blaðsíða 27

- 106 -
Eldvagn sólar
er löngu hættur að sjást,
enda oltinn af vegi háloftanna
ofan í forarkeldu eilífs myrkurs
og bíður þar kranabíls morgunroðans,
sem mun hann uppdraga
til fantaaksturs næsta dags.
í bláum skugga næturinnar
sit eg á grágrýtissteini,
ég Símon Sveinsson,
sálmaskáld með meiru
og lifi mig inn í stemningar stundarinnar.
Langt utan upphafs og endis,
tíma og rúms, lífs og dauða,
sit ég á grágrýtissteini
og horfi ut í himinhvolfið
þar sem ég svíf
óháður öllum lögmálum nátturunnar.
Bull.
Ekki er hægt að yrkja
atómljóð á svona steini,
svona gömlum gráum steini.
Syngjum því nætursálma
sannliga að venju lanz :
Byrjar að breima og mjálma
bröndóttra katta fans
og stássligan stígur dans.
Slíkir virðast mér sætir söngvar,
þótt sumir ætli þá hræðilega.
(Accusativus cum infinitivo
er þetta setningarfræðilega. )
NÚ er komið nóg af rími.
Nú fer ég að leita að hrími
í skegginu á Skalla-Grími.