Morgunblaðið - 04.01.2010, Blaðsíða 25
Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. JANÚAR 2010
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma, langamma og
langalangamma,
ÁSTA JÓNSDÓTTIR,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni sunnudaginn
20. desember, verður jarðsungin frá Laugarnes-
kirkju þriðjudaginn 5. janúar kl. 15.00.
Óskar Sigurðsson, Brynja Kristjánsson,
Hörður Sigurðsson, Svala Birgisdóttir,
Gunnar Sigurðsson, Anne-Marie Sigurðsson,
Marta Guðrún Sigurðardóttir, Magnús Sigsteinsson,
Jón Sigurðsson, Margrét Einarsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.
að hann vildi reyna sig í frétta-
mennsku. Hann var 28 ára glæsi-
menni með blik í auga, vel menntað-
ur, hógvær og kurteis. Hann hafði allt
til að bera. Hrafnkell var sá fyrsti
sem ég réð til starfa eftir að ég varð
íþróttastjóri á Ríkisútvarpinu. Í ljós
kom að hann bjó yfir óvenju mikilli
þekkingu á íþróttum og íþróttasögu.
Hann var sérlega hæfileikaríkur, tók
starfið fumlausum tökum, óx með
hverju verki og varð hvers manns
hugljúfi.
Þegar ég hætti föstum störfum á
Ríkisútvarpinu sumarið 2007 bauðst
Hrafnkatli starf íþróttastjóra. Hann
hafði áhyggjur af atburðarásinni og
tók fyrst við eftir að við höfðum rætt
málið í mikilli hreinskilni. Við unnum
næstu 15 mánuði mikið og náið saman
við undirbúning, skipulagningu og út-
sendingar Ólympíuleikanna í Peking.
Útsendingar sjónvarpsins frá Peking
voru meiri og fjölbreyttari en áður.
Skipulag dagskrár, útsendinga og
vinnu var flóknara en nokkru sinni.
Þetta starf gekk hnökralaust og
glæsilega. Hrafnkell var skemmtileg-
ur. Hann sagði sögur, renndi í fer-
skeytlur og limrur, gat líka búið þær
til. Hann var svo mikill húmoristi að
maður gat fengið harðsperrur í mag-
ann. Honum lét sérlega vel að herma
eftir. Hann tók Bjarna Fel betur en
aðrir og hálftíma þáttur í rútunni frá
Álfsnesi til Reykjavíkur um árið
gleymist seint. Eftir valda kafla úr
eftirminnilegum fótboltaleikjum lýsti
kappinn aksturslagi bílstjórans um
stræti og torg eftir öllum kúnstarinn-
ar reglum.
Keli var líka söngvinn og hafði
góða rödd. Hann ætlaði að koma í
karlakórinn, það var ekki spurning
hvort, heldur bara hvenær. Þegar
okkur leiddist þokan í Peking töldum
við í íslensk einsöngs- og kórlög. Við
sungum gjarnan ljóðið fagra; Í fjar-
lægð, sem kappinn kunni frá orði til
orðs. Síðustu orðin í ljóði eru áleitin
nú: „Þú fagra minning eftir skildir
eina, sem aldrei gleymist meðan lífs
ég er.“
Samstarf, samvera og sameiginleg
áhugamál leiddu til góðrar vináttu.
Hrafnkell var virkur félagi í Stang-
veiðiklúbbi Rúv og haustið 2008 upp-
lifðum við saman í Tungufljóti
stærstu ævintýri beggja í sjóbirtings-
veiði. Við háfuðum boltafiska hvor
fyrir annan. Við ortum vísur og
stundum fylgdi hundurinn minn hon-
um frekar en mér. Við áttum sameig-
inlegt að vera ekki miklir laxveiði-
menn, ekki enn. En sjóbirtingur er
líka miklu merkilegri fiskur.
Andlát Hrafnkels Kristjánssonar
er mikil harmafregn, en minning lifir
um góðan dreng sem var öðrum
hvatning og fyrirmynd. Megi allar
góðar vættir styrkja og styðja Guð-
ríði og börnin, bróður, foreldra og
ástvini alla. Hrafnkell hefur kveðið
dyra á nýjum stað. Nú verða ekki
vandræði með íþróttalýsingar í efra
og þar verður örugglega glatt á
hjalla.
Kæri vinur, takk fyrir allt og allt.
Samúel Örn Erlingsson.
Það er með miklum söknuði sem
við félagarnir setjumst niður og skrif-
um hinstu kveðju um þig, Hrafnkell
vinur okkar. Okkur finnst í raun
óraunverulegt að skrifa minningar-
grein um þig, svo langt fyrir aldur
fram ertu tekinn frá okkur.
Okkur verður hins vegar hugsað til
allra góðu stundanna sem við áttum
saman. Þær eru ófáar sumarbústaða-
ferðirnar, ferðalögin, körfuboltast-
undirnar, spilakvöldin, golfhringirn-
ir, fótboltaæfingarnar, sem við áttum
saman.
Við kynntumst fyrst í gegnum fót-
boltann hjá FH þegar við vorum litlir
guttar. Þú varst tveimur árum yngri
en við og þar af leiðandi vorum við
aldrei saman í flokki, ekki fyrr en í
meistaraflokki, en samt tókst okkur
að bindast ákveðnum vinaböndum
snemma. Svo nokkrum árum seinna
þegar þú og Gurrý byrjuðuð að vera
saman þá varst þú kominn inn í okkar
innsta vinahóp. Við áttum ógleyman-
legar stundir, þar sem þú varst ávallt
hrókur alls fagnaðar.
Minnumst við allra fimmaura-
brandaranna, „besser wisser“-hátta-
lagsins og hvernig þér ávallt tókst að
snúa aðstæðum upp í grín.
Snemma sýndir þú mikla takta á
knattspyrnu- og handboltavellinum,
margfaldur Íslandsmeistari í hand-
og fótbolta. Þið frændur, þú og Orri
voruð með mestu keppnismönnum
okkar tíma í FH. FH-ingur varstu í
húð og hár og sannur Liverpool aðdá-
andi. Ósjaldan áttum við líflegar um-
ræður um fótboltann, en þú varst þó
vel að þér um allar íþróttir. Það má
með sanni segja að þú hafir fengið að
starfa við þitt draumastarf.
Við minnumst allra sumarbústaða-
ferðanna með öllum vinahópnum,
Trivial Pursuit-keppnanna, þar sem
stelpurnar áttu ekki séns því við vor-
um með þig í liði. Var aðalmálið að
vera með þér í liði þar sem það bókaði
hagstæð úrslit. Einhvern veginn
tókst þér að vita og muna allt milli
himins og jarðar, hluti sem skiptu
máli og aðra sem engu skiptu, að okk-
ur fannst. Á ferðalögum gastu þulið
upp landamerki, sögur af stöðum, og
ef þú þekktir ekki söguna þá hefur þú
sennilega skáldað hana upp fyrir okk-
ur, víðfróðari mann var varla hægt að
finna. Í þessum ferðum fórum við ófá
skiptin í göngur, iðulega fékkstu við-
urnefnið fjallageitin enda mikill
áhugamaður um útivist og útiveru.
Við minnumst fjölda stunda í mat-
arklúbbnum og fór matargerðarlistin
ekki framhjá þér, betri grillara er
vart hægt að finna. Síðasti klúbbur
var einmitt haldinn heima hjá ykkur
Gurrý með indversku þema þar sem
þið voruð meira að segja búin að
dressa ykkur upp í indverskum stíl.
Við minnumst tveggja golfferða,
þar sem þið feðgar voruð saman.
Þessar ferðir voru ógleymanlegar og
alltaf mjög létt yfir mannskapnum,
við vorum að leggja drög að annarri
slíkri ferð til Spánar. Tókst þér að
upplifa draum allra golfara að fara
holu í höggi enda meira en liðtækur
golfspilari.
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku Hrafnkell, hvíl þú í friði.
Okkur langar til að votta Gurrý,
Atla, Þóru, Bryndísi, Kristjáni og
Ólafi, bróður þínum, okkar innileg-
ustu samúð, megi guð styrkja ykkur í
sorginni.
Hafþór og Róbert.
Við Keli kynntumst sem samherjar
í unglingalandsliði í knattspyrnu. Það
var auðvelt að kynnast honum, jafn-
vel fyrir feiminn strák lengst utan af
landi því hann bar það óvenjuaugljós-
lega með sér að vera hinn mesti öð-
lingur sem tók sig ekki of alvarlega.
Fljótlega vakti athygli mína að hann
vissi allt um íþróttir og skipti engu
hvort um var að ræða nöfn, afrek,
staði eða ártöl. Kom það mér því ekki
á óvart að hann ætti eftir að enda í
starfi íþróttafréttamanns, og skila því
með einstökum sóma.
Vinátta okkar náði aldrei sérlega
nánum stalli en það fór alltaf ákaflega
vel á með okkur er við rákumst hvor á
annan. Ófáir brandarar fuku og einn-
ig var hann að hjálpa mér lítillega við
ákveðið verkefni, síðustu mánuði.
Ekki þurfti að spyrja að því að hann
var boðinn og búinn í það, þó að hann
hefði engan persónulegan ávinning
af. Ég fékk jafnvel á tilfinninguna að
hann hefði meiri áhuga á því en ég
sjálfur að koma því í höfn.
Ég þekki Kela líklega ekki jafn vel
og margir aðrir sem skrifa hér, en
langar að lýsa minni upplifun af hon-
um í fáum línum, sem fyrst og fremst
var af knattspyrnumanninum. Góður
vinur minn, sem tilkynnti mér að bar-
áttunni væri lokið, minnti mig á atvik
sem við Keli áttum saman á vellinum,
jafnvel þó að við værum mótherjar.
Það atvik finnst mér lýsa honum og
þeim húmor sem við deildum ágæt-
lega. Við mættumst þá í mikilvægum
2. flokks leik í Kaplakrika. Keflvík-
ingar byrjuðu með boltann og ég fékk
hann strax. Tóku sumir félaga minna
andköf, þegar ég sendi hann rakleiðis
yfir á vallarhelming FH-inga, beint á
mótherja, sem auðvitað var Keli. Þeir
klóruðu sér svo nokkrir vel í hausnum
þegar Keli sendi hann beint á mig aft-
ur. Þetta var þá ákveðið okkar á milli
í upphitun, sem smákrydd í tilveruna
og er ágætis dæmi um þann kost sem
ég tel hafa verið áberandi hjá honum,
ekki síst í íþróttafréttamennskunni,
að geta blandað saman gamni og al-
vöru. Ekkert vantaði upp á baráttuna
og sigurviljann í viðkomandi leik, þó
svo að við hefðum byrjað hann á
þennan hátt. Keli var sannur og dríf-
andi baráttujaxl af gamla skólanum,
sem hlífði sér ekki og lét vel í sér
heyra inni á vellinum, alltaf á þeim
nótum sem var samherjunum til
hvatningar. Skyldi einhver efast um
að Keli hefði leikið knattspyrnu af
eldmóði, hjarta og sál fyrir sitt félag,
bendi ég viðkomandi á að leita uppi
myndband af fyrsta meistaraflokks-
marki hans í Kaplakrika og skoða
hvernig hann fagnaði því.
Sjaldan vakna upp jafn margar
spurningar hjá manni um lífið og til-
veruna og þegar afbragðsmenn á
borð við Kela eru hrifsaðir frá okkur,
löngu áður en þeir ná sínum besta
aldri. Svona atburðir minna okkur
hin á að reyna að gera það besta úr
hverjum einasta degi því grunlaus
gætum verið að upplifa okkar síðustu
stundir. Maður skyldi ekki taka
nokkurn einasta hlut sem sjálfgefinn.
Fjölskyldu og vinum Kela sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin lifir um góðan dreng.
Eysteinn Hauksson.
Manni verður orða vant við svip-
legt fráfall Hrafnkels Kristjánssonar
og fallast hendur. Hvernig getur það
gerst að vera grandalaus á ferð og fá
skyndilega bíl fljúgandi í gegnum
framrúðuna? Þetta er eins og að
verða fyrir loftsteini. Mér finnst mér
skylt að hripa nokkur orð um einn
ljúfasta og skemmtilegasta sam-
starfsmann sem ég minnist allt frá
því er ég sá um íþróttafréttir Sjón-
varpsins 1970-76 og gegndi þá því
starfi sem Hrafnkell gegndi þegar
kallið kom eins og þruma úr heiðskíru
lofti.
Hrafnkell var hógvær hæfileika-
maður, til dæmis búinn fágætum
hæfileikum til að létta þeim lund sem
í kringum hann voru. Ég kom eitt
sinn að honum þar sem hann var að
leika sér að því hvernig það myndi
hljóma ef Bjarni Felixson lýsti leikn-
um sem hann var með í klippiborðinu.
Ég minnist þess enn að mér varð illt í
maganum af hlátri – nokkuð sem
kemur sjaldan fyrir mig.
Starf íþróttafréttamanna er oft
ekki metið að verðleikum en þó er það
svo að mínum dómi að það starf er
besti skóli sem hægt er að fá í frétta-
mennsku. Og það mátti binda miklar
vonir við Hrafnkel á vettvangi sjón-
varpsins, vonir sem grimm örlög hafa
slökkt. En minningin lifir hjá þeim
sem nú harma örlög góðs drengs og
þakka fyrir að hafa fengið að kynnast
honum. Djúpur samúðarhugur
margra er nú hjá ástvinum hans sem
syrgja og sakna sárt. Guð styrki þá.
Ómar Ragnarsson.
Kæri Hrafnkell.
Hugurinn reikar og minningarnar
rifjast upp ein af annarri. Við fjöl-
skyldan erum svo lánsöm að hafa átt
þig fyrir vin. Fjölskyldan er okkar líf
og yndi og alltaf var sama tilhlökk-
unin að hitta þig. Ræða um tuðru-
spark, golf, veiði eða bara að gera
gott þras. Rökfastur og ákveðinn,
eins og alfræðiorðabók þegar að
spilaleikjum kom.
Okkur er sérstaklega minnisstæð
heimsóknin til ykkar Gurrýjar til Ala-
bama það var einstakt ævintýri.
Brosandi út að eyrum í rigningunni á
Hockenheim í þýskalandi, í essinu
þínu á golfvellinum í Tungudal eða á
bökkum Laxár í sumar sem leið, ekki
vantaði kraftinn eða áhugann.
Minningarnar eru margar og góð-
ar. Við biðjum góðan guð að blessa
þig Hrafnkell, þú verður alltaf hluti af
okkar tilveru sem og fjölskyldan þín
sem er okkur svo kær. Við söknum
þín óendanlega mikið og munum
heiðra minningu þína svo lengi sem
við lifum.
Elsku Gurrý, Atli og Þóra. Við
elskum ykkur af öllu hjarta og biðjum
guð og góða vætti að styðja okkur öll í
þessari miklu sorg.
Haraldur J. Baldursson,
Elfa Stefánsdóttir og fjöl-
skylda.
Hrafnkell Kristjánsson var ein-
stakur maður. Þegar ég hóf störf á
íþróttadeild RÚV í maí tók Hrafnkell
mér opnum örmum. Mér varð strax
ljóst að við yrðum ekki bara sam-
starfsfélagar heldur einnig vinir.
Hann hafði svo hlýja nærveru, alltaf
brosandi og hafði yndi af því að segja
manni lélega brandara, sem maður
gat ekki annað en hlegið af, því þeir
voru svo aulalega lítið fyndnir.
Keli bar virðingu fyrir mér sem
samstarfsmanni frá fyrsta degi, sýndi
mér áhuga og lét mig finna að við
værum algjörlega jafnir, þó hann
væri búinn að vinna í Efstaleitinu
fimm eða sex árum lengur en ég sjálf-
ur. Ég notaði það líka óspart að leita
til Hrafnkels meðan hann var í sum-
arfríi, þegar ég þurfti ráðleggingar
varðandi eitthvað í vinnunni eða lá
eitthvað á hjarta. Hann var bæði
fljótur að svara tölvupóstunum og gaf
sér góðan tíma að spjalla við mig í
símann. Keli var heldur ekki spar á
hrósið þegar maður átti það skilið.
Eiginleiki sem alltof fáir hafa. Öllum
hugmyndum sem ég kom með, tók
hann vel og var duglegur við að
hjálpa mér við að útfæra þær eða
bæta þær.
Þó ég hafi aðeins fengið að vinna
með þér í sjö mánuði, þá var sá tími
mikill skóli og algjör forréttindi. Þú
reyndist mér líka afskaplega vel og
varst ótrúlega góður vinur. Það var
líka alltaf létt í kringum þig og alltaf
til í eitthvað djók. Núna um miðjan
desember var til dæmis mjög
skemmtilegt þegar ég, þú og Hjörtur
breyttum öllum stillingum í tölvunni
hans Jónatans og fiktuðum í vinnu-
símanum hans. Bara af því hann hafði
hengt upp stöðuna í ensku úrvals-
deildinni í knattspyrnu fyrir framan
okkur, og strikað sérstaklega undir
Liverpool. Lífið á íþróttadeildinni
verður tómlegt án þín, og margt sem
mun minna á þig. „Þeir deyja ungir
sem guðirnir elska,“ segir einhvers
staðar. Það er engin sanngirni eða
réttlæti fólgin í þeim orðum og að þú
sért farinn frá okkur. En eitt er víst,
að það var ekki nokkrum manni illa
við þig, Hrafnkell. Þú varst óumdeild-
ur maður, allir sem höfðu samskipti
við þig, kunnu vel við þig, og það eru
góð eftirmæli. Við munum alltaf
sakna þín!
Gurrí, Atli, Þóra, Óli og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir. Missir ykkar er mik-
ill og svo sár. Guð veri með ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Þorkell Gunnar Sigurbjörnsson.
Framan af unglingsárunum vorum
við Hrafnkell kunningjar en svo
breyttist það þegar við urðum bekkj-
arfélagar haustið ’93, þá urðum við
vinir. Hrafnkell féll eins og flís við
rass inn í þann litla kjarna sem hafði
myndast árið áður þegar ég og fleiri
hófum brokkgenga ferð okkar til
mennta í MR. Flest var ungum
mönnum ofar í huga en námið. Við
urðum þó fjandi góðir í Trivial Pursu-
it og ég gleymi seint hvernig Hrafn-
kell gat talið upp sýslur, firði, dali og
krummaskuð sem ég hef enn ekki
fundið á landakorti, sem og ótrúleg-
ustu smáatriði úr heimi íþróttanna.
Hrafnkell var athugull, eftirtektar-
samur, minnugur og fljótur að hugsa,
eiginleikar sem gögnuðust honum í
starfi og gerðu hann jafn fyndinn og
skemmtilegan og hann var. Hrafn-
katli var eðlislæg sú list að fíflast á
ábyrgan hátt, án þess að særa nokk-
urn mann og réttum megin við sið-
ferðislínur. Það var alltaf gaman að
hitta Hrafnkel, eftir því sem við elt-
umst, þroskuðumst og skyldunum
fjölgaði fækkaði að sjálfsögðu skipt-
unum sem við strákarnir komumst út
að leika, en það liðu þó sjaldnast
meira en fimm mínútur þegar því var
komið við þangað til við vorum farnir
að hlæja eins og smástrákar og oftast
hver að öðrum.
Ég man alltaf þegar dóttir mín
fæddist og ég sendi sms um allar
jarðir, þá hringdi Hrafnkell strax í
mig og sagði skilurðu núna hvað ég
var að meina með að það væri ekki
hægt að lýsa þessu. Sem ég játti, þá
var Hrafnkell búinn að sitja á fjár-
sjóði í mörg ár sem við hinir höfðum
engin tól til að skilja. En þá skildi ég
hann, af hverju hann var alltaf þess-
ari ögn skynsamari en við. Heima
biðu kona og börn sem Hrafnkell
elskaði heitar en allt annað og setti að
sjálfsögðu fremst í röðina. Það fæst
seint fullþakkað að kvöldið fyrir slys-
ið skyldum við strákarnir allir hafa
hist og ég náði að kveðja þig með
brosi. Mikið á ég eftir að sakna þín,
elsku vinur. Líf þitt var fallegt og það
er minningin einnig. Elsku Gurrý,
Atli og Þóra, guð geymi ykkur og gefi
ykkur styrk
Tómas Axel Ragnarsson.
Heimsins þegar hjaðnar rós
og hjartað klökknar
Jesús gefðu mér eilíft ljós
sem aldrei slokknar
Það er með miklum harmi sem við
skrifum þessar línur til minningar um
okkar kæra vin Hrafnkel Kristjáns-
son. Tilfinningum okkar verður ekki
lýst með orðum á blaði. Hugur okkar
hvílir hjá fjölskyldu hans. Á hana eru
nú lagðar þungar byrðar en við vitum
að hún stendur saman sem ein mann-
eskja. Hrafnkell var hvers manns
hugljúfi og hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann kom. Glettni hans og glað-
værð gerði lífið skemmtilegra fyrir
alla sem voru í kringum hann.
Hrafnkell og Jón Gunnar kynntust
í Menntaskólanum í Reykjavík og
urðu fljótt nánir vinir enda með sam-
eiginlegan áhuga á fánýtum fróðleik,
gamalli rokktónlist og því að skrópa í
þýsku. Þrátt fyrir að á stundum hafi
liðið langur tími á milli þess sem við
hittumst var vináttan engu að síður
þess eðlis að það var alltaf eins og við
hefðum hist í síðustu frímínútum og
tekið í spil. Við vitum að þannig verð-
ur það aftur þegar við hittumst á ný.
Hrafnkell var lífsglaður maður
sem kunni að njóta augnabliksins.
Hann var einnig mikill fjölskyldu-
maður og brosti sínu breiðasta brosi
þegar hann sagði sögur af nýjustu
uppgötvunum eða uppátækjum
barnanna sinna. Þá var öllum við-
stöddum augljóst hversu stoltur af
fjölskyldu sinni hann var og hversu
dýrmætar allar stundir með Gurrý,
Atla og Þóru voru honum.
Hrafnkell kunni vel við sig í allri
útiveru, fluguveiði, golfi og fjallgöng-
um. Við þurftum alltaf að útbúa sér-
stakan félagsskap í kringum áhuga-
málin okkar. Þannig urðu til
veiðifélagið Endur fyrir löngu veidd-
um við hvorki fugl né fisk, göngu-
klúbburinn Kúkalabbar en meðlimir
hans fara ekki hratt yfir heldur ganga
í hægðum sínum og svo golfklúbbur-
inn Kúlugrill sem slær kúlur og grill-
ar svo á eftir. Hann var sérstaklega
fróður um allt sem vakti áhuga hans
og vissi allt um ólíklegustu hluti. Öll
þessi kunnátta gerði það að verkum
að hann var sérstaklega erfiður við-
ureignar í spurningaleikjum á borð
við Trivial Pursuit og alls ekki víst að
SJÁ SÍÐU 26