Morgunblaðið - 25.01.2010, Blaðsíða 21

✝ Hörður Þórð-arson fæddist í
Reykjavík 1. októ-
ber 1931. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
föstudaginn 15.
janúar 2010. For-
eldrar hans voru
Magnea Vilborg
Magnúsdóttir, f.
6.8. 1888, d. 7.9.
1959, og Þórður
Jónsson, f. 21.9.
1893, d. 7.9. 1962.
Systkini Harðar
eru Helga Ingibjörg, d. 1995,
Þórður, d. 1995, Magnea Vil-
borg, d. 2007, Guðlaug Mar-
grét, búsett í Bandaríkjunum,
Ágústa, d. 2006, og Mjöll gift
Ólafi Steinari Björnssyni, bú-
sett í Reykjavík.
Eftirlifandi eiginkona Harð-
ar er Sigríður Sóley Magn-
úsdóttir, f. 14. mars 1929, frá
Lágu-Kotey í Meðallandi. For-
eldrar hennar voru Magnús
Sigurðsson, d. 1983, og Jónína
Margrét Egilsdóttir, d. 2001.
Börn Harðar og Sigríðar Sól-
eyjar eru: 1) Margrét, f. 1952,
gift Svavari Magnússyni. Dæt-
ur þeirra eru a) Ása Sóley, f.
Maður Helgu er Hallgrímur
Th. Björnsson og eiga þau eina
dóttur. Valur á einnig soninn
Björgvin. 5) Hrönn, f. 1961, í
sambúð með Júlíusi Hjörleifs-
syni. Hrönn á tvo syni með
Hermanni Bjarnasyni, a) Arn-
ór, f.1983, b) Þórður, f. 1991.
Börn Júlíusar eru Kolbrún og
Jökull. 6) Hörður, f. 1962,
kvæntur Margréti Dóru Árna-
dóttur. Börn þeirra eru a) Vil-
borg, f. 1988. Sambýlismaður
hennar er Heiðar Karl Ragn-
arsson, b) Dagný, f. 1993, c)
Þórður, f. 1999, d) Jósefína
Hrönn, f. 2002. 7)Þórður, f.
1964, d. 15. desember 1985. 8)
Svanhildur Ólöf, f. 1966, gift
Þorfinni Hjaltasyni. Dóttir
þeirra er Karen Mjöll, f. 2000.
Svanhildur Ólöf á 3 börn með
Jóhanni Sæmundi Pálmasyni,
a) Pálmi, f. 1988. Sambýliskona
hans er Gyða Rós Freysdóttir,
b) Hörður, f. 1991, c) Ásdís, f.
1995. Synir Þorfinns eru Fann-
ar Þór og Þorfinnur Gústaf.
Hörður starfaði sem verka-
maður allt sitt líf. Hann tók
einnig virkan þátt í verkalýðs-
baráttu og sinnti ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir verkamanna-
félagið Dagsbrún.
Hörður verður jarðsunginn
frá Fella- og Hólakirkju í dag,
mánudaginn 25. janúar 2010,
og hefst athöfnin kl. 13.
1975, b) Kristín, f.
1978. Maður
Kristínar er
Magnús Ómarsson
og eiga þau tvö
börn. c) Lilja, f.
1986. 2) Helga
Magnea, f. 1953,
gift Hafliða J.
Hafliðasyni. Börn
þeirra eru a) Haf-
liði Hörður, f.
1978. Kona hans
er Ingibjörg Jóns-
dóttir og eiga þau
tvær dætur, b)
Sigríður Sóley, f. 1979. Maður
hennar er Óli Már Ólason og
eiga þau tvo syni, c) Þórður, f.
1986. Sambýliskona hans er
Helen Dögg Snorradóttir, d)
Harpa Rut, f. 1991. 3) Inga
Mjöll, f. 1955, gift Guðlaugi
Þór Ásgeirssyni. Inga Mjöll á
dótturina Bryndísi Soffíu, f.
1985, með Jón Ólafi Geirssyni.
Synir Guðlaugs eru Bjartur og
Hlynur. 4) Guðný, f. 1956, gift
Val Emilssyni. Dætur þeirra
eru a ) Elín, f. 1991, b) Katrín,
f. 1994. Guðný á tvær dætur
með Hafliða M. Guðmundssyni,
a) Dagbjört Inga, f. 1974, og á
hún tvö börn, b) Helga, f. 1981.
Kveðja frá börnum
Ekki grunaði okkur pabbi þegar
þú fórst inn á spítalann á nýju ári
að þú yrðir dáinn tíu dögum síður.
Okkur grunaði þó og þig örugglega
líka að veikindi þín væru alvarleg.
En þú varst hörkutól af járnkarla-
kynslóðinni og læknar voru eitthvað
sem þú hafðir engan áhuga á að
vera í samneyti við. Við vorum hjá
þér þegar þú kvaddir þennan heim
og gleymum aldrei er þú notaðir
síðasta andartak lífs þíns til að
segja bless við okkur.
Við eigum eftir að sakna þín
pabbi og það verður skrýtið að
koma í Hábergið og hafa þig ekki
þar. Afabörnin hafa misst mikið, þú
varst óþreytandi að fíflast með þeim
og leika við þau. Þú hafðir ákveðnar
skoðanir á hlutunum og varst fastur
fyrir en þú hafðir stórt hjarta og
máttir ekkert aumt sjá. Þið mamma
bjugguð okkur gott heimili þar sem
við nutum hlýju og ástúðar, heimili
sem var öllum opið, frændum,
frænkum og vinum okkar allra. Og
þó að við systkinin séum ekki sam-
mála um allt þá er einhugur í okkur
um að láta mömmu líða vel, það
hefðir þú viljað því hún var þér
meira en allt. Við þökkum þér fyrir
allt, elsku pabbi, farðu í friði og Guð
geymi þig.
F.h. systkinanna,
Hörður.
Mig langar til að minnast tengda-
föður míns til margra ára. Sérstak-
lega þó eins og ég man eftir honum
með syni mína báða eða annan á
knénu kveðandi rímur sem virtust
renna upp úr honum jafnhraðan.
Þegar við Hrönn hófum búskap ef
svo má kalla með tilkomu Arnórs,
eldri sonarins, völdum við að búa
nálægt afa og ömmu af þeirri ein-
földu ástæðu að þar var hægt að fá
hjálp og pössun. Mér varð strax
ljóst að barneignir voru ekki á með-
færi ungra hjónaleysa og í raun
stórfjölskyldumál, enda opnuðust
þarna fyrir mér þau gildi sem hald-
ið hafa íslensku þjóðinni við líf um
aldir, en það er samhjálpin þegar á
reynir. Ég kynntist þar eins og
nokkrir ungir menn á undan mér að
Hörður, eins og nafnið bendir til,
bar vissulega með sér hörku yf-
irborðsins líkt og sá steinn sem haf-
ið hefur barið um ævi, en grunnt
var niður á kviku eins og alþekkt er
um íslenskt berg. Þarna komst upp
um barnagælu og brjóstgæði sem
bauð upp á það að heimili hans og
Siggu var okkur opið og heimilt
hvenær sem hentaði og nauðsyn bar
til eftir að við kjarnafjölskyldan fór-
um utan. Þaðan af lá leiðin oftast
heim í Háberg í fríum jafnt sumur
sem vetur. Alltaf skyldum við þar
búa og borða, og brátt varð þetta
Elsku afi, mér finnst eins og ég
sé að upplifa vondan draum, og ég
bíð eftir að vakna. En það er víst
ekki raunin, það er komið að
kveðjustund. Og afi, ég veit ekki
hvernig ég á að fara að því að
kveðja þig.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa um þig er
„Jobbi skítur“ því þú varst svo ótrú-
lega fyndinn. Þú gast alltaf komið
manni til að hlæja með hinum ýmsu
sögum eða bara með því að gera
grín að látunum í „kellingunum“.
Ég ætla rétt að vona að ég hafi
erft eitthvað af persónuleika þínum
og styrk, því afi, þú varst bestur,
svo einfalt er það.
Þegar ég hugsa um þig sé ég þig
fyrir mér í sætinu þínu í Háberginu,
sem var og mun alltaf verða þitt.
Elsku afi, hvar sem þú ert vona
ég að þú hafir það gott, og ég veit
að kunnugleg andlit hafa tekið vel á
móti þér.
Elsku amma, mamma og öll þið
hin. Ég hugsa til ykkar allra og
vildi að ég gæti verið hjá ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Elsku afi minn, mig langaði að
kveðja þig með þessari vísu sem
mér finnst eiga vel við núna:
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Takk fyrir allt elsku afi minn, ég
veit við eigum eftir að sjást aftur,
einn daginn.
Þangað til næst.
Þín
Lilja.
Elsku afi Hörður.
Þegar pabbi sagði okkur frá því
að þú værir veikur og það væri al-
varlegt, trúðum við því ekki því þú
hefur alltaf verið svo sterkur og
þrjóskur að þú hefur aldrei þurft á
læknum að halda, hefur alltaf verið
svo duglegur. Þetta var allt svo
óraunverulegt og er enn. Skrítið að
koma í Bergið og hafa engan afa
sitjandi inni í stofu í sínu sæti. Það
er allt svo hljótt, það vantar hávað-
ann þegar þú hlustaðir á útvarpið
og varst með sjónvarpið hátt stillt.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn til þín og ömmu og litla voff-
ans, hennar Týru, sem kom hlaup-
andi á afturfótunum eftir ganginum
á móti manni. Okkur var alltaf tekið
með opnum örmum og stjanað var í
kringum okkur. Sérstaklega mun-
um við eftir því þegar þú varst að
segja okkur brandarana þína og
spjallaðir við okkur um allt á milli
himins og jarðar. Þú varst alltaf svo
góður við okkur, enda gætum við
skrifa óteljandi blaðsíður til þín
hvað þú varst yndislegur maður í
alla staði.
Það er sárt að hugsa út í það
hvað þú varst tekinn of fljótt frá
okkur, við verðum að hugsa það
þannig að núna sért þú kominn á
góðan stað og finnir ekki fyrir nein-
um sársauka. En, afi, við vildum
minna þig á að okkur þykir enda-
laust vænt um þig og eigum eftir að
hugsa mikið til þín. Við erum þakk-
lát fyrir þær stundir sem við höfum
átt með þér og höldum fast í þær
minningar. Við pössum ömmu og
Týru fyrir þig.
Guð geymi þig, gullið okkar.
Þín barnabörn,
Vilborg, Dagný, Þórður,
Jósefína Hrönn.
Við fráfall Harðar mágs míns
koma margar góðar minningar upp
í hugann. Ég kynntist Herði árið
1954 þegar ég hóf sambúð með
Mjöll systur hans. Þau voru yngst í
sjö systkina hópi, tveggja bræðra
og fimm systra, og afar samrýnd,
voru saman nokkur sumur í sveit
vestur á Mýrum og á Skeiðum og í
Flóanum. Alltaf hefur verið gott og
náið samband milli þeirra. Hörður
bjó alla tíð í Reykjavík utan tíma-
bils fyrir og í byrjun stríðs þegar
fjölskyldan bjó í Grindavík. Þórður
faðir hans, sem var vélsmiður í Vél-
smiðjunni Hamri, var fenginn til að
setja upp vélar í frystihús sem verið
var að stofna þar og koma því af
stað. Það var hjá þeim systkinum
skemmtilegur tími. Fjölskyldan
settist svo að inni í Túnum þegar
hún fluttist aftur til Reykjavíkur.
Skólaganga Harðar var ekki löng,
eftir að barnaskóla lauk fór hann út
á vinnumarkaðinn. Hörður var
starfsmaður Hitaveitunnar mörg
fyrstu árin. Hann var bílstjóri hjá
Sænsk-íslenska frystihúsinu í nokk-
ur ár, síðan hjá Hafskip meðan það
var til, en varð svo starfsmaður
Togaraafgreiðslunnar, síðar Fisk-
markaðarins, á Faxagarði í mörg
ár. Hann varð svo aftur starfsmað-
ur Reykjavíkurborgar við ýmis
störf þar til að hann hætti vinnu um
sjötugt. Hvar sem hann vann var
Hörður vel liðinn af yfirmönnum og
samverkafólki, var eftirsóttur til
vinnu. Hann var trúr sannfæringu
sinni, hafði sína skoðun á hlutunum
og stóð fastur á því sem hann tók
afstöðu til. Félagsmál launþega
voru Herði ofarlega í huga. Hann
var virkur félagi í Dagsbrún, lét sig
málefni félagsmanna miklu skipta
og var lengi trúnaðarmaður félags-
ins á vinnustað. Sat fundi trúnaðar-
manna víða um land. Það var Guð-
mundur J. Guðmundsson sem var
hans maður þegar kom að réttinda-
og kjaramálum verkafólks. Hörður
var frekar til vinstri í pólitíkinni,
fylgdist afar vel með á þeim vett-
vangi. Hörður hafði gaman af að
fylgjast með fótbolta, ekki síst hin
síðari ár eftir að vinnu lauk. Ég
held að það hafi nú verið KR sem
var hans félag hér heima, því þótt
Sigga og hann hafi flutt í Breiðholt-
ið fyrir meira en 30 árum var það
Vesturbærinn sem var hans staður.
Hann fylgdist líka vel með enska
boltanum eftir að hann hætti að
stunda vinnu. Það var oft fjör í
kringum Hörð, hann var mikill
gleðimaður og var hrókur alls fagn-
aðar í fjölskylduboðum, fjölskyldan
afar fjölmenn, tengdabörn og af-
komendur líklega eitthvað um 50
talsins. Það var því oft kátt í kotinu
og mikið fjör á heimili þeirra hjóna
á Meistaravöllunum og í Háberginu.
Alltaf opið hús. Barnabörn utan af
landi dvöldu oft hjá afa og ömmu
vegna skólagöngu hér í Reykjavík
þeim til mikillar ánægju. Þau fylgd-
ust vel með sínu fólki, hvernig börn-
unum gekk í leik og starfi og í skól-
anum og börnin öll afar hænd að
ömmu og afa. Margar og skemmti-
legar voru ferðirnar sem við fórum í
sveitina, Sigga og Hörður með allan
hópinn sinn og oftar en ekki var
Doddi frændi með. Margar þessara
ferða gleymast ekki. Harðar er sárt
saknað af öllum. Við hjónin óskum
Herði góðrar ferðar og heimkomu
og Guðs blessunar og sendum
Siggu og fjölskyldunni allri innileg-
ar samúðarkveðjur.
Mjöll og Ólafur.
Við Hörður kynntumst árið 1980
þegar við urðum nágrannar í efra
Breiðholti. Fjölskyldur okkar fengu
úthlutað hvor sinni íbúðinni í par-
húsi frá framkvæmdanefnd bygg-
ingaráætlunar í Reykjavík. Sam-
gangur var því nokkur þar sem
íbúðir okkar lágu hlið við hlið.
Fljótlega eftir að við höfðum komið
okkur fyrir stóðum við saman að því
að girða í kringum húsið okkar
ásamt öðrum nágrönnum nærliggj-
andi húsa. Þetta samstarf stóð með
ágætum enda voru frumbyggjarnir
vanir að taka til hendinni. Síðan
stóðum við Hörður saman að því að
byggja eina hæð ofan á parhúsið
okkar og tókst það samstarf einnig
vel. Þó að ég skaffaði bara sjálfan
mig í samstarfið en Hörður væri
með syni sína og tengdasyni í fram-
kvæmdunum fann ég aldrei fyrir
neinni óánægju með það.
Hörður hafði ákveðnar skoðanir á
þjóðmálum. Hann var verkalýðs-
sinni og var með sínar skoðanir
nokkuð langt til vinstri. Við höfðum
það fyrir leik okkar í milli að gera
hvor öðrum upp skoðanir. Þegar
aðrir heyrðu til ásakaði ég hann um
„rauðliðaskoðanir“ og á móti fann
Hörður það upp hjá sjálfum sér að
ég væri framsóknarmaður. Verra
gat það ekki verið að hans mati.
Það var mikil ögrun að lenda í orða-
skaki við Hörð því hann var orð-
hvass og oft orðheppinn og lét eng-
an eiga neitt inni hjá sér. Eftir góða
rimmu okkar í milli þar sem Hörður
hafði alltaf betur hlógum við báðir
og gerðum að gamni okkar. Þessi
leikur okkar hélst í áratugi.
Parhúsið okkar var hvítt að lit en
þakið blátt. Þetta þótti Herði ekki
gott til afspurnar þar sem það gæfi
ekki rétta mynd af stjórnmálaskoð-
unum íbúanna. Við ræddum málið
um hríð og sættumst á KR-litina
enda báðir gamlir Vesturbæingar.
Veggirnir fengu að halda sínum
hvíta lit en þakið og gluggar voru
málaðir svartir.
Ég tel mig hafa verið afskaplega
heppinn með Hörð og fjölskyldu
hans sem nágranna. Aldrei kom
upp neitt vandamál í samskiptunum
öll þessi ár sem ekki var hægt að
leysa. Hörður hafði alltaf unnið lík-
amlega vinnu og síðustu ár mátti
sjá að hreyfigetan minnkaði. Fjöl-
skylda Harðar stóð þá enn þéttar
saman. Áberandi var hvað Hörður
sonur hans og Hafliði tengdasonur
voru hjálpsamir gamla manninum
og óþreytandi í að inna af hendi alls
kyns viðvik.
Ekki er hægt að láta þess ógetið
hve Hörður var vel giftur. Sigríður
kona hans er mjög vönduð kona, sí-
vinnandi með afskaplega blíða
framkomu. Maður getur vel ímynd-
að sér að það hafi stundum þurft
kænsku í samskiptunum við Hörð
þegar sá gállinn var á honum, en ég
gat ekki séð annað en samband
þeirra væri gott og Sigríður hafi
stjórnað heimilinu á afar farsælan
veg. Það var eftir því tekið hvað
fjölskyldan átti góð samskipti við
nágranna sína og alltaf þegar veður
leyfði komu nágrannar í spjall á
stéttina hjá þeim hjónum. Börnin
mín tengdust barnabörnum þeirra
traustum böndum sem hefur haldist
fram á þennan dag.
Nú þegar ég kveð vin minn Hörð
Þórðarson vottum við Ólöf Elfa
kona mín Sigríði, börnum þeirra,
mökum og afkomendum okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Harðar Þórð-
arsonar.
Jón Egill Unndórsson.
Hörður Þórðarson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi við söknum þín
mjög mikið, það var alltaf gam-
an að koma í Hábergið til ykkar
ömmu, þú sagðir okkur sögur
og fíflaðist með okkur og amma
gaf okkur nýbakað með kaffinu.
Nú ertu kominn til Þórðar
frænda sem passar þig fyrir
okkur, við munum passa ömmu
vel fyrir þig.
Kær kveðja,
Pálmi, Hörður, Ásdís
og Karen Mjöll.
sem annað heimili okkar, en bú-
skapurinn í útlöndum meira eins og
langt úthald í veri. Svo sjálfsagt
þótti þetta að enginn ætlaðist til
þakklætis á þessum árum, en þess
þá frekar ber að þakka fyrir sig á
þessari stundu þegar við sjáum eftir
slíkum höfðingja.
Einu sinni þegar við fjölskyldan
ásamt fleirum stóðum á þilfari á
ferjunni milli Helsingjaeyrar og
Helsingjaborgar með synina og
frænku eina litla, sem vissulega líka
þekkti Hörð sem „afa í Hábergi“,
eins og mörg önnur börn gera þó
óskyld séu, sagði hún uppfull af
prinsessudraumum þegar bar við
Kronborg-kastala: „Þarna er prins-
essuhöll og þarna ætla ég að búa
þegar ég verð orðin stór.“ En þá
svaraði að bragði frændi hennar
Þórður þriggja ára gamall og benti
í átt til Svíþjóðar með háhýsum og
reykspúandi verksmiðjum sínum:
„En þarna er Breiðholtið og þar
ætla ég að eiga heima þegar ég
verð orðinn stór!“ Sá stutti vissi
sannarlega hvar hann vildi eiga
heima og var ekki búinn að missa
sambandið við veruleikann, þótt
landafræðin væri svolítið á reki. En
við getum þakkað Herði og Siggu
að drengirnir finna sig heima á Ís-
landi jafnt og í útlöndum.
Hörður afi var af þeirri kynslóð
sem lét sér ekki allt fyrir brjósti
brenna, en erfiðaði fram í myrkur
og miðja nótt við að koma verðmæt-
um á land og við að sjá farborða sí-
vaxandi barnaskara. Þótt ólíku sé
saman að jafna þá og nú, megum
við læra af svona manni að kvarta
ekki og kveina yfir hverju sem er.
Vil ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast honum.
Hermann Bjarnason.
Manstu hve gaman, er sátum við
saman í sumarkvöldsins blæ? Sól
var sest við sæ, svefnhöfgi yfir bæ?
Ég man það og gleymi því aldrei.
Þið amma eruð frábærar manneskj-
ur. Manngæska og virðing eru orð
sem koma upp í hugann. Að hafa
fengið að búa hjá ykkur og njóta
ykkar leiðsagnar eru mikil forrétt-
indi. Við áttum svo margar góðar
stundir saman, stundir sem hafa
mótað mig að mörgu leyti. Öll sú já-
kvæðni og stuðningur sem maður
fann fyrir þegar maður var hjá ykk-
ur var og er ómetanlegur. Mér
fannst svo skemmtilegt að heyra,
þegar ég hafði verið með vini mína í
heimsókn hjá ykkur í Háberginu,
hvað öllum leið vel í ykkar nærveru.
Heimsókn ykkar austur og sam-
verustundir í seinni tíð lifa vel og
lengi. Þín verður sárt saknað og afi,
við munum alltaf minnast þín og
elska þig.
Hafliði Hörður.
Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. JANÚAR 2010